Τα Ψάρια της Ασημένιας Οθόνης
.

Τα φώτα έσβησαν και για τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας με την απονομή των βραβείων και την προβολή του Happy-Go-Lucky της νέας δηλαδή ταινίας του Mike Leigh κατά την τελετή λήξης.
Τα βραβεία κέρδισαν οι:
Καλύτερης ταινίας - Χρυσή Αθήνα:
Ο Βασιλιάς Του Πινγκ Πονγκ - Pingpongkingen
Σκηνοθεσία: Jens Jonsson
Σενάριο: Jens Jonsson, Hans Gunnarson

Καλύτερης σκηνοθεσίας:
Παραλογιστάν - Absurdistan
Σκηνοθεσία: Veit Helmer
Σενάριο: Gordan Mihić, Zaza Buadze, Ahmet Golbol, Veit Helmer

Καλύτερου σεναρίου:
Η Σίτα Τραγουδάει Τα Μπλουζ - Sita Sings the Blues
Σκηνοθεσία: Nina Paley
Σενάριο: Nina Paley

Καλύτερης ταινίας τμήματος "Μουσική και φιλμ":
Largo
Σκηνοθεσία: Andrew van Baal, Mark Flanagan

Βραβείο κοινού:
Rumba
Σκηνοθεσία: Dominique Abel, Fiona Gordon, Bruno Romy
Σενάριο: Dominique Abel, Fiona Gordon, Bruno Romy

Η επιτροπή για το διεθνές διαγωνιστικό τμήμα απαρτίστηκε από 10 νεαρούς σπουδαστές κινηματογραφικών σχολών από όλη την Ευρώπη ενώ η πανταμελής επιτροπή του τμήματος Μουσική και φιλμ από μουσικούς, κινηματογραφιστές και κριτικούς κινηματογράφου.


 

ΤΡΟΠΙΚΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ (TROPIC THUNDER)



Σκηνοθέτης: Ben Stiller
Παίζουν: Ben Stiller, Robert Downey Jr., Jack Black, Tom Cruise, Matthew McConaughey, NicK Nolte


Aν σας αρέσουν οι αμερικάνικες κωμωδίες, αλλά περιμένετε πώς και πώς να δείτε μία ταινία χωρίς ηθικολογίες και ψευτοηρωισμούς, το tropic thunder θα σας υπερκαλύψει. Αν πάλι ενοχλείστε από τις καφρίλες τύπου knocked-up, και ψάχνετε να βρείτε με το ζόρι σεξιστικά και ρατσιστικά υπονοούμενα, αυτή η ταινία παίζει να σας προσβάλει. Όπως και να’ χει, αν τελικά αποφασίσετε να βγάλετε εισιτήρια, ετοιμαστείτε να πονέσουν οι μύες του προσώπου σας από τα γέλια. Γιατί η Τροπική Καταιγίδα του Ben Stiller σε πάει ατάκα στην ατάκα μέχρι το τέλος, αλύπητα και απροειδοποίητα. Ετοιμαστείτε επίσης να δείτε πολύ καλές ερμηνείες από τον Robert Downey Jr. και τον Tom Cruise, o oποίος τα σπάει. Ίσως να πρόκειται για το κωμικό αριστούργημα που θα δώσει άλλη μορφή στις χολυγουντιανές κωμωδιούλες. Αν όχι, τότε είναι απλά μια λάμψη στο σκοτάδι της «κακής» αμερικανιάς.


{imdb}

 

HANCOCK




Σκηνοθέτης: Peter Berg
Παίζουν: Will Smith, Charlize Theron

Είναι κρίμα που κάποιες ταινίες, ενώ ξεκινάνε με όλες τις προϋποθέσεις για σούπερ κινηματογραφική απόλαυση, έχουν τόσο στραβή κατάληξη. Ο κος Hancock για παράδειγμα. Είναι ένας υπερήρωας ξεπεσμένος, νευρικός και πιώμα. Αδυνατεί να σώσει μια κατάσταση χωρίς να πλήξει ταυτόχρονα και την οικονομία της χώρας. Καλά μέχρι εδώ; Ε, μετά το χάνει τελείως. Αντί να συνεχίσει έτσι, το πάει στο σοβαρό παύλα ρομαντικό, παράλληλα με μια τεράστια δόση αμερικανιάς που δύσκολα αντέχεται. Βέβαια, άλλο να στο λέω και άλλο να το βλέπεις…


{imdb}

 

ΓΟΥΟΛ-Υ (WALL-E)




Σκηνοθέτης: Andrew Stanton


Η νέα ταινία της Pixar δεν είναι η καλύτερη όλων. Ναι, ο Wall-e είναι συμπαθέστατος, και τόσο πραγματικός με όλες τις παραξενιές του. Και ναι, η παραγωγή είναι τόσο τέλεια, που νομίζει κανείς ότι δε βλέπει animation. Αλλά δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από τους δημιουργούς του Nemo και του Toy story. To Wall-e dεν είναι άλλη μία κωμική - παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων. Mπορεί να μην είναι η πιο μαγική κινηματογραφική εμπειρία, αλλά έχει κάτι που, ενώ κάθε ταινία θα μπορούσε να δώσει, μόνο η Pixar έχει τα κότσια να θυσιάσει την επιτυχία γι’αυτό. Τι; Το Wall-e παίζει να’χει 100 οικολογικά/περιβαλλοντικά μηνύματα το λεπτό. Έτσι, γίνεται μια ταινία που είναι περισσότερο για ενήλικες παρά για παιδάκια. Δεν παύει όμως να σε κάνει να γελάς, μέσα στον προβληματισμό σου.


{imdb}

 

Μετά από έναν χωρισμό, μια από τις πρώτες σκέψεις που κάνεις είναι «αμφιβάλλω αν θα γνωρίσω άλλο άνθρωπο με τον οποίο να ταιριάζω τόσο.».

Αυτή είναι η σκέψη που οδηγεί αρκετά ζευγάρια να τα ξαναβρούν, χωρίς βέβαια αυτό τελικά να καταλήγει σε κάτι καλό.

Αλλά οι μεγάλοι έρωτες δεν ξεπερνιούνται εύκολα. Ούτε γρήγορα. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν ο χωρισμός προέκυψε από θάνατο.

Όπως στο Υ.Γ. Σ’ αγαπώ. Σ’ αυτήν την περίπτωση, η απόφαση για απόσταση δεν ήταν της Ηοlly (Hilary Swank). Ούτε του Gerry (Gerard Butler). Στην περίπτωση θανάτου, σίγουρα δεν υπάρχει ελπίδα επανένωσης, αλλά μόνο περίοδος θλίψης. Και είναι κρίμα, μιας και η σχέση δεν πρόλαβε να κάνει τον κύκλο της, αλλά ούτε και να απογειωθεί. Γιατί μπορεί η σχέση να διακόπηκε απότομα, χωρίς καν να ειπωθούν όσα έπρεπε να ειπωθούν ή να γίνουν όσα ήτανε να γίνουν. Και είναι άδικο και πικρό ν’ αφήνεις αγαπημένα πρόσωπα πίσω. Και είναι οδυνηρό γι’ αυτούς που μένουν, και όχι γι’ αυτούς που φεύγουν.

Και τότε σου μένουν απλά οι αναμνήσεις σου και φωτογραφίες. Και στην περίπτωση της Holly, και μερικές κασέτες με μηνύματα που ο Gerry ηχογράφησε γι’ αυτήν, πριν πεθάνει. Κασέτες με τη φωνή του να της μιλάει τρυφερά, δίνοντάς της οδηγίες για να ξεπεράσει τον χαμό του, να διασκεδάσει την κατάστασή της και να ξεχάσει τον πόνο της.

O Gerry την ξέρει αρκετά καλά, τελικά καλύτερα απ’ όλους. Και ξέρει τι να της πει και πώς να τη συμβουλέψει για να συνεχίσει την ζωή της, χωρίς να της λείπει για πάντα. Αλλά πάνω απ’ όλα, ξέρει ότι η Ηοlly θα τον ακούσει και θ’ ακολουθήσει πιστά τις οδηγίες του αγαπημένου της. Οδηγίες που θα την οδηγήσουν σ’ ένα ταξίδι στην επαρχία της Ιρλανδίας, όπου πρωτογνωριστήκανε.

Εκεί η Holly, θα γνωρίσει τον εαυτό της χωρίς τον Gerry δίπλα της. Περνώντας απ’ τα ίδια σημεία, θα δει αν μπορεί να θυμηθεί τον φρέσκο τους έρωτα και να ξαναζήσει τα ίδια όμορφα πράγματα, παρά την δεκαετία που πέρασε.

Και αν γίνεται, να γνωρίσει έναν ακόμα υπέροχο άντρα, με τον οποίο να ταιριάζει και να ξανανιώσει το ίδιο όμορφο συναίσθημα.

 

MISTER LONELY



Σκηνοθέτης: Harmony Korine
Παίζουν:Diego Luna, Samantha Morton, Denis Lavant, David Blaine

Ένας σωσίας του Michael Jackson προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην σε ένα αφιλόξενο Παρίσι. Μια σωσίας της Marilyn Monroe παντρεμένη με έναν σωσία του Chaplin, θα τον καλέσει να ζήσουν μαζί σε ένα κοινόβιο από σωσίες. Πόσο αληθινή μπορεί αν είναι μια τέτοια ζωη; Τι εναλλακτικές υπάρχουν όταν η ζωή σου είανι καταδικασμένη να βαδίζει στην σκιά ενός άλλου. Ο Harmony Korine επιστρέφει με άλλη μια ταινία που απορρίπτει τις τυπικές αφηγηματικές μεθόδους, και αφήνει τις εικόνες και τα πρόσωπα να μιλήσουν την δική τους ιστορία. Με την ιδιομορφία της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, θα σου κλέψει χαμόγελα αλλά και δάκρυα καθώς καταρρίπτει κάθε ασφαλές καταφύγιο, για να σε φέρει αντιμέτωπο με έναν αληθινό κόσμο όπου τα θαύματα δίνουν την θέση τους στις τραγωδίες. Ή θα την μισήσεις ή θα την λατρέψεις, για μένα όμως αποτελεί την πιο εμπνευσμένη ταινία της χρονιάς.


{imdb}

 

ΟΥ ΦΟΝΕΥΣΕΙΣ (RIGHTEOUS KILL)



Σκηνοθέτης: Jon Avnet
Παίζουν: Al Pacino, Robert De Niro

Για πολλούς μόνο και μόνο η συνύπαρξη των Pacino και De Niro στο πανί, αρκεί για ένα εισιτήριο πρώτη θέση.Αν ανήκεις στην κατηγορία αυτή, σε κόβω ότι τα έχεις ήδη κλείσει τα εισιτήρια. Αν πάλι όχι καλύτερα βάλε στο repeat τα 5 λεπτά κοινής εμφάνισης των δύο στο Heat, αν δεν θες να κλαις τα λεφτά σου με αυτό το άκρως προβλέψιμο και αστείο αστυνομικό, που ούτε το τρέηλερ του δεν καταφέρνει να διατηρήσει πλοκή, και με το που τελειώνει σ'αφήνει με ένα "κρίμα" στο στόμα. Με το σαρκαστικό χιούμορ του Pacino και την ομολογουμένως εκλπηκτική του χημεία με τον De Niro η ταινία θα είχε την προοπτική αριστουργήματος με έναν "κλασσικό" σεναριογράφο - σκηνοθέτη, ή αν εξ'αρχής το πήγαιναν σε απενεχοποιημένη κωμωδία.


{imdb}

 

HELLBOY II: Η ΧΡΥΣΗ ΣΤΡΑΤΙΑ (HELLBOY II: THE GOLDEN ARMY)



Σκηνοθέτης: Guillermo del Toro
Παίζουν: Ron Perlman, Selma Blair, Doug Jones

Ο Hellboy ξαναχτυπά. Ο κολασμένος ήρωας με τα επιμελώς κομμένα κέρατα και την ουρά επιστρέφει για να σώσει τον κόσμο. Ναι, αυτή είναι η κεντρική ιδέα της ταινίας. Με τη διαφορά όμως ότι η ίδια η ταινία είναι πολύ περισσότερα από άλλη μία ταινία με σούπερ ήρωα που θα σώσει τον κόσμο.
Ο κακός αυτή τη φορά ακούει στο όνομα Prince Nuada και σκοπεύει να σπάσει την ανακωχή αιώνων ανάμεσα στους ανθρώπους και το αθέατο βασίλειο Bethmora ξυπνώντας τον ανίκητο χρυσό στρατό. Ο Hellboy φυσικά θα είναι εκεί, μαζί με την υπόλοιπη παρέα για να ανακόψει τα σχέδια του...
Ο καλός της υπόθεσης ακούει και πάλι στο όνομα Guillermo del Toro. Πατάει πιο γερά στα πόδια του από ποτέ, απελευθερωμένος από την αγωνία της επιτυχίας, με τη φαντασία του για άλλη μια φορά να οργιάζει, παραδίδει ένα γεμάτο, χορταστικό, απολαυστικό και εντυπωσιακό δίωρο. Δεν περιορίζεται στην κυρίως υπόθεση αλλά ρίχνει το βάρος στην ανθρώπινη πλευρά των εκκεντρικών ηρώων του, πετώντας παράλληλα τις οικολογικές σπόντες του αλλά και αρκετές διασκεδαστικές χιουμοριστικές ατάκες.


{imdb}

 

Lo, Lola, Lolita

By Wonder

"Lolita. Light of my life, fire of my loins. My sin, my soul."

Το δεύτερο πράγμα που σε εντυπωσιάζει στο βιβλίο «Lolita» του Vladimir Nabokov είναι η πανέξυπνη χρήση της γλώσσας. Και ιδίως αν αναλογιστείς ότι είναι γραμμένο στα αγγλικά από κάποιον Ρώσο.

Το πρώτο όμως που ξαφνιάζει στο βιβλίο, και στη συνέχεια στις δύο ταινίες που βασίστηκαν σε αυτό, είναι ότι θίγει μια σεξουαλική ανωμαλία από μία κάπως ρομαντική σκοπιά. Γιατί, ενώ θα έπρεπε να θιχτείς και να αηδιάσεις με τη συμπεριφορά και τον ακόλαστο έρωτα του μεσήλικα πρωταγωνιστή με την πιτσιρίκα, φτάνεις σε σημείο να τον συμπονείς...

...και να βλέπεις την ανήλικη σαν τον θύτη.

Προσπαθώντας να το εκλογικεύσω, άρχισα να σκέφτομαι το θέμα «μικρά κοριτσάκια». Παρατήρησα λοιπόν ότι τα κορίτσια μέχρι τα 14 τους είναι άψογα εμφανισιακά. Έχουν σφικτό και σφριγηλό κορμί, παιδική επιδερμίδα, ίσως με λίγη ακμή, καθόλου κυτταρίτιδα ή ραγάδες και μια παιδική, χαριτωμένη τριχοφυία. Παχάκια ακόμα δεν έχουνε στα γνωστά σημεία, διότι το σώμα τους δεν είναι ακόμα «γυναικείο», αν και τα σημάδια της ήβης είναι πολύ εμφανή, και έχουν και μια ανεπιτήδευτη ομορφιά. Είναι αλήθεια ότι σπάνια μια κοπέλα 20 χρονών και βάλε μπορεί να αναμετρηθεί εμφανισιακά (τουλάχιστον στο σώμα) με ένα 14χρονο κοριτσάκι. Δεν είναι τυχαίο που τα πρακτορεία modelling τις κυνηγάνε σαν τρελλά!

Επίσης, τα κοριτσάκια αυτής της ηλικίας έχουν μια αθωότητα που μια μεσήλικη γυναίκα έχει εδώ και καιρό χάσει. Είναι μια αθωότητα που έχει βάση στην ηλικία τους. Και είναι τόσο εμφανής, που είτε κάνει εντύπωση σε όσους την παρατηρούν και την προσέχουν, είτε γίνεται αντικείμενο λατρείας.

Βέβαια, στην περίπτωσή του Humbert, η μικρή Lolita ήταν νυμφίδιο. Και τον προσέλκυσε με άλλα μέσα. Ο Humbert δεν ερωτευόταν κάθε μικρή που έβλεπε. Είχε εντοπίσει κάποιες, οι οποίες ήταν κουκλίτσες, αλλά ταυτόχρονα είχαν και κάτι πρόστυχο. ‘Ηξεραν να προκαλούν. Ή μάλλον, ήξεραν ότι προκαλούν. Έβαφαν λίγο τα νύχια τους και τα μάτια τους, αλλά ταυτόχρονα έπαιζαν και χτυπούσαν τα γόνατά τους. Ήταν παιδάκια, αλλά ήταν και γυναίκες με σεξουαλικές ορμές, αλλά και σεξουαλικές εμπειρίες.

Μπορεί ο Humbert να είχε την τάση, την παρέκλιση, αλλά και τα νυμφίδια δεν τον άφηναν σε ησυχία. Μπορεί ο Humbert να είχε τραυματιστεί ψυχολογικά από την παιδική του αγάπη, μπορεί να ήταν ανώμαλος και θλιβερός ελευθέριος, αλλά η Lolita τον εκμεταλλεύτηκε και τον ξεζούμισε, πατώντας στην αδυναμία του και στην αδυναμία που της είχε.

Και να’μαι εδώ να δικαιολογώ και να συμπαθώ έναν 50χρονο άρρωστο παιδόφιλο, που φαίνεται να αποπλάνησε και να σκότωσε μια γυναίκα και να απήγαγε και να παρέσυρε στην αμαρτία την ανήλικη κόρη της.

Αλλά όταν η ανωμαλία του ανθρώπου παίζει στα πλαίσια θύματος και θύτη, όταν υπάρχει εκμετάλλευση του ανίσχυρου από τον ισχυρό, τότε δεν υπάρχει διαφορά αν ο ανίσχυρος είναι παιδί, γυναίκα ή άντρας.

Γιατί στην περίπτωση του Humbert, θύτης ήταν τελικά μόνο η μικρή, αθώα Lolita...

 



Ο Guillermo Del Toro -στη φωτογραφία με ένα από τα δημιουργήματα της φαντασίας του- αποτελεί αυτή τη στιγμή ένα από τα πιο καυτά ονόματα στην κινηματογραφική πιάτσα. Εκτός από το Hellboy II: The Golden Army, που σε λίγες ημέρες καταφθάνει και στις ελληνικές αίθουσες, έχει ήδη στα σκαριά άλλες δύο ταινίες, το The Hobbit και το σίκουελ του, τα οποία θα δούμε αμφότερα μετά το 2011. Και δεν φτάνει μόνο αυτό αλλά κυκλοφορεί και η φήμη ότι ο μεξικανός σκηνοθέτης είναι κλεισμένος για τις ταινίες που πρόκειται να σκηνοθετήσει έως το 2017 !



Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Del Toro χρονολογείται το 1993, ονομάζεται Cronos και το μπάτζετ της ξεπερνάει κάθε προηγούμενο για τον τότε μεξικάνικο κινηματογράφο. Η αίσθηση που προκαλεί στα απανταχού φεστιβάλ και ειδικά σε αυτά του φανταστικού είναι αρκετά μεγάλη και κερδίζει συνολικά περισσότερα από 20 βραβεία.



Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1997, δοκιμάζει την τύχη του στο Χόλυγουντ με το Mimic. Θρίλερ φαντασίας με γιγάντιες ανθρωποκατσαρίδες και πρωταγωνίστρια την ανεβασμένη εκείνη την εποχή Mira Sorvino, δεν καταφέρνει να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι κακές γλώσσες λένε ότι η παραγωγή δεν τον άφησε να δουλέψει όπως ήθελε και μιλάνε για μνημειώδεις τσακωμούς με το γνωστό παραγωγό Bob Weinstein αλλά και για σκηνές που γυρίστηκαν από άλλο σκηνοθέτη, τον Ole Bornedal.



Επόμενος σταθμός για τον "κολλημένο" με τα έντομα δημιουργό, η Ισπανία το 2001 με το θρίλερ El espinazo del diablo. Στο πόστερ της ταινίας δεσπόζει το όνομα του Pedro Almodovar ως παραγωγού. Ελπίζω να μην με παρεξηγήσουν οι φίλοι του Pedro αλλά σήμερα φαίνεται πολύ αστείο το γεγονός ότι ο Del Toro είχε κάποτε ανάγκη το ονομά του για να προωθήσει ένα θρίλερ.



Επιστροφή στις αμερικάνικες παραγωγές για το Blade II, το 2002. Οι φανατικοί του Blade, μεταξύ των οποίων και εμείς, δεν ενθουσιάζονται κυρίως λόγω του σεναρίου που θέλει τον Daywalker να συμμαχεί προσωρινά με τους μισητούς βρικόλακες για να αντιμετωπίσουν τους κοινούς μεταλλαγμένους εχθρούς. Στο βάθος όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η περιπέτεια του φανταστικού βρίσκει στο πρόσωπο του Del Toro ένα αξιόλογο εκπρόσωπο.



Επόμενο εγχείρημα και πάλι από από τον κόσμο των κόμικ. Hellboy το 2004. Μόνο που αυτή τη φορά ο σκηνοθέτης φαίνεται να ταιριάζει περισσότερο με τον ήρωα. Με τον πιο αντισυμβατικό -κοινώς ρεμάλι- σούπερ ήρωα που πίνει μπύρες, καπνίζει πούρα και από όπου περνάει αφήνει πίσω μπάχαλο. O Del Toro παίρνει το πράγμα πάνω του και αυτό είναι αρκετά εμφανές. Γράφει ο ίδιος και το σενάριο και δίνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο "δικό" του Ron Perlman.



Η μεγαλύτερη στιγμή του γεννημένου στη Γουαδαλαχάρα σκηνοθέτη είναι αναμφισβήτητα το El laberinto del fauno εν έτη 2006. Ο κόσμος του φανταστικού υποκλίνεται στο μεξικάνο μαζί με χιλιάδες θεατών και δεκάδες φεστιβαλικών επιτροπών μεταξύ των οποίων και τα μέλη της ακαδημίας που βραβεύουν την ταινία με 3 Oscar αλλά συγχρόνως της στερούν σκανδαλωδώς άδικα το βραβείο καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, το οποίο παραδίδουν στο γερμανικό Das Leben Der Anderen.
Αν κρίνουμε από τα άμεσα σχέδια του Del Toro, μάλλον δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται να αναζητήσει εκδίκηση. Απελευθερωμένος πλέον από το άγχος της καταξίωσης μοιάζει έτοιμος να ασχοληθεί με αυτά που πραγματικά τον ευχαριστούν και να μετατρέψει σε χρυσό όλους αυτούς τους κολασμένους ήρωες με τους οποίους θα καταπιαστεί.

 

ΟΙ ΕΠΙΛΕΚΤΟΙ (Tropa de Elite)



Σκηνοθέτης: José Padilha
Παίζουν: Wagner Moura, Caio Junqueira, André Ramiro

Βραζιλία, Ρίο, φαβέλες, ναρκωτικά, όπλα, εγκληματικότητα, βία, παιδιά χωρίς ελπίδα, διαφθαρμένοι μπάτσοι και μία ομάδα επίλεκτων αδιάφθορων αστυνομικών που αποτελεί το φόβο και τον τρόμο όλων των παραπάνω.
Παραγωγής 2007, βασισμένη σε βιβλίο και με τον ίδιο σεναριογράφο με το Cidade de Deus (2002) θα αναγκαστεί να υπομείνει τον ανταγωνισμό με την ταινία, μέτρο σύγκρισης πια, του Fernando Meirelles και κατά πάσα πιθανότητα την απόρριψη, ενδεχομένως και λόγω των συστάσεων που τη συνοδεύουν (τεράστιος ντόρος στη Βραζιλία, Χρυσή Άρκτος στο Βερολίνο) και των απαιτήσεων που αυτές δημιουργούν.
Η δική μας προσωπική άποψη πάντως, θα συνταχθεί στο πλευρό του Padilha και παρά τις μικροδιαφωνίες για κάποιες εύκολες ηθικολογίες, μπορούμε άνετα να μιλήσουμε για μία από τις πιο δυνατές αφίξεις στις ελληνικές αίθουσες για τη σεζόν που μόλις άρχισε.


{imdb}

 

BEN X - Ο ΔΙΣΤΑΚΤΙΚΟΣ ΗΡΩΑΣ (BEN-X)



Σκηνοθέτης: Nic Balthazar
Παίζουν: Greg Timmermans, Laura Verlinden, Marijke Pinoy, Pol Goossen

Με την πρώτη του σκηνοθετική και σεναριακή δουλειά, ο Βέλγος Nic Balthazar, μπλέκει την πραγματικότητα στην ωμή εκδοχή της, με έναν εικονικό κόσμο εδραιωμένο στα videogames, και συνθέτει το ταραγμένο σκηνικό της καθημερινότητας ενός νέου, καταδικασμένου σε κοινωνικό αποκλεισμό, εξ' αιτίας του αυτισμού που τον ταλαιπωρεί από παιδί. Οι εφηβικοί αναβρασμοί χρωματίζονται από φανταστικά ξεσπάσματα, τα απωθημένα εκδηλώνονται σε λάθος χώρο και χρόνο, και τα γεγονότα σαν ταινία μέσα στην ταινία, αποκαλύπτουν τις σκοτεινές εκείνες πλευρές του κόσμου, που όλοι μας ζούμε αλλά λίγοι έχουμε το θάρρος να αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο. Ταινία που ξεπερνά τα είδη και τα κλισέ με την αναρχική σκηνοθεσία και τις εμφωλευμένες εναλλακτικές πραγματικότητες, και διαπραγματεύεται τα θέματα του αυτισμού, του κοινωνικού αποκλεισμού και της αυτοκτονίας, με έναν ξεχωριστό τρόπο, που συγκλονίζει. Εύσημα στον Greg Timmermans (Ben) και στην Marijke Pinoy(Μητέρας του Ben) για τις συγκινητικές ερμηνείες τους.


{imdb}|{Silent Vespers:Αναλυτικότερη Κριτική}

 

ΖΟΧΑΝ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΥΨΗΛΗΣ ΚΟΜΜΩΤΙΚΗΣ (DON'T MESS WITH THE ZOHAN)


Σκηνοθέτης: Dennis Dugan
Παίζουν: Adam Sandler, John Turturro, Emmanuelle Chriqui

Ο Ζohan είναι ένας ισραηλινός demi-super ήρωας, του οποίου η υπερ-δύναμη είναι, νομίζω, να πιάνει ό,τι του ρίξεις με τον κώλο του. Είναι επίσης κατάσκοπος, γυναικάς, πολύ δημοφιλής, απαράδεκτα sexy, πολυμήχανος, δυναμικός και τρελή ηγετική φυσιογνωμία. Είναι όμως άνθρωπος κι αυτός και έχει ευαισθησίες και αδυναμίες. Είναι κομματάκι μαμάκιας και θέλει να εγκαταλείψει την πατρίδα του και την υπηρεσία του στο κράτος για να πάει στις ΗΠΑ να πραγματοποιήσει το κρυφό του όνειρο, να γίνει κομμωτής και να ικανοποιεί ανικανοποίητες γριές. H ταινία μπορεί να μην ξεπερνάει το american pie 4 σε επίπεδο κωμωδίας και παραγωγής, αλλά ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας είναι εξαιρετικά γελοίος και πετυχημένος. Η ισραηλινή οικογένεια τέλος, θα σας χαρίσει ένα στραβό γελάκι, μιας και θα σας θυμίσει...τη δικιά σας...



{imdb}

 


KUNG FU PANDA



Σκηνοθέτης: Mark Osborne, John Stevenson
Φωνές: Jack Black, Dustin Hoffman,Angelina Jolie, Jackie Chan, Seth Rogen, Lucy Liu, David Cross

"Μια ιστορία που εμπνέεται από ήρωες που καταλαβαίνουν την αξία και το νόημα της ύπαρξής τους την κατάλληλη στιγμή, και μας προτρέπει να φανερώσουμε όλοι τον ήρωα που κρύβεται μέσα μας. Το ζωικό βασίλειο λειτουργεί πολύ καλύτερα με τα απαράμιλλης ομορφιάς, πλέον, 3D γραφικά, και οι φωνές προσδίδουν στους χαρακτήρες μια αίγλη διασιμότητας που περνάει και στην ίδια την πλοκή. Εύκολα διασκεδάζει μικρούς (αλλά) και μεγάλους, με φιλοσοφήματα-σφήνες να μοιράζονται απλόχερα και διάρκεια (90 λεπτά) που δεν επιτρέπει σε κανέναν να την βαρεθεί. Μόνο και μόνο το πλήθος των ιδιότροπων-ιδιόμορφων χαρακτήρων, οι μαυρισμένες αλλά ευρηματικές, συγχρόνως, χιουμοριστικές ατάκες, τα χρώματα, και η πάντα ενδιαφέρουσα μεταμόρφωση της κατηγορίας "από ασχημόπαπο σε κύκνος - από φαινομενικά καθυστερημένο σε ουσιαστική ιδιοφυία - κλπ", είναι στοιχεία που από μόνα τους σε φτάνουν να αναζητάς "κι άλλο", όταν πριν το καταλάβεις πέφτουν οι τίτλοι τέλους κι εσύ έχεις μείνει με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο."

-απόσπασμα από Silent Vespers-

{imdb}

 

ΣΥΖΥΓΟΣ... ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ (THE ACCIDENTAL HUSBAND)



Σκηνοθέτης: Griifin Dunne
Παίζουν: Uma Therman, Sam Shepard, Jeffrey Dean Morgan, Colin Firth

Φίλες και φίλες σας παρουσιάζουμε τη ρομαντική χαζοκομεντί της εβδομάδας. Γυναίκα Dr Love με εκπομπή στο ραδιόφωνο και συγγραφικό έργο, με μία της κουβέντα προς ακροάτρια καταστρέφει ένα γάμο στο παρά πέντε της τέλεσης του. Ο πυροσβέστης παρολίγον γαμπρός αποφασίζει να την εκδικηθεί, όταν αυτή ετοιμάζεται να παντρευτεί τον κυριλέ αρραβωνιαστικό, ο οποίος τυγχάνει και εκδότης της, αποτρέποντας το δικό της γάμο. Με ποιον τρόπο θα γίνει αυτό αλλά και όλα τα υπόλοιπα ανεκδιήγητα που θα ακολουθήσουν, δεν θα σας τα αποκαλύψω για να κρατηθείτε σε αγωνία.
Αν παρόλα αυτά θέλετε να σκοτώσετε την ώρα σας και αντέχετε να βλέπετε τη Beatrix Kiddo, τη Mia Wallace, τη Sissy Hankshaw να υποδύεται χαζογκόμενα σε σαχλοταινία τότε είστε ελεύθεροι να την παρακολουθήστε. Όταν δείτε όμως και τον Frank, τον αδερφό του Jesse James να συμμετέχει τότε νομίζω πως το σοκ θα είναι ισχυρό. Το ότι ο πάντα συμπαθής Colin Firth εμφανίζεται σε άλλη μια αντιπαθητική ταινία αποτελεί μία διαπίστωση που δεν προσφέρει και δεν αφαιρεί τίποτα.



{imdb}