Το παρελθόν είναι η ρομαντική εποχή των 90’s, όταν τα κινητά ήταν μπακατέλες, το ίντερνετ αργό, ο George Bush junior απλά ένας κάποιος απ’το Texas, ο Curt Cobain δεν τα είχε ακόμα τινάξει και η Λεβίνσκι είχε ένα λεκέ στο φόρεμά της. Το παρόν είναι ένας μπαμπάς χωρισμένος με παιδί την Abigail Breslin, που τυχαίνει να είναι ιδιαίτερα περίεργη, τόσο ώστε να κάνει την κρίσιμη ερώτηση: «εκτός από τη μαμά, έχεις κάνει sex με άλλη γυναίκα;» Bedtime story λοιπόν για τη μικρή είναι τρεις όμορφες ιστορίες αγάπης, που ξεκινάνε από το 1992 και φτάνουν μέχρι το 2008. Παιχνίδι της ημέρας; Να καταλάβει η μικρή ποια από τις τρεις ιστορίες είναι του μπαμπά της και της μαμάς της. Πολύ όμορφη ταινία, αρκετά έξω από τα συνηθισμένα, αλλά δυστυχώς, αρκετά γυναικεία...Εξαιρετική η εμφάνιση του αγαπημένου Kevin Cline, ενώ και οι άλλες ερμηνείες είναι πολύ καλές. Ο σκηνοθέτης δε, έχει τόσο καλό παρελθόν, που απλά δεν μπορεί να απογοητεύσει.

Τι κάνεις όταν η σχέση σου σε ρωτάει για το παρελθόν σου; Την πάπια, αν είσαι έξυπνος.

Τι γίνεται όταν θέλεις να είσαι ειλικρινής και ανοιχτός; Μάλλον χαμός….

Τι γίνεται όμως όταν την ειλικρίνεια στην απαιτεί…το παιδί σου; Φυσικά, σε αυτήν την περίπτωση, μάλλον είσαι αρκετά μεγάλος και έχεις μπλεχτεί σε ζήλιες και καυγάδες πολλές φορές. Και έχεις μάθει πια καλά ότι καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς. Το παιδί σου όμως θέλει να μάθει. «Τι σχέσεις είχες πριν γνωρίσεις τη μαμά. Πώς γνωρίστηκες με τη μαμά. Έχεις κάνει σεξ και με άλλες γυναίκες; Γιατί;»

Αυτές και άλλες πολλές καταπληκτικές ερωτήσεις καλείται να απαντήσει στην ταινία Definitely…maybe, ο μπαμπάς Will Hayes (Ryan Reynolds) που τον είδαμε φέτος και στο Fireflies in the garden, στην κορούλα του Maya (Abigail Breslin), την οποία λατρέψαμε πέρσι στο Little miss Sunshine.

‘Όταν εγώ ρώτησα τους γονείς μου τα ανάλογα, η ιστορία που μου είπαν ήταν κάπου στα μέσα του ΄70 και περιλάμβανε μόνο δύο άτομα, τους γονείς μου. Σήμερα, η ιστορία θα είναι κάπου στα ’90 και θα περιλαμβάνει ένα μάτσο πρώην που κανείς δε θέλει να θυμάται, πόσο μάλλον να βάλει στο μυαλουδάκι του παιδιού του.

Γιατί για ένα παιδί η ιστορία γίνεται περίπλοκη όταν περιλαμβάνει πάνω από τα γνωστά δύο πρόσωπα. Γιατί το «σωστό», όπως το έχουμε μάθει, είναι η απόλυτη μονογαμία και οι εξαιρέσεις αυτού του κανόνα δεν είναι αποδεκτές.

Έτσι και με το Definitely…maybe. Μετά τις αναμενόμενες υπεκφυγές, ο μπαμπάς λέει στην κόρη του μια ιστορία που εκτείνεται από το 1992 ως το 2008, μιλώντας για τις 3 γυναίκες της ζωής του, βάζοντάς την να βρει ποια από τις τρεις είναι η μαμά της.

Στη ροή της αφήγησης, ο μπαμπάς, νομίζοντας ότι μιλάει με κάποιον μεγάλο, αφήνει να του ξεφύγουν κάποια πετυχημένα, όπως «πάμε για τσιγάρο», «μπαμπά, κάπνιζες;;;;», «ήμουν τόσο λιωμένος απ’τα ξύδια», «έχεις πιει αλκοόλ;;;; υποσχέσου μου ότι δεν το κάνεις πια!!» κ.ά. ωραία, όπως π.χ. ότι δύο από τις γυναίκες της ζωής του σχετίζονταν και μεταξύ τους.

Η Maya μέσα σε ένα βράδυ μαθαίνει για τον πατέρα και τη μητέρα της πράγματα που δύσκολα λες ακόμα και στη σχέση σου. Πράγματα που δε λες βασικά ούτε στο παιδί σου, αλλά για χάρη της ιστορίας και της ταινίας, ας πούμε ότι τα λες. Τι γίνεται τότε; Πώς δέχεται ένα παιδί την σεξουαλικότητα των γονιών του; Τι συνέπειες θα υποστείς ως γονέας που θα είσαι ειλικρινής απέναντι στο παιδί σου για θέματα τόσο λεπτά, ευαίσθητα και παράξενα; Θέματα που ένα παιδί, καλώς ή κακώς, έχει μάθει ότι είναι κακά, βλαβερά ή ταμπού;

Η Maya είναι ακριβής. «Μπαμπά, κάπνιζες, έπινες και ήσουν τσούλος, αλλά είσαι μπαμπάς μου και σ’αγαπώ». Η αγάπη η no matter what έχει αυτό το χαρακτηριστικό. Δεν κρίνει. Και μένει ανεπηρέαστη. Και αγαπάει παρ’όλ’αυτά!

Με το Dark Knight να μονοπωλεί το ενδιαφέρον όλων των κινηματογραφικών site παγκοσμίως αυτές τις μέρες, έχουν γραφτεί όλων των ειδών τα άρθρα. Εγώ, με αφορμή τον τελευταίο ολοκληρωμένο ρόλο του Heath Ledger, θυμάμαι αγαπημένους τελευταίους ρόλους άλλων μεγάλων ηθοποιών, που είχαν λαμπρές καριέρες, αλλά άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις στην τελευταία τους εμφάνιση στην ασημένια οθόνη.

Walter Matthau - Hanging Up (2000)

Σε μια συνηθισμένη κοινωνική ταινία που ακολουθεί το ταξίδι επανένωσης μιας διαλυμένης συναισθηματικά οικογένειας, ο Matthau καταφέρνει αβίαστα να κλέψει με τον δεύτερο ρόλο του την προσοχή από τις καταξιωμένες πρωταγωνίστριες -κόρες του στην ταινία- Keaton, Ryan και Kudrow, και να μας χαρίσει ένας αξιαγάπητα δύστροπο πατέρα που συγκεντρώνει την εμπειρία μιας ολόκληρης καριέρας-ζωής, στην τρυφερή του ερμηνεία.

Brandon Lee - The Crow (1994)

Μπορεί η καριέρα του να ήταν μικρή, αλλά το ατύχημα στα γυρίσματα του Crow που του κόστισε την ζωή, έκανε την ταινία να τραβήξει την προσοχή του κοινού,να αναδειχθεί σε σημείο αναφοράς για τα καλτ κι όχι μόνο στοιχεία της, και να αναδείξει μια από τις πιο σκοτεινές ερμηνείες εκδικητικού ρόλου που έχουμε δει.

Spencer Tracy - Guess who's coming to dinner (1967)

Η καριέρα του Tracy ήταν -ευτυχώς- γεμάτη από ταινίες που άφησαν εποχή και μέχρι σήμερα θεωρούνται κλασσικές. Μπορεί η τελευταία του εμφάνιση να ήταν σε μία από τις πολλές δραματοποιημένες κωμωδίες που κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη, αλλά κατάφερε να ξεχωρίσει με τον πολύπλευρο ρόλο ενός πατέρα που πρέπει να υπερβεί τις προκαταλήψεις της εποχής για χατίρι της κόρης του και του μάυρου φίλου της. Η κλιμακούμενη ένταση της ερμηνείας του έδεσε αρμονικά με την οσκαρική Katherine Hepburn, και τον ήδη αναγνωρισμένο Sidney Poitier.

Peter Finch - Network (1976)

Σε μία από τις κορυφαίες σκηνοθετικές δημιουργίες του Sidney Lumet, ο Peter Finch ενσαρκώνει τον ρόλο ενός ηλικιωμένου παρουσιαστή της τηλεόρασης, που πέφτει θύμα του συστήματος και απολύεται λόγω χαμηλής τηλεθέασης. Η ταινία αποτέλεσε πρότυπο για πολλές που ακολούθησαν και προσπάθησαν να ξεσκεπάσουν τα σκοτεινά ψεγάδια του "συστήματος", και η εξοργηστική ερμηνεία του Finch του χάρισε το πρώτο όσκαρ που δόθηκε σε ηθοποιό (σε μία από τις 4 βασικές κατηγορίες ερμηνείας) μετά το θανατό του.

Clark Gable - The Misfits (1961)

Η ταινία που βασίστηκε στο έργο που ο Arthur Miller έγραψε για την τότε σύζυγό του Marilyn Monroe, έμελε να είναι η τελευταία εμφάνιση του Gable, ο τελευταίος ολοκληρωμένος ρόλος της Marilyn, και από τις τελευταίες ταινίες του Montgomery Clift που πέθανε λίγα χρόνια αργότερα. Το ενδιαφέρον της όμως δεν σταματά εκεί, μιας και οι ερμηνείες εγκλωβίζουν για πρώτη (και τελευταία) φορά, ανεξερεύνητες πλευρές στην ερμηνεία των ηθοποιών που έγιναν σύμβολα και στερεοτυπήθηκαν ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Marilyn Monroe - Something's gotta give (1962)

Ο τελευταίος ουσιαστικά ρόλος της Marilyn, σε μία τυπική screwball κωμωδία, που έμεινε ανολοκλήρωτη στην αρχική της μορφή εξ'αιτίας του αιφνίδιου θανάτου της. Σχεδόν 50 λεπτά σκηνών είναι διαθέσιμα πλέον στο ντοκυμαντέρ Marilyn - The Final Days, συμπεριλαμβανομένης και της περιβόητης σκηνής στην πισίνα, όπου η Marilyn πετά αυθόρμητα τα ρούχα της κι αποφασίζει να δώσει το δικό της αισθησιακό στίγμα. Θα ήταν η πρώτη ταινία στην οποία η Marilyn έπαιζε το ρόλο της μητέρας, και όσοι έχουν δει το ντοκυμαντέρ αναγνωρίζουν την ερμηνευτική της αποκάλυψη. Η ταινία με αρκετές αλλαγές στο σενάριο κυκλοφόρησε με το ίδιο καστ και διαφορετικό τίτλο (Move Over Darling) ένα χρόνο αργότερα, με την Doris Day στο ρόλο της Marilyn.

Massimo Troisi - Il Postino (1994)

Από την εναρκτήρια σκηνή ο Troisi δημιουργεί έναν ήρωα που κλέβει την συμπάθεια του κοινού, και γίνεται ο αργόστροφος αλλά συναισθηματικά ευφυής ταχυδρόμος του Pablo Neruda. Η πορεία του από την δειλή ανάγνωση της ποίησης μέχρι την πιο ανθρώπινη καλλιτεχνική δημιουργία, γίνεται σπαραξικάρδια, στην γνώση ότι ο πρωταγωνιστής ανέβαλε την εγχείρηση καρδιάς που έπρεπε να κάνει, για να ολοκληρώσει την ταινία, και πέθανε από ανακοπή καρδιάς μία μέρα μετά το πέρας των γυρισμάτων.

James Dean - Giant (1956)

Ίσως ο αδικοχαμένος ηθοποιός που θρηνήσαμε περισσότερο από κάθε άλλο, μιας και το ταλέντο του κατάφερε να ξεχωρίσει σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται, όχι άδικα, μέχρι και σήμερα "χρυσή".Πρόλαβε να πρωταγωνιστήσει σε 3 μόλις ταινίες (East of Eden, Rebel without a cause, Giant) αλλά κατάφερε να μας χαρίσει 3 συγκλονιστικές ερμηνείες, να προταθεί για τις δύο από αυτές με μεταθανάτιο οσκαρ, και να παραμείνει μέχρι και σήμερα το απόλυτο σύμβολο των ατίθασων νιάτων. Ακόμα ανατριχιάζουμε στο σπαρακτικό του "You're tearing me apart..."

Heath Ledger - The Dark Knight (2008)

Αν και οι Depp, Law και Farrell, θα σώσουν τον τελευταίο ρόλο του Ledger, και θα δούμε ολοκληρωμένη την "The Imaginarium of Doctor Parnassus", νομίζω ότι όλοι θα τον θυμόμαστε για την πιο συγκλονιστική ερμηνεία της καριέρας του, με την οποία έθεσε πολύ ψηλότερα τον πήχη για τους κόμικ κι όχι μόνο villain, και μας χάρισε τον πιο σχιζοφρενικά ιδιοφυή Joker που είδαμε ποτέ.


Άλλες αγαπημένες "τελευταίες" ερμηνείες;

Μια ταινία που ξεκινάει σε μια πολυτελή βίλα στην Καλιφόρνια και τελειώνει σ’ένα χωράφι κάπου στις ακτές της Αγγλίας. Μια ιστορία που το παρόν της είναι η πορεία προς την πτώση ενός ναρκομανή ηθοποιού στη χλιδή του Χόλυγουντ και το παρελθόν της η ένταση της εφηβείας του ίδιου, με φόντο την βρετανική επαρχία των 70’s. Η μουσική, η φωτογραφία, το τοπίο και η ηθοποιία είναι πολύ καλά. Είναι ο λόγος που σε κάνουν να σκέφτεσαι την ταινία και την ιστορία σιγοτραγουδώντας Roxy music. Ο σκηνοθέτης σε παίζει καλά με την αναπόληση, τις εικόνες, τον αισθησιασμό και την ακουστική και οπτική ομορφιά, θέλοντας να σε κάνει να ξεχάσεις το παιδικό, χαζό σενάριο, τα ασύνδετα σκηνικά και το ανιαρό της υπόθεσης. Η ταινία είναι σαφώς βαρετή και τελικά ανούσια, αντί για θλιβερή, γλυκόπικρη και νοσταλγική.

Δεν υπάρχει τίποτα ξενέρωτο και ρομαντικό σχετικά με αυτήν την ταινία. Δεν είναι η κομεντί που περιμένεις να δεις, κρίνοντας από το τίτλο και την αφίσα. Και σε καμία περίπτωση δεν είναι φιλική προς το περιβάλλον και τον χρήστη. Είναι καφροκωμωδία επιπέδου superbad, με απίστευτες ατάκες και πολλά καμένα σκηνικά. Eίναι η απόλυτη ρομαντική ταινία καταστροφής. Η καφρίλα, τα βρισίδια και τα σεξουαλικά αστεία πάνε σύννεφο ενώ όλοι οι χαρακτήρες είναι πιο παρανοϊκοί από όσο φαίνονται αρχικά. Όλες οι φάτσες είναι καινούριες και οι δημιουργοί είναι νέοι (και ανερχόμενοι) και σίγουρα περιμένω την επόμενή τους κίνηση, μιας και η συγκεκριμένη ταινία είναι σούπερ διασκεδαστική. Αλλά για κάποιες ηλικίες μόνο. Κοινώς, αν είστε κάτω από 20, θα τη λατρέψετε.

Ομάδα πλουσίων στο Μεξικό φτιάχνει μία μικρή απομονωμένη πολιτεία, περιτριγυρισμένη από τείχος, με σκοπό τη διαβίωση μέσα σε αυτή μόνο των εκλεκτών μακριά από την εγκληματικότητα και τη φτώχια της πόλης. Κάποιο βράδυ τρεις πιτσιρικάδες θα εισβάλουν στο χώρο από ρήγμα που δημιουργήθηκε στο τείχος. Η μικροκλοπή θα εξελιχθεί σε ανταλλαγή πυροβολισμών και δύο από τους εισβολείς θα πέσουν νεκροί. Ο τρίτος θα κρυφτεί εντός της ιδιωτικής ζώνης και οι κάτοικοι θα προσπαθήσουν να αποκρύψουν τα γεγονότα από την αστυνομία για να πάρουν το νόμο στα χέρια τους.
Άλλη μία ταινία που αποδεικνύει την άνοδο του μεξικάνικου κινηματογράφου. Απαισιόδοξη μέχρι το τέλος προσπαθεί να δείξει μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για να μη διαταραχτεί η ήσυχη και γαλήνια ζωούλα του αλλά και να αποδείξει ότι τα πάντα πουλιούνται και αγοράζονται, ότι όλα έχουν μία τιμή.

Δεν είμαι ο πλεόν ειδικός στις τηλεοπτικές σειρές, αλλά αφού έτυχε χθες βράδυ να ξεκινήσει η προβολή σε ελληνικό κανάλι μιας σειράς την οποία έχω παρακολουθήσει σχεδόν ολόκληρη, βρήκα ευκαιρία να γράψω δυο λογάκια για αυτή.



Bones λοιπόν, μία σειρά της Fox, που αισίως στην Αμερική ετοιμάζεται να μπει στον 4ο κύκλο της. Χοντρικά μιλάμε για κάτι στο ύφος του CSI, αυτοτελή δηλαδή επεισόδια σε κάθενα από τα οποία μία ομάδα ειδικών καλείται να εξιχνιάσει μία ανθρωποκτονία. Η διαφορά από αντίστοιχες σειρές είναι ότι εδώ η ομάδα αποτελείται από επιστήμονες, οι οποίοι μέσω της εξέτασης σκελετού του θύματος ή τμημάτων του, προσπαθούν να δώσουν τις απαντήσεις. Αν απορείτε σχετικά με το τι μπορεί να ανακαλύψει κάποιος εξετάζοντας κόκκαλα, η απάντηση είναι τα πάντα, τουλάχιστον στη σειρά. Το κατα πόσο αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα είναι κάτι που αδυνατώ να απαντήσω αλλά επιτρέψτε μου να έχω τις αμφιβολίες μου. Η ομάδα φυσικά συνεργάζεται με την αστυνομία, που αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά (έρευνες, συλλήψεις, ανακρίσεις κτλ).

Δεν είναι κάνα αριστούργημα, δεν παύει να είναι μια ταινία που βασίστηκε σε σειρά, που βασίστηκε σε βιβλίο, που βασίστηκε σε στήλη. Και είναι επόμενο να κάνει κλικ στους φαν, αλλά όχι στους άσχετους. Επίσης, δεν είναι βασισμένο σε μια οποιαδήποτε σειρά, αλλά σε μία που είχε τόσους εχθρούς. Οι περισσότεροι άντρες τη μισούσανε και την βλέπανε μόνο για το γυμνό. Πολλές γυναίκες τη θεωρούσαν γελοία και κενή. Είναι λογικό αυτοί, είτε να μη δουν την ταινία, είτε να τη σιχαθούν.

Στην απαρχή του νέου Μπάτμαν (Batman Begins), η Gotham City, βρέθηκε στο χείλος της καταστροφής, και σώθηκε την τελευταία στιγμή με την ελπίδα ότι της είχαν απομείνει ακόμα λίγοι καλοί άνθρωποι. Με την επιστροφή του πολυσήμαντου Σκοτεινού Ιππότη, ο Nolan εξερευνά διεξοδικότερα τα όρια του καλού και του κακού, την ταυτότητα του ηρωισμού, και τις συνέπειες από την απώλεια των πιο πάγιων κανόνων, σε ένα πιο ανθρωποκεντρικό σήκουελ, που οι ερμηνείες αγγίζουν την απόλυτη ταύτιση ηθοποιών και χαρακτήρων, και το σενάριο απλώνεται από την κωμωδία της ατάκας σε κοινωνικά ζητήματα ζωής και θανάτου, με την ίδια ευκολία που οι ήρωες της χάνονται στις ταμπέλες τους μέχρι που εν τέλει τις καταργούν. Αψεγάδιαστη προσοχή στην λεπτομέρεια κάθε φάσης της παραγωγής, εντυπωσιακά αληθοφανείς σκηνές δράσης που δένουν εξαιρετικά με την ωμότητα των περιστατικών, διαπεραστικά ανθρώπινη και εγκλωβιστικά κοσμοθετημένη, περνά με άνεση ως η καλύτερη ταινία της σειράς του Batman μέχρι σήμερα. Και ασχέτως της τραγικής κατάληξης του Ledger η ερμηνεία του σαν Joker δεν ακυρώνει απλώς κάθε προκάτοχό του, αλλά περνά στην κινηματογραφική ιστορία ως μία από τις πιο ανατριχιαστικά συγκλονιστικές απεικονίσεις μιας περσόνας με τόσο ιδάζουσες καταστροφικές τάσεις. Αναμφισβήτητα η απόλυτη ταινία του καλοκαιριού, σίγουρα στις κορυφαίες της χρονιάς, και η αναγωγή της σε κλασσική δεν θα αργήσει...seriously.

Το Sex and the City είναι μία σειρά πολυσυζητημένη, παρεξηγημένη και υποτιμημένη. Ήταν τόσο δημοφιλής, όταν προβαλλόταν, που την έχει δει πολύς κόσμος. Έχει φυσικά αποκτήσει άπειρους πιστούς, αλλά κάποιοι δηλώνουν ότι είναι ό,τι χειρότερο έχει γίνει.

Την κατηγορούν ότι δείχνει 4 χαζογκόμενες μεταφεμινίστριες, που δεν εργάζονται, αλλά μιλάνε μόνο για άντρες και δεν έχουν άλλα ενδιαφέροντα, αλλά παρ’όλ’αυτά, έχουν λεφτά και φοράνε πανάκριβα παπούτσια και υψηλή ραπτική. Ότι δεν είναι πολύ ρεαλιστική και ότι, και να είναι, αυτή είναι η πραγματικότητα της Νέας Υόρκης και όχι της Αθήνας, πόσο μάλλον της υπόλοιπης Ελλάδας.

Δεν είναι ρεαλιστική πράγματι, αλλά για έναν ακόμα λόγο. Γιατί οι χαρακτήρες είναι καρικατούρες. Υπάρχει βασική πρωταγωνίστρια, η οποία είναι πραγματική, μπορείς να ταυτιστείς μαζί της. Τα δικά της προβλήματα ξεπερνάνε των υπόλοιπων σε σημασία και διάρκεια. Ακόμα και στις αφίσες είναι ένα βήμα μπροστά από τις άλλες. Αυτή είναι ρεαλιστική. Οι φίλες της όχι. Η ρομαντική, η κυνική και η σεξομανής δεν είναι χαρακτήρες σοβαροί. Είναι ψεύτικες και άρα δευτερεύουσες.

Αδιοφιλονίκητη πρωταγωνίστρια λοιπόν είναι η Carrie Brandshaw (κατά κόσμον Sarrah Jessica Parker), η οποία είναι 30κάτι, και μετά από 10 χρόνια σεξουαλική ζωή στη ΝΥ έχουν δει αρκετά τα μάτια της ώστε να γράφει στην εφημερίδα NY Star τη στήλη Sex and the city, στην οποία αναρωτιέται για τις σεξουαλικές συνήθειες των συμπολιτών της και κυρίως των 30κάτι ανύπαντρων γυναικών.

Πρώτη ύλη για τις ιστορίες της τής προσφέρουν, εκτός από τις σεξουαλικές της γνωριμίες, οι 3 φίλες της Μiranda, Charlotte και Samantha. Οι 4 λοιπόν φίλες είναι εμφανίσιμες, μορφωμένες, με καλές δουλειές και ωραία διαμερίσματα στο Manhattan. Είναι ανύπαντρες και, άλλοτε θέλουν να βρουν τον ιδανικό άντρα, άλλοτε πιστεύουν ότι είναι άδικος κόπος και απλά κάνουν σεξ σαν άντρες. Είναι εμποτισμένες με τις αρχές του μεταφεμινισμού (δε θέλουν προστασία, δε χρειάζονται έναν άντρα να τις σώσει, μπορούν να τα βγάλουν πέρα μόνες τους σε κάθε περίσταση, έχουν ίση επαγγελματική δύναμη με τους άντρες κ.λπ.) και είναι σίγουρες ότι ο ρομαντισμός έχει πεθάνει.

Πράγματι, μιλάνε συνέχεια για άντρες και sex, και όχι για τις δουλειές τους (παρά μονάχα ελάχιστα)! Επαγγελματικά είναι ικανοποιημένες, έχουν δουλειές που τους αρέσουν πολύ, είναι στο αντικείμενο των σπουδών ή των ενδιαφερόντων τους και έχουν καλούς μισθούς. Το επαγγελματικό πρόβλημα το έχουν λύσει! Το ερωτικό-οικογενειακό όμως, όχι. Είναι αρκετά πάνω από 30 και καμιά τους δεν έχει κάνει κάποια ουσιαστική σχέση. Είναι φυσικό να τους απασχολεί το ζήτημα και να το συζητάνε συνέχεια λοιπόν.

Ναι μεν οι δουλειές τους πληρώνουν καλά, αλλά δεν έχουν και τόσα λεφτά για να φοράνε Gucci, Channel, Dior, Prada, Manolo Blahnik, Oscar de la Renta. Εδώ έχω και εγώ τις ενστάσεις μου. Είναι αλήθεια ότι το Sex and the city είναι καθαρή διαφήμιση ώρες ώρες. Προσωπικά όμως, πιστεύω ότι αν όλες οι διαφημίσεις έδειχναν ωραία φορέματα, στυλάτα ταγέρ, sexy φουστίτσες και σορτσάκια με φανταστικές γόβες και πανύψηλα πέδιλα, θα έβλεπα μόνο διαφημίσεις. Αν ταυτόχρονα μιλάνε για σεξ, είναι ακόμα καλύτερα!

Δεν ξέρω αν η σειρά είναι ρεαλιστική, γιατί δεν έχω ζήσει στη Νέα Υόρκη. Αλλά δεν μπορώ να αμφισβητήσω το γεγονός ότι σε ένα νησί 7.000.000 κατοίκων (Manhattan) είναι πολύ εύκολο να γνωρίζεις κόσμο συχνά και, αν είσαι απελευθερωμένη και ωραία γυναίκα, χωρίς πολλές απαιτήσεις και με ακόμα λιγότερους ενδοιασμούς, να κάνεις σεξ ή σχέση ακόμα συχνότερα.

Επίσης, μετά από σοβαρή και επίμονη μελέτη της σειράς, είδα ότι έχει ωραία μηνύματα και ατάκες:


πολλούς συμβολισμούς (ναι ναι), έξυπνη χρήση του λόγου (ex and the city, sex and the country, sex and another city κ.λπ.) και πολύ όμορφους άντρες ηθοποιούς.

Η σειρά ολοκληρώθηκε αρχές του 2004 με ένα επεισόδιο από τα πιο διαφημισμένα της αμερικανικής τηλεόρασης και ένα happy ending για την καθεμία, βασισμένο στην αγάπη, η οποία στη σειρά ξεπέρασε το sex.

Ήδη από τότε, ξεκίνησαν συζητήσεις για συμπλήρωση της εποποιίας με μια κινηματογραφική ταινία. Λόγω προβλημάτων διαδικαστικών, τα οποία από ό,τι πήρε τ’ αφτί μου είχαν να κάνουν με τις απολαβές των πρωταγωνιστριών, τα γυρίσματα ξεκίνησαν, αντί για τέλη του 2004, το 2007. Η ταινία ολοκληρώθηκε μες στο 2008 και είναι στους κινηματογράφους ανά τον κόσμο από τον Mάιο.

Όταν έχεις φάει όλα τα λεφτά σου στα ποτά και στις ξαπλώστρες, και το σπίτι σου από την απουσία, μοιάζει πιο εξωτικό μέρος από την παραλιακή, τι καλύτερο από βραδιές dvd με καλή παρέα και μπόλικη διάθεση για αραλίκι. Με το σκεπτικό αυτό και μιας και η αναμονή για τον "Σκοτεινό Ιππότη" θα συνεχιστεί μέχρι την Πέμπτη, τι θα έλεγες για μια προετοιμασία στον κόσμο των freaks και του εγκλήματος;


Ξεκινάμε με το Elephant Man (1980) του σχιζοφρενικά ιδιοφυούς David Lynch. Αν και σ'αυτήν την περίπτωση κανένα φρικιό δεν εξαπολύει τις εγκληματικές του προθέσεις εναντίον της ανθρωπότητας, αντιθέτως οι ίδιοι οι άνθρωποι, ξεπερνούν κάθε έγκλημα της φύσης, και "βιάζουν" σωματικά και συναισθηματικά, καθετί το διαφορετικό.Πού αρχίζει και πού τελειώνει η ανθρωπιά; Κι ακόμα σημαντικότερα πού βρίσκεται εν τέλει; Η βασισμένη σε αληθινά περιστατικά ιστορία ένος παραμορφωμένου ανθρώπου, που μεγάλωσε σαν ζώο, μα δεν κατάφερε να γίνει αποδεκτός, ακόμα κι όταν η πνευματικότητά του ξεπέρασε κάθε ανθρώπινη προσδοκία (και μισαλλοδοξία).
-Μια σινεφίλ ταινία, που καταφέρνει να ξεπεράσει τις ταμπέλες να συγκινήσει και να προβληματίσει τον καθένα-


Συνέχεια με μια ακόμα περισσότερο διεισδυτική ματιά στον κόσμο των διακρίσεων, με την απαγορευμένη, σε πολλές χώρες ακόμα και σήμερα, ταινία του Tod Browning, Freaks (1932). Στα παρασκήνια ενός τσίρκου (side-show για την εποχή), τα "τέρατα" μοιάζουν να ζουν αρμονικά με τους "φυσιολογικούς" ανθρώπους. Τι γίνεται όμως όταν τα σκοτεινά συναισθήματα αναδείξουν τα πραγματικά τέρατα μέσα από τους πιο αγγελικά πλασμένους ανθρώπους; Πόσο πιο συλλογικά δρα η εκδίκηση σε μια κοινωνία που οι παραμορφώσεις της εμφάνισης αποτελούν συνεκτικό και όχι διαχωριστικό στοιχείο;
-Σινεφίλ καλτ θρίλερ που ανατριχιάζει με την "χρήση" κυριολεκτικά και μεταφορικά, πραγματικών παραμορφωμένων ατόμων στην θέση των ηθοποιών, και ύπουλα συγκαλυμμένος ύμνος στην ανθρωπιά κάθε μορφής-


Και μετά τις δύο πρώτες συναισθηματικές ανατριχίλες σειρά σε μία ακόμα, λιγότερο γκροτέσκα οπτικά αλλά εξίσου απάνθρωπη συναισθηματικά ιστορία, ενός άνδρα που χαρακώθηκε σαν παιδί από τσαρλατάνους και καταδικάστηκε να ζει τις πίκρες και τις απογοητεύσεις της ζωής με ένα άσβηστο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Ο λόγος για το The man who laughs (1928), που παρά το βουβό του κινηματογράφου της εποχής, καταφέρνει να μιλήσει σε τόσα πολλά επίπεδα, συναισθηματικά και συμβολικά.
-Κι αν το στοιχείο του χαραγμένου χαμόγελου ακούγεται γνωστό είναι γιατί το The man who laughs, αποτέλεσε την έμπνευση για την δημιουργία του Joker στην σειρά Batman του Bob Kane-


Κι αφού τελειώσαμε με τις εμπνεύσεις του παρελθόντος, ας περάσουμε στην πρώτη σημαντική μεταφορά του άνθρωπου-νυχτερίδα στην μεγάλη οθόνη, που έρχεται με το Batman (1989) του Tim Burton. Βιαστικά εισαγωγικό, burtonικά σκοτεινό, με αντιφατικές πολυχρωμίες που εντυπωσιάζουν, και τους πιο ελκυστικούς χαρακτήρες των κόμικ να παίρνουν σάρκα και οστά, με τις εξαιρετικές ερμηνείες του Nicholson -κατά κύριο λόγο- και του Keaton, στους ρόλους των Joker και Batman αντίστοιχα, και το αφελές σεξουαλικό ταμπεραμέντο της Basinger, στον ρόλο της μοιραίας γυναίκας λάφυρου.
-Κάθε δεκαετία γνώρισε κι ένα Batman, το '80 και το '90, ανήκει δικαιωματικά στον batman του Burton-


Το 2005 όμως ο Batman (Batman Begins) μέσα από την σφαιρικότατη και πολυσχιδή φαντασία του Christopher Nolan, επανέρχεται όχι για να ανανεώσει το ραντεβού του με την νέα δεκαετία, αλλά για να σβήσει από τον χάρτη σχεδόν όλους (για μένα προσωπικά όλους) τους προκατόχους του. Με σενάριο που ανοίγεται ηθογραφικά σαν μια άρτια κοινωνική ταινία, και απλώνεται σε περιπετειώδεις απολήξεις για να μην αφήσει κανέναν παραπονεμένο, κλείνει χωρίς να αφήσει καμιά τρύπα, αλλά ακόμα σημαντικότερα, έχοντας ανοίξει ένα ολότελα νέο σύμπαν στο οποίο η Gotham City αφήνει πίσω της τη σφαίρα του φανταστικού, και γίνεται ο τόπος που μας περιβάλει μαζί με το έγκλημα και την φρίκη της ανθρώπινης επιπολαιότητας και αλλαζονείας. Ευτυχώς έχουμε τον καλύτερο δυνατό προστάτη στο πλευρό μας κι έχουμε τον Nolan για να ευχαριστούμε γι'αυτό.
-Το πιο θαρραλέο και πιο ανατρεπτικά προτωποριακό reboot ξεχασμένης σειράς που έχει γίνει-

Είτε τις δεις όλες είτε επιλέξεις αυτές που σε αντιπροσωπεύουν καλύτερα, ελπίζω να περάσεις καλά με την παρέα σου και να προετοιμαστείτε κατάλληλα, για το μεγάλο ραντεβού της Πέμπτης, στον καλύτερο -πιστέψ'τε με- Batman που έγινε ποτέ! Καλή Προβολή.

------------------------------------------
[Αναλυτικότερες Κριτικές Silent Vespers]
Freaks :: The Man Who Laughs :: Batman :: Batman Begins

…Δεν καταλαβαίνω γιατί ένα τέτοιο βιβλίο έγινε best seller. Kαι μάλιστα πριν γίνει ευρέως γνωστό από τη σειρά.

Είναι σαν να διαβάζει κανείς άρθρα άσχετα μεταξύ τους, που ίσως στην εβδομαδιαία στήλη να έκαναν αίσθηση, γιατί είναι και χιουμοριστικά και ψαγμένα, αλλά για τις ανάγκες ενός βιβλίου είναι τουλάχιστον ελλιπή και κακογραμμένα. Βέβαια, ούτε νεοϋορκέζα είμαι, ούτε 30 something single woman living in NY of the 90’s.

Ομοιότητες με τη σειρά: η σειρά είναι βασισμένη στο βιβλίο, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση πιστή μεταφορά του. Φυσικά, οι βασικές πρωταγωνίστριες συμμετείχαν και στο βιβλίο, αλλά δεν είχαν πάντα πρώτη θέση. Στο βιβλίο αφηγήτρια είναι η Candace και μιλάει για την ζωή της, αλλά και για τις ζωές των φίλων της. Στη σειρά, αφηγήτρια είναι η Carrie, της οποίας ο χαρακτήρας είναι βασισμένος και στην Carrie του βιβλίου, αλλά και στην αφηγήτρια Candace.
Οι 2 πρώτες σαιζόν έχουν κάποιες ομοιότητες με το βιβλίο, κυρίως σε διαλόγους και μονολόγους, αλλά όχι στην υπόθεση, ούτε πολύ πολύ σε χαρακτήρες, αλλά από την 3η σαιζόν και μετά, η σειρά leads a life of its own…οι χαρακτήρες εξελίσσονται και γίνονται σχεδόν αληθινοί.

Το 1998 ο Darren Star είδε τις δυνατότητες μεταφοράς στη μικρή οθόνη αυτού του ιδιαίτερου βιβλίου και δημιούργησε μαζί με ένα πολύ καλό συνεργείο σεναριογράφων και ηθοποιών τη σειρά που για 6 χρόνια καθήλωσε γυναίκες και gay άντρες σε όλον τον δυτικό κόσμο.

Βασισμένη υποτίθεται σε πραγματικά γεγονότα η αγγλική αυτή παραγωγή καταπιάνεται με μεγάλο ριφιφί σε θυρίδες τράπεζας που θα σας θυμίσει και την αντίστοιχη ληστεία στην Ελλάδα πριν μερικά χρόνια. Παρακολουθείται άνετα χωρίς να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο. Αν αναλογιστούμε το ενδιαφέρον που παρουσιάζει η ιστορία από μόνη της μάλλον συμπεραίνουμε ότι οι συντελεστές δεν διαχειρίστηκαν με τον ιδανικότερο τρόπο το υλικό. Από το cast ξεχωρίζει ο jason Statham που είναι σίγουρα μία από τις καλύτερες φάτσες στο σύγχρονο σινεμά αλλά υποψιαζόμαστε ότι η αλόγιστη συμμετοχή σε ταινίες σιγά σιγά θα τον κάψει.

Mεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια είναι το μότο αυτής της γαλλικής ταινίας, η οποία μπορεί να είναι κλασική και χιλιοειπωμένη, αλλά δεν παύει να είναι ευχάριστη και διασκεδαστική. Πολλές γνωστές φάτσες, Γαλλική Ριβιέρα, φοίνικες, μεγάλη ζωή, μια μεγάλη ληστεία, μια κομπίνα, μια ωραία γυναίκα, εκδίκηση, φιλοδοξίες και απατεωνιές…όλα γίνονται, μέσα σε αρκετή δράση, πολύ γέλιο, πολλές ίντριγκες και δολοπλοκίες και ακόμα περισσότερες γκάφες!

H δημοσιογράφος Candace Bushnell είναι μια εμφανίσιμη νεοϋορκέζα που για ένα διάστημα έγραφε τη στήλη “Sex and the City” στην εφημερίδα NY Observer. Σε αυτή τη στήλη έγραφε για την ζωή της και την επαφή της με διάφορους πολίτες της ΝΥ. Με οξύ χιούμορ και κριτικό πνεύμα, κατέτασσε τους συμπολίτες της σε κατηγορίες, ανάλογα με τις σεξουαλικές τους συνήθειες, της οποίες αυτοί της περιέγραφαν γλαφυρά.

Κάποιες από τις φίλες της και πρωταγωνίστριες της στήλης ήταν η Samantha Jones, που είχε μια ιδιαίτερη προτίμηση στους 20χρονους, η Miranda Hobbs, που ήταν κυνική και απότομη, η Clarlotte York και η δημοσιογράφος Carrie, που γνώρισε και ερωτεύτηκε τον mr Big. Ο χαρακτήρας του ήταν εμπνευσμένος από ένα συνάδελφο της Bushnell, όταν αυτή εργαζόταν για το περιοδικό Vogue. Ο mr Big για την Bushnell εκπροσωπούσε τον unattainable eligible bachelor, τον οποίο ποτέ δεν μπόρεσε να προσεγγίσει αρκετά και να τον γνωρίσει. Τόσο, ώστε δεν του έδωσε ούτε καν όνομα.

Oμοιότητες με τη σειρά: η πρωταγωνίστρια Carrie Brandshaw γράφει τη στήλη Sex and the City για την εφημερίδα NY Star. Η στήλη αυτή φαίνεται να έχει ίδιο περιεχόμενο με την αυθεντική. Υλικό για τα άρθρα και των δύο αποτελούν τους και οι σεξουαλικές εμπειρίες και απορίες τους. Και οι δύο στήλες, έγιναν βιβλία. Επίσης, η Carrie όπως και η Candace, έχει εργαστεί στη Vogue, και την έχει πατήσει από τον mr Big.

Μια ταινία βασισμένη σε επιτυχημένο θεατρικό, το οποίο είναι βασισμένο στους στίχους των hit των abba δεν μπορεί παρά να έχει σίγουρη επιτυχία. Πόσο μάλλον στην Ελλάδα, αφού τα εξωτερικά της γυρίσματα είναι στη Σκόπελο, τη Σκιάθο, την Κέρκυρα και το Πήλιο και το τοπίο είναι μπλε, καλοκαιρινό και οικείο. Το mamma mia! δεν είναι ένα τυχαίο μιούζικαλ. Τα τραγούδια είναι υπέροχα pop και η ιστορία είναι άψογα προσαρμοσμένη σε αυτά. Στα αρνητικά της ταινίας είναι θα έλεγα οι ηθοποιοί. Η Meryl Streep το ’χει το ωδικό, στο χορευτικό όμως χωλαίνει. Η πιτσιρίκα Amanda Seyfried (Lilly Cane του Veronica Mars) ήταν η καταπληκτικότερη όλων, ενώ οι άντρες φωνή δεν έβγαζαν. Επίσης, το χαζοχαρούμενο στοιχείο είναι ιδιαίτερα έντονο και δύσκολα παραβλέπεται. Η ταινία σώζεται από την υπόθεση, το τοπίο και τη μουσική που ανεβάζουν τη διάθεση και σου σχηματίζουν για ώρα ένα τεράστιο χαμόγελο!