5 λόγοι για να δω τη Madonna live
By Wonder
5 λόγοι για να μη δω τη Madonna live
By zamuc
1. Γιατί με έχει εκνευρίσει αφάνταστα όλη αυτή η υστερία που προωθούν και τα τηλεκανάλια φυσικά. Αλλά και οι ουρές στα εκδοτήρια από τα χαράματα, όπως Ameriki και όπως Anglia, ενώ στο δίκτυο βρίσκεις εισιτήρια άνετα.
2. Γιατί θα μαζευτεί πάλι στο OAKA ο κάθε άσχετος μαϊντανός για να τον δείξει καμιά κάμερα ή για να πει "Πήγα Madonna"
3. Γιατί ο τελευταίος δίσκος της δεν μου αρέσει, δεν της ταιριάζει το στυλάκι του Timbaland. Ούτε ο προηγούμενος disco φάση ήταν καλός. To American Life ήταν το τελευταίο καλό της album.
4. Πόσο είπες το φθηνότερο εισιτήριο; 80; το διαρκειας της ΑΕΚ ισχύει;
5. Όταν βγει το πρόγραμμα από τις Νύχτες Πρεμιέρας θα σας πω και το 5.
Υ.Γ. Πάω να δω το βράδυ τους UNKLE να γουστάρω και καθίστε εσείς να περιμένετε 3 μήνες να έρθει η κυρά Ritchie.
Μια αγάπη για το Καλοκαίρι
By Wonder
Υπάρχουν ταινίες που είναι καλές, γιατί η σκηνοθεσία τους είναι άρτια, οι ερμηνείες καταπληκτικές και έχουν συγκροτημένο σενάριο και πλοκή με συνοχή. Βέβαια, δεν είναι πολλές αυτές και συνήθως πρόκειται για τα μεγάλα, γνωστά αριστουργήματα. Τα περισσότερα από τα οποία δε μου άρεσαν ή πέρασαν και δεν άφησαν. Έρωτες παλιοί, αλλά όχι ξεχασμένοι. Έρωτες που τα χρόνια δεν τους τσάκισαν, αλλά τους έκαναν πιο δυνατούς, γιατί ωρίμασαν.
Καινούριοι έρωτες γεμάτοι σιγουριά και κομπασμό, έρωτες που έχουν την ζωή μπροστά τους.
Παροδικοί έρωτες που ζουν το πάθος της στιγμής.
Οι ταινίες της εβδομάδας (26/6-2/7)
By Wonder
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ (LES CHANSONS D’ AMOUR)
Σκηνοθέτης: Christophe Honoré
Παίζουν: Louis Garrel, Ludivine Sagnier
Ένα ερωτικό τρίγωνο, ένας gay, μια ευτυχισμένη και ανοιχτόμυαλη οικογένεια, ένας θάνατος, πολλή αγάπη και μερικά πολύ γλυκά τραγούδια. Ένα ερωτικό μιούζικαλ, μια μουσική κωμωδία ή απλά μια όμορφη ταινία με δοκιμασμένη και σίγουρη συνταγή; Ό,τι και να ‘ναι, παρακολουθείται πολύ άνετα κι ευχάριστα. Οι ανατροπές είναι αναπάντεχες και χρήσιμες για την εξέλιξη της ιστορίας προς τα εκεί που δεν το περιμένεις. Οι ηθοποιοί είναι συμπαθείς και χαριτωμένοι/καλοντυμένοι Παριζιάνοι. Τα τραγούδια δεν ενοχλούν καθόλου, δεν είναι σε φάση μιούζικαλ, τα ακούς άνετα και σε cd. Η ταινία είναι ό,τι πρέπει για ένα χαλαρό φθινοπωρινό απόγευμα στο σπίτι. Aλλά όχι για σινεμά καλοκαιριάτικα…
{imdb}
Οι ταινίες της εβδομάδας (26/6-2/7)
By Wonder
[REC]
Σκηνοθέτης: Jaume Balagueró, Paco Plaza
Παίζουν: Manuela Velasco, Javier Botet
Θυμήσου όλες τις ταινίες που έχεις δει με ζόμπι, βρικόλακες, δαιμονισμένους και λοιπούς απέθαντους. Θυμήσου επίσης όλα τα θριλεράκια της σειράς, όπου ο τρόμος βασίζεται στο συνεχές ξάφνιασμα του θεατή, αλλά σε τίποτα βαθύτερο ή ουσιαστικότερο. Βάλ’ τα όλα μαζί, πρόσθεσε κάμερα χειρός και υστερία αλά ισπανικά και έχεις αυτό το μέτριο θρίλερ που, εχμ, στάνταρ θ’ αρέσει σε αρκετούς. Γιατί έχει κάτι πολύ βασικό, σε κρατάει ξύπνιο, διατηρεί τους παλμούς της καρδιάς σε πολύ ψηλά επίπεδα και μέχρι το τέλος της ταινίας δεν ξέρεις τι στο διάολο πάθανε όλοι αυτοί και τους βάλανε σε καραντίνα. Ενδιαφέρουσα είναι και η λήψη, μιας και τα βλέπεις όλα από το φακό του κάμεραμαν, του Πάμπλο. Πάμπλο ακούς και Πάμπλο δε βλέπεις δηλαδή…
{imdb}
Οι ταινίες της εβδομάδας (26/6-2/7)
By zamuc
ΛΟΝΔΙΝΟ - ΜΠΡΑΪΤΟΝ (LONDON to BRIGHTON)
Σκηνοθέτης: Paul Andrew Williams
Παίζουν: Lorraine Stanley, Johnny Harris, Georgia Groome
Η ταινία πραγματεύεται το θέμα της πορνείας και της παιδεραστίας χωρίς πολλές ηθικολογίες σε ένα συνδυασμό δράματος και ταινίας καταδίωξης. Μία σχετικά αναμενόμενη ανατροπή χαλάει λίγο το φινάλε αλλά σε γενικές γραμμές η προσπάθεια είναι θετική.
Άλλη μία αγγλική παραγωγή που άργησε παραδειγματικά να καταφθάσει στις ελληνικές αίθουσες. Παρά τα καλά σχόλια που τη συνοδεύουν είναι πραγματικά να αναρωτιέται κανείς πόσο κόσμο θα καταφέρει να προσελκύσει, όταν κάθε Πέμπτη οι ταινίες που ανοίγουν στη χώρα μας πλησιάζουν διψήφιο αριθμό.
{imdb}
Η διασκέδαση με το κιλό, η ψυχαγωγία σε εκπτώσεις, και το πιο κλισέ γαργαλιστικό ερώτημα...
By dunno
....το μέγεθος μετράει; Η απάντηση είναι κανόνας ή ισχύει υπό προυποθέσεις; Κι αν ναι, ποιές είναι αυτές;
Διαβάζω χτες στο in για την ψηφιακή αναβάθμιση στο φόρματ του IMAX (διάβασε το κι εσύ εδώ), και για το πώς οι "ψυχαγωγικές" εταιρίες, έχουν βαλθεί να μεγιστοποιήσουν την δική μας διασκέδαση, και προσπαθούν να κάνουν πιο προσιτά τα project που δημιουργούνται για έξοδο στις IMAX αίθουσες. Επειδή είμαι και λίγο αγαθός, αφήνω εκτός τον παράγοντα ότι σύμφωνα με το άρθρο, τα εισητήρια σε τέτοιες αίθουσες είναι 20-30 % πιο ακριβά από τις συμβατικές. Οπότε η κερδοσκοπία μάλλον δεν είναι ο λόγος για τον οποίο οι εταιρίες αυτές έχουν μουρλαθεί με αυτή την επέκταση.
Βέβαια! Ήταν τέτοια η συγκίνησή μου, οταν ο Bono άπλωνε το χέρι του και σκούπιζε τα δάκρυά μου στο U2:3D (γιατί 2 διαστάσεις είναι λίγες για το IMAX), που δεν σκεφτόμουν το 12ευρω που έσκασα για να έχω το προνομίο μιας τέτοιας συναυλίας. Ήταν τέτοια η ηδονή της φιγούρας της Jolie στο Beowulf, όταν έπεφτε πάνω στην οθόνη 300 τετραγωνικών μέτρων, που απορώ πως το playboy κυκλοφορεί ακόμα σε pocket size.
Μήπως να κόψω τις οθόνες στο σπίτι και να επενδύσω στα προβολικά; τι τους έχω τους κατάλευκους τοίχους. Κάθε βράδυ θα μπορώ να χαίρομαι όλες τις αιθέριες υπάρξεις του κινηματογράφου (φαντάσου όνειρα που θα κάνω μετά). Αλλά γιατί να μείνω μόνο εκεί; Μήπως να ανακυκλώσω τα 2.1 ηχεία μου και να επενδύσω σε κανα μπάνικο ηχοσύστημα; Με τόση τσόντα θα θέλω και λίγη περιπέτεια, μην μου βγουν και τα μάτια. Φαντάσου σεισμός που θα γίνεται όταν ο John McClane θα καταρρίπτει κοτζάμ ελικόπτερο...που να το φχαριστηθείς αυτό με ακουστικά "ψείρες".
Μ'αυτά και μ'αυτά όμως το μυαλό μου θα πήξει από την υπερπληροφορία και οι τσέπες μου θα είναι τόσο άδειες που ούτε για γάντια δεν θα χρησιμεύουν.τα αστεράκια στις κριτικές μου απόψεις θα είναι ανάλογα της ώρας που θα περνάει χαζεύοντας το αιλουροειδές Jolie σε δράση, και του πλήθους των κατεστραμένων αυτοκινήτων στις καραμπόλες των blockbuster. Πού χώρος (τραγικά ειρωνικό ε;) για σκέψη; Πού χρόνος για ανεξάρτητο, εναλλακτικό, κλασσικό, ανθρωποκεντρικό, ... , κοκ κινηματογράφο;
Πω πω, ζαλίστηκα! δεν είναι για μένα αυτά. Θα βάλω στην "φέτα" το dvd της Casablanca, και θα ανοίξω την τηλεορασίστα μου των 21 ιντσών, και θα ζήσω μια πιο σημαντική περιπέτεια. Στο δικό μου το ταξίδι τα συναισθήματα θα έχουν την θέση των επιφωνημάτων εντυπωσιασμού, οι ερμηνείες θα ανάγουν τους ηθοποιούς σε τεράστιες μορφές κι όχι το εμδαδόν του λευκού πανιού, τα δάκρυα θα κυλούν στα μάτια μου, από το άκουσμα του σπαρακτικού "We'll always have Paris", κι όχι από την ζαλάδα που το υπερμεγέθες θα προκαλεί στο κεφάλι μου.
Και ξέρεις κάτι, όταν πήγα στην πρώτη μου 3D προβολή είπα ωραία εμπειρία και χαλάλι τα 12 ευρώ, αλλά όταν η παρέα μου με τράβαγε να ξαναπάω, ο φόβος ότι η εμπειρία δεν θα προσέθετε τίποτα εντυπωσιακά καινούργιο, με απέτρεψε. Αντιθέτως οι Κασαμπλάνκες του κινηματογράφου που δίνουν έμφαση στην ψυχαγωγία -κι όχι στην διασκέδαση - μου, θα έχουν πάντα κάτι ουσιαστικά νέο να μου προσφέρουν. Δεν χρειάζονται εφέ, νέες τεχνολογίες, ούτε καν χρώματα (απαραιτήτως) και τρεις διαστάσεις.Τα συναισθήματα δεν χώρεσαν ποτέ σε τέτοια καλούπια.
Καλοί οι τρισδιάστατοι ήρωες που καταλαμβάνουν οθόνες-πολυκατοικίες, αλλά υπάρχουν μερικοί ήρωες της συμβατικής οθόνης, που κατάφεραν να μας συγκινήσουν και να καταλάβουν έναν χώρο πολύ πιο σημαντικό...μια μικρή ξεχωριστή θέση στην μνήμη και την καρδιά μας.
Διαβάζω χτες στο in για την ψηφιακή αναβάθμιση στο φόρματ του IMAX (διάβασε το κι εσύ εδώ), και για το πώς οι "ψυχαγωγικές" εταιρίες, έχουν βαλθεί να μεγιστοποιήσουν την δική μας διασκέδαση, και προσπαθούν να κάνουν πιο προσιτά τα project που δημιουργούνται για έξοδο στις IMAX αίθουσες. Επειδή είμαι και λίγο αγαθός, αφήνω εκτός τον παράγοντα ότι σύμφωνα με το άρθρο, τα εισητήρια σε τέτοιες αίθουσες είναι 20-30 % πιο ακριβά από τις συμβατικές. Οπότε η κερδοσκοπία μάλλον δεν είναι ο λόγος για τον οποίο οι εταιρίες αυτές έχουν μουρλαθεί με αυτή την επέκταση.
Βέβαια! Ήταν τέτοια η συγκίνησή μου, οταν ο Bono άπλωνε το χέρι του και σκούπιζε τα δάκρυά μου στο U2:3D (γιατί 2 διαστάσεις είναι λίγες για το IMAX), που δεν σκεφτόμουν το 12ευρω που έσκασα για να έχω το προνομίο μιας τέτοιας συναυλίας. Ήταν τέτοια η ηδονή της φιγούρας της Jolie στο Beowulf, όταν έπεφτε πάνω στην οθόνη 300 τετραγωνικών μέτρων, που απορώ πως το playboy κυκλοφορεί ακόμα σε pocket size.
Μήπως να κόψω τις οθόνες στο σπίτι και να επενδύσω στα προβολικά; τι τους έχω τους κατάλευκους τοίχους. Κάθε βράδυ θα μπορώ να χαίρομαι όλες τις αιθέριες υπάρξεις του κινηματογράφου (φαντάσου όνειρα που θα κάνω μετά). Αλλά γιατί να μείνω μόνο εκεί; Μήπως να ανακυκλώσω τα 2.1 ηχεία μου και να επενδύσω σε κανα μπάνικο ηχοσύστημα; Με τόση τσόντα θα θέλω και λίγη περιπέτεια, μην μου βγουν και τα μάτια. Φαντάσου σεισμός που θα γίνεται όταν ο John McClane θα καταρρίπτει κοτζάμ ελικόπτερο...που να το φχαριστηθείς αυτό με ακουστικά "ψείρες".
Μ'αυτά και μ'αυτά όμως το μυαλό μου θα πήξει από την υπερπληροφορία και οι τσέπες μου θα είναι τόσο άδειες που ούτε για γάντια δεν θα χρησιμεύουν.τα αστεράκια στις κριτικές μου απόψεις θα είναι ανάλογα της ώρας που θα περνάει χαζεύοντας το αιλουροειδές Jolie σε δράση, και του πλήθους των κατεστραμένων αυτοκινήτων στις καραμπόλες των blockbuster. Πού χώρος (τραγικά ειρωνικό ε;) για σκέψη; Πού χρόνος για ανεξάρτητο, εναλλακτικό, κλασσικό, ανθρωποκεντρικό, ... , κοκ κινηματογράφο;
Πω πω, ζαλίστηκα! δεν είναι για μένα αυτά. Θα βάλω στην "φέτα" το dvd της Casablanca, και θα ανοίξω την τηλεορασίστα μου των 21 ιντσών, και θα ζήσω μια πιο σημαντική περιπέτεια. Στο δικό μου το ταξίδι τα συναισθήματα θα έχουν την θέση των επιφωνημάτων εντυπωσιασμού, οι ερμηνείες θα ανάγουν τους ηθοποιούς σε τεράστιες μορφές κι όχι το εμδαδόν του λευκού πανιού, τα δάκρυα θα κυλούν στα μάτια μου, από το άκουσμα του σπαρακτικού "We'll always have Paris", κι όχι από την ζαλάδα που το υπερμεγέθες θα προκαλεί στο κεφάλι μου.
Και ξέρεις κάτι, όταν πήγα στην πρώτη μου 3D προβολή είπα ωραία εμπειρία και χαλάλι τα 12 ευρώ, αλλά όταν η παρέα μου με τράβαγε να ξαναπάω, ο φόβος ότι η εμπειρία δεν θα προσέθετε τίποτα εντυπωσιακά καινούργιο, με απέτρεψε. Αντιθέτως οι Κασαμπλάνκες του κινηματογράφου που δίνουν έμφαση στην ψυχαγωγία -κι όχι στην διασκέδαση - μου, θα έχουν πάντα κάτι ουσιαστικά νέο να μου προσφέρουν. Δεν χρειάζονται εφέ, νέες τεχνολογίες, ούτε καν χρώματα (απαραιτήτως) και τρεις διαστάσεις.Τα συναισθήματα δεν χώρεσαν ποτέ σε τέτοια καλούπια.
Καλοί οι τρισδιάστατοι ήρωες που καταλαμβάνουν οθόνες-πολυκατοικίες, αλλά υπάρχουν μερικοί ήρωες της συμβατικής οθόνης, που κατάφεραν να μας συγκινήσουν και να καταλάβουν έναν χώρο πολύ πιο σημαντικό...μια μικρή ξεχωριστή θέση στην μνήμη και την καρδιά μας.
Τα μαύρα φεγγάρια του Έρωτα
By Wonder
Ένα ζευγάρι ζει τον απόλυτο έρωτα. Δίνουν τα πάντα ο ένας στον άλλο. Αγαπιούνται με όλη τη δύναμη του μυαλού και του σώματός τους. Το πάθος τους ωθεί σε πράξεις και σε λόγια που δεν περίμεναν ποτέ να πουν. Το sex είναι τόσο έντονο που τους αρρωσταίνει. Τους κάνει κακούς, αλύπητους. Η αφοσίωση που δείχνουν τους κάνει να ανακαλύψουν τα όριά τους. Να γνωρίσουν τους πιο ακραίους εαυτούς τους και να τους σιχαθούν. Οι ταινίες της εβδομάδας (19/6-25/6)
By dunno
Πλούσια κινηματογρφική εβδομάδα που τα έχει όλα, κι ακόμα κι αν δεν σας συγκινήσει, υπάρχει πάντα το πράσινο καλοκάγαθο τέρας του Hulk, το τέρας της λαγνείας στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ - μιας κι είναι απασχολημένη με πιο πικάντικα πράγματα-, και γενικότερα από σημεία και τέρατα κάθε λογής δεν έχουμε παράπονο.
Το κέντρο της πόλης θα γίνει ο τόπος συνάντησης από μωρουδιακά κλάματα όλου το κόσμου, με τον θερινό ΑΘΗΝΑΙΑ VITEX να προβάλει το ντοκυμαντέρ "Το Πρώτο Κλάμα" (LE PREMIER CRI - του Gilles de Maistre). Αν και με την ζέστη η εγκυμοσύνη πέφτει λίγο βαριά, κι ο φυσικός τοκετός παρουσιάζεται αρκετά ανώδυνος για να είναι αληθινός, η ταινία στα 100 λεπτά της αποτελεί ένα καλό ενημερωτικό πρόγραμμα, κι ένα ταξίδι στις 5 ηπείρους στην αναζήτηση του σημαντικότερου ταξιδιού, που ξεκινά με ένα κλάμα, την ίδια τη ζωή.
Η πρώτη επανέκδοση της εβδομάδας, μας έρχεται από το 1971, κι αν ο Kiefer Sutherland μας έχει τρελάνει με το πετσοκομμένο πλέον "24", ο Donald Sutherland θα μας μαγνητίσει στην "Εξαφάνιση" (KLUTE - του Alan J. Pakula), και θα μας θυμήσει που στεκόταν η "μηλιά" πριν ρίξει τους καρπούς της. Με λιγότερη ένταση, και περισσότερες κοινωνικές προεκτάσεις, ο Donald θα προσπαθήσει να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης του φίλου του, έχοντας δίπλα του την οσκαρική υποστήριξη της Jane Fonda, στο ρόλο ενός Call Girl που μοιάζει να ξετρύπωσε από κάποιο ξεχασμένο φιλμ νουαρ.
Και την σκυτάλη παίρνει ακόμα ένας παλιός πράκτορας, που ξεθάβεται από το χρονοντούλαπο των αλησμόνητων τηλεοπτικών σειρών της δεκαετίας του '60, για να αναβιώσει στο πρόσωπο του αγαπημένου παιδιού του Hollywood, Steve Carell. Το Get Smart(του Peter Segal), είναι μια κωμωδία ατυχών συμβάντων, που δεν προσθέτει κάτι καινούργιο σε μια σειρά από αποτυχημένους πράκτορες που καταλήγουν να σώσουν τον κόσμο. Την σώζει η καλή χημεία του Carell με την Anne Hathaway, και η γενικότερα τραγελαφική κατανομή των ρόλων, αλλά μας θυμίζει αρκετά το Johnny English, και ο Atkinson με την κωμική του ιδιοφυία μάλλον είχε κάνει καλύτερη δουλειά.
Δεύτερη και σημαντικότερη επανέκδοση της εβδομάδας το αριστούργημα του Blake Edwards , Πρόγευμα στο Τιφαννυς (Breakfast at Tiffany's), βασισμένο αλλά αρκετά απομακρυσμένο από το ομότιτλο βιβλίο του Truman Capote, ακολουθεί την ιστορία της μοιραίας Holy στο ακροβάδισμά της ανάμεσα στην υψηλή κοινωνία και την παρακμή της ούτως ή άλλως αντιφατικής Νέας Υόρκης. Ανάμεσα στους κοινωνικούς ελιγμούς και τις εγκλωβιστικές χρησιμοθηρικές σχέσεις, θα γεννηθεί ένας έρωτας, από εκείνους που σου κόβουν την ανάσα. Η φινέτσα και η ευαισθησία της Audrey Hepburn, ανάγει τον ρόλο της(που ήταν αρχικά γραμμένος για την Monroe) στους πιο κλασσικούς, την ίδια στιγμή που ο δυναμισμός της ξέρει πότε να υποχωρεί δίνοντας την θέση του στο ευάλωτο πλάσμα που κλέβει το δάκρυ μας, όσο αφήνεται στο μοιραία προστατευτικό, οσκαρικό μουσικό θέμα του Henry Mancini.
Στα πλαίσια του "Once in a weektime - 8 πρεμιέρες σε 8 εβδομάδες" που οργανώνει η Seven films σε συνεργασία με τον Μικρόκοσμο, μας έρχεται η δεύτερη πρεμιέρα με τίτλο "Κλέφτες Αλόγων" (Voleurs de Chevaux - του Micha Wald), που διηγείται την τραγική ιστορία 4 αγοριών, που θα συνταντηθούν μοιραία, και θα αναγκαστούν να περάσουν στην ενηλικίωση ξεχνώντας την αθωότητά τους, μέσα από τα παιχνίδια βίας και ισχύος, με την φύση του Καζακστάν στο παρασκήνιο να παρεμβαίνει κάθε φορά που χάνονται οι ισορροπίες.
Και ελληνικό ενδιαφέρον αυτή τη βδομάδα, με την φαρσοκωμωδία του Πάνου Αγγελόπουλου "Ένας ήρωας στην Ρώμη". Το αγοράκι που χάζευε την Malèna από την κλειδαρότρυπα μεγάλωσε, και περιφέρεται σαν σοφέρ στην Ρώμη, με τον θεατή στο πίσω κάθισμα να μαζεύει όμορφες εικόνες, αλλά να νοσταλγεί την επιστροφή στα δικά του λημέρια, μιας και το ντουμπλάρισμα του οδηγού, και η έλλειψη ουσιαστικά ενδιαφέροντων περιστατικών, εγκλωβίζουν την ταινία που προσπαθεί να κλέψει κάτι από την αίγλη του κλασσικού ιταλικού κινηματογράφου, αλλά καταλήγει σαν τουρίστας προσγειωμένος στην ίδια του την χώρα...χωρίς ενδιαφέρον να γυρίσει τα αξιοθέατα.
Και για όλους όσοι δεν χόρτασαν την Liv Tyler στο Hulk, η νέα κωμωδία του Vince Di Meglio "Στενός Κορσές" (Smother), θα σας αποζημειώσει και με το παραπάνω. Μπορεί να μην βρείτε ιδιαίτερα αστεία τα βάσανα του Νόα που με την μια, χάνει την δουλειά του, φορτώνεται την εκκεντρικά πιεστική μητέρα του, τον ρέμπελο ξάδελφο της γυναίκας του, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να καταστρέψει το σπίτι του υιλκά, και μεταφορικά, οι ανάλαφρα ευχάριστες ερμηνείες του καστ όμως, με την Diane Keaton ως την απολαυστικά απατημένη σύζυγο και μητέρα, και την Liv στο ρόλο της γυναίκας που δεν χορταίνουμε να βλέπουμε (και να απολαμβάνουμε να θυμώνει τόσο γαλήνια-κουσούρι της πρώη ξωτικής της φύσης), κάνουν την ταινία την καλύτερη κωμική πρόταση της εβδομάδας.
Όσο για την πιο κλισέ πρόταση της εβδομάδας, ανήκει στην ταινία του Paul Weiland με τίτλο που τα λέει όλα "Θα κλέψω την νύφη" (Made of Honor), που χρησιμοποιεί την φήμη και την γοητεία (γούστα είναι αυτά) του Δρ. Derek Sheperd (Grey's anatomy) κατά κόσμον Patrick Dempsey, για να προσελκύσει καλεσμένους σε έναν γάμο που απεικονίζονται όλες οι στερεότυπες στιγμές ερωτικών αμφιβολιών, διλημμάτων και διεκδίκησης με προκαθορισμένη κατάληξη. Μόναδικός τρόπος να εκτιμούσαμε την ταινία θα ήταν αν πρωταγωνιστούσε η τετράδα Julia Roberts-Rupert Everett-Dermot Mulroney-Cameron Diaz , μόνο που αυτός ο γάμος έχει ήδη γίνει προ δεκαετίας και θα μας μείνει αξέχαστος, μιας κι ήταν "ο γαμος του καλύτερου μας φίλου".
Κλείνοντας,φαίνεται ότι η τρύπα που άφησε η Britney,δεν ήταν και τόσο μεγάλη μιας και καλύφθηκε εύκολα από την επίδοξη εφηβοτραγουδίστρια Hannah Montana (alter ego της μαθητριούλας Miley Cyrus). Τι δουλειά έχει όμως η φρενίτιδα που χτύπησε τους Αμερικάνους τα τελευταία δύο χρόνια με την δεσποινίδα, σε μία χώρα σαν την Ελλάδα,που το κοινό στο οποίο απευθύνεται η ταίνια,μάλλον δεν έχει ιδέα γι'αυτές και η τιμή του εισητηρίου αυτής της τρισδιάστατης συναυλίας,είναι μάλλον απαγορευτική,ακόμα και γι'αυτούς που θα ρίσκαραν να βρεθούν στο κοινό της,μόνο και μόνο για την εμπειρία.
Είτε επιλέξετε τις φρέσκιες ταινίες, είτε συμπληρώσετε τα κενά με τις μεγάλες παραγωγές προηγούμενων εβδομάδων, το καλοκαίρινο σινεμά έρχεται με πληθώρα επιλογών, και η εβδομάδα που διανύουμε το αποδεικνύει περίτρανα. Εμπρός για τα θερινά λοιπόν!
Το κέντρο της πόλης θα γίνει ο τόπος συνάντησης από μωρουδιακά κλάματα όλου το κόσμου, με τον θερινό ΑΘΗΝΑΙΑ VITEX να προβάλει το ντοκυμαντέρ "Το Πρώτο Κλάμα" (LE PREMIER CRI - του Gilles de Maistre). Αν και με την ζέστη η εγκυμοσύνη πέφτει λίγο βαριά, κι ο φυσικός τοκετός παρουσιάζεται αρκετά ανώδυνος για να είναι αληθινός, η ταινία στα 100 λεπτά της αποτελεί ένα καλό ενημερωτικό πρόγραμμα, κι ένα ταξίδι στις 5 ηπείρους στην αναζήτηση του σημαντικότερου ταξιδιού, που ξεκινά με ένα κλάμα, την ίδια τη ζωή.
Η πρώτη επανέκδοση της εβδομάδας, μας έρχεται από το 1971, κι αν ο Kiefer Sutherland μας έχει τρελάνει με το πετσοκομμένο πλέον "24", ο Donald Sutherland θα μας μαγνητίσει στην "Εξαφάνιση" (KLUTE - του Alan J. Pakula), και θα μας θυμήσει που στεκόταν η "μηλιά" πριν ρίξει τους καρπούς της. Με λιγότερη ένταση, και περισσότερες κοινωνικές προεκτάσεις, ο Donald θα προσπαθήσει να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης του φίλου του, έχοντας δίπλα του την οσκαρική υποστήριξη της Jane Fonda, στο ρόλο ενός Call Girl που μοιάζει να ξετρύπωσε από κάποιο ξεχασμένο φιλμ νουαρ.
Και την σκυτάλη παίρνει ακόμα ένας παλιός πράκτορας, που ξεθάβεται από το χρονοντούλαπο των αλησμόνητων τηλεοπτικών σειρών της δεκαετίας του '60, για να αναβιώσει στο πρόσωπο του αγαπημένου παιδιού του Hollywood, Steve Carell. Το Get Smart(του Peter Segal), είναι μια κωμωδία ατυχών συμβάντων, που δεν προσθέτει κάτι καινούργιο σε μια σειρά από αποτυχημένους πράκτορες που καταλήγουν να σώσουν τον κόσμο. Την σώζει η καλή χημεία του Carell με την Anne Hathaway, και η γενικότερα τραγελαφική κατανομή των ρόλων, αλλά μας θυμίζει αρκετά το Johnny English, και ο Atkinson με την κωμική του ιδιοφυία μάλλον είχε κάνει καλύτερη δουλειά.
Δεύτερη και σημαντικότερη επανέκδοση της εβδομάδας το αριστούργημα του Blake Edwards , Πρόγευμα στο Τιφαννυς (Breakfast at Tiffany's), βασισμένο αλλά αρκετά απομακρυσμένο από το ομότιτλο βιβλίο του Truman Capote, ακολουθεί την ιστορία της μοιραίας Holy στο ακροβάδισμά της ανάμεσα στην υψηλή κοινωνία και την παρακμή της ούτως ή άλλως αντιφατικής Νέας Υόρκης. Ανάμεσα στους κοινωνικούς ελιγμούς και τις εγκλωβιστικές χρησιμοθηρικές σχέσεις, θα γεννηθεί ένας έρωτας, από εκείνους που σου κόβουν την ανάσα. Η φινέτσα και η ευαισθησία της Audrey Hepburn, ανάγει τον ρόλο της(που ήταν αρχικά γραμμένος για την Monroe) στους πιο κλασσικούς, την ίδια στιγμή που ο δυναμισμός της ξέρει πότε να υποχωρεί δίνοντας την θέση του στο ευάλωτο πλάσμα που κλέβει το δάκρυ μας, όσο αφήνεται στο μοιραία προστατευτικό, οσκαρικό μουσικό θέμα του Henry Mancini.
Στα πλαίσια του "Once in a weektime - 8 πρεμιέρες σε 8 εβδομάδες" που οργανώνει η Seven films σε συνεργασία με τον Μικρόκοσμο, μας έρχεται η δεύτερη πρεμιέρα με τίτλο "Κλέφτες Αλόγων" (Voleurs de Chevaux - του Micha Wald), που διηγείται την τραγική ιστορία 4 αγοριών, που θα συνταντηθούν μοιραία, και θα αναγκαστούν να περάσουν στην ενηλικίωση ξεχνώντας την αθωότητά τους, μέσα από τα παιχνίδια βίας και ισχύος, με την φύση του Καζακστάν στο παρασκήνιο να παρεμβαίνει κάθε φορά που χάνονται οι ισορροπίες.
Και ελληνικό ενδιαφέρον αυτή τη βδομάδα, με την φαρσοκωμωδία του Πάνου Αγγελόπουλου "Ένας ήρωας στην Ρώμη". Το αγοράκι που χάζευε την Malèna από την κλειδαρότρυπα μεγάλωσε, και περιφέρεται σαν σοφέρ στην Ρώμη, με τον θεατή στο πίσω κάθισμα να μαζεύει όμορφες εικόνες, αλλά να νοσταλγεί την επιστροφή στα δικά του λημέρια, μιας και το ντουμπλάρισμα του οδηγού, και η έλλειψη ουσιαστικά ενδιαφέροντων περιστατικών, εγκλωβίζουν την ταινία που προσπαθεί να κλέψει κάτι από την αίγλη του κλασσικού ιταλικού κινηματογράφου, αλλά καταλήγει σαν τουρίστας προσγειωμένος στην ίδια του την χώρα...χωρίς ενδιαφέρον να γυρίσει τα αξιοθέατα.
Και για όλους όσοι δεν χόρτασαν την Liv Tyler στο Hulk, η νέα κωμωδία του Vince Di Meglio "Στενός Κορσές" (Smother), θα σας αποζημειώσει και με το παραπάνω. Μπορεί να μην βρείτε ιδιαίτερα αστεία τα βάσανα του Νόα που με την μια, χάνει την δουλειά του, φορτώνεται την εκκεντρικά πιεστική μητέρα του, τον ρέμπελο ξάδελφο της γυναίκας του, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να καταστρέψει το σπίτι του υιλκά, και μεταφορικά, οι ανάλαφρα ευχάριστες ερμηνείες του καστ όμως, με την Diane Keaton ως την απολαυστικά απατημένη σύζυγο και μητέρα, και την Liv στο ρόλο της γυναίκας που δεν χορταίνουμε να βλέπουμε (και να απολαμβάνουμε να θυμώνει τόσο γαλήνια-κουσούρι της πρώη ξωτικής της φύσης), κάνουν την ταινία την καλύτερη κωμική πρόταση της εβδομάδας.
Όσο για την πιο κλισέ πρόταση της εβδομάδας, ανήκει στην ταινία του Paul Weiland με τίτλο που τα λέει όλα "Θα κλέψω την νύφη" (Made of Honor), που χρησιμοποιεί την φήμη και την γοητεία (γούστα είναι αυτά) του Δρ. Derek Sheperd (Grey's anatomy) κατά κόσμον Patrick Dempsey, για να προσελκύσει καλεσμένους σε έναν γάμο που απεικονίζονται όλες οι στερεότυπες στιγμές ερωτικών αμφιβολιών, διλημμάτων και διεκδίκησης με προκαθορισμένη κατάληξη. Μόναδικός τρόπος να εκτιμούσαμε την ταινία θα ήταν αν πρωταγωνιστούσε η τετράδα Julia Roberts-Rupert Everett-Dermot Mulroney-Cameron Diaz , μόνο που αυτός ο γάμος έχει ήδη γίνει προ δεκαετίας και θα μας μείνει αξέχαστος, μιας κι ήταν "ο γαμος του καλύτερου μας φίλου".
Κλείνοντας,φαίνεται ότι η τρύπα που άφησε η Britney,δεν ήταν και τόσο μεγάλη μιας και καλύφθηκε εύκολα από την επίδοξη εφηβοτραγουδίστρια Hannah Montana (alter ego της μαθητριούλας Miley Cyrus). Τι δουλειά έχει όμως η φρενίτιδα που χτύπησε τους Αμερικάνους τα τελευταία δύο χρόνια με την δεσποινίδα, σε μία χώρα σαν την Ελλάδα,που το κοινό στο οποίο απευθύνεται η ταίνια,μάλλον δεν έχει ιδέα γι'αυτές και η τιμή του εισητηρίου αυτής της τρισδιάστατης συναυλίας,είναι μάλλον απαγορευτική,ακόμα και γι'αυτούς που θα ρίσκαραν να βρεθούν στο κοινό της,μόνο και μόνο για την εμπειρία.
Είτε επιλέξετε τις φρέσκιες ταινίες, είτε συμπληρώσετε τα κενά με τις μεγάλες παραγωγές προηγούμενων εβδομάδων, το καλοκαίρινο σινεμά έρχεται με πληθώρα επιλογών, και η εβδομάδα που διανύουμε το αποδεικνύει περίτρανα. Εμπρός για τα θερινά λοιπόν!
Κυνηγώντας την αγάπη
By Wonder
Υπάρχουν άνθρωποι που κυνηγάνε το φυσιολογικό. Τον έρωτα, τη δουλειά, τον γάμο, παιδιά, συμπέθερους, σταθερότητα. Κάνουν συμβατικό σεξ και λίγες, απλές σχέσεις. Είναι οι άνθρωποι που η ζωή τους θα ακολουθήσει τον δρόμο σχέση-γάμος-παιδιά-εγγόνια. Δεν είναι ότι τους έχει επιβληθεί. Είναι ότι αυτό θέλουν. Αυτό ξέρουν.
Υπάρχουν άνθρωποι που πειραματίζονται. Με το sex, με τις σχέσεις, με τα δύο φύλα, με την ομοφυλοφιλία, τις παρτούζες, τον έρωτα, τη δουλειά, την αγάπη.
Υπάρχουν άνθρωποι που πειραματίζονται. Με το sex, με τις σχέσεις, με τα δύο φύλα, με την ομοφυλοφιλία, τις παρτούζες, τον έρωτα, τη δουλειά, την αγάπη.
Και οι μεν και οι δε (αρνούμαι να ορίσω τους ανθρώπους με τόσο στενούς όρους, κατατάσσοντάς τους σε μία ή σε άλλη κατηγορία, απλά το κάνω για λόγους απλοποίησης) τελικά θέλουν να ερωτευτούν και να ζήσουν κάτι μεγάλο με έναν άνθρωπο που τους ταιριάζει.
Άλλοι το κάνουν μέσα από τον φυσιολογικό δρόμο. Άλλοι μέσα και μετά από πολλούς πειραματισμούς. Και οι δύο το ίδιο δεν το αξίζουν; Γιατi λoιπόν πρέπει οι δε να κρύβονται; Να μην αποκαλύπτουν το “βρώμικο” παρελθόν τους; Να λένε ψέμματα γι’ αυτό;
Γιατί αν αποκαλυφθεί, θα τους βλέπουν με άλλο μάτι. Γιατί αν είναι με κάποιον από τους «φυσιολογικούς», θα πρέπει απλά να αποχωρήσουν και να εύχονται να τους ξεχάσουν, άσχετα αν κατά τα άλλα ταιριάζουν όμορφα και νιώθουν υπέροχα.
Γιατί οι άντρες δε θέλουν να κάνουν σχέση με μια γυναίκα με παρελθόν. Όχι μόνο επειδή θα τη θεωρούνε τσούλα. Αλλά και επειδή φοβούνται μήπως τους θεωρεί ανεπαρκείς…Για τον ίδιο λόγο θέλουν παρθένες. Θέλουν να αισθάνονται σαν τον Μάρκο Πόλο στο sex. Έτσι και ο Holden (Ben Affleck) στην ταινία του Kevin Smith “Chasing Amy’. Ένα από τα ανεξάρτητα αμερικάνικα διαμάντια της περασμένης δεκαετίας. Γνωρίζει και εντυπωσιάζεται από την Alyssa (Joey Lauren Adams), και μετά μαθαίνει ότι είναι λεσβία. Την ερωτεύεται παρ’όλ’αυτά και πιστεύει ότι είναι ο πρώτος της. Όταν όμως μαθαίνει ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει καθόλου, την προσβάλλει, την κατηγορεί, την ξεμπροστιάζει, την κάνει σκουπίδι και την διώχνει, μπας και νιώσει αυτός καλύτερα.
Οι γυναίκες θέλουν απλά να είναι αποδεκτές. Να γίνονται δεκτές παρά τις δοκιμές που έχουν κάνει στο παρελθόν. Παρά τους πειραματισμούς τους. Παρά τις εμπειρίες τους, που, πολλές από αυτές μπορεί να έγιναν απλά από ατυχία. Γιατί όταν μια γυναίκα ερωτεύεται, δε συγκρίνει. Δεν έχει στο μυαλό της τίποτε άλλο, πέρα από τον άντρα που της προσφέρει απλόχερα τον έρωτά του και την κάνει ευτυχισμένη. Και μπορεί τότε να μετανιώνει για τις δοκιμές της, αλλά ξέρει ότι αν δεν της είχε κάνει, δε θα μπορούσε να είναι σίγουρη ότι είναι καλά εδώ που βρίσκεται.
(από την ταινία) Alyssa:
"I feel justified lying in your arms, because I got here on my own
terms and I have no question that there was someplace I didn’t
look. For me, that makes all the difference."
Δεν είναι συνηθισμένο για μια ταινία να θίγει ένα τέτοιο θέμα. Μια τόσο αντισυμβατική ιστορία αγάπης δε θα μπορούσε να γίνει από άλλον πέρα από τον Kevin Smith και φυσικά εκτός Hollywood. Πρόκειται για μια όμορφη ταινία, ευχάριστη και διαφορετική που δημιοργεί έντονους προβληματισμούς σχετικά με τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειές μας, αλλά και σχετικά με την ειλικρίνεια στις σχέσεις. Αλλά κυρίως, προβληματίζει για τους ηλίθιους λόγους που μπορεί να οδηγήσουν ένα ευτυχισμένο ζευγάρι σε έναν άγριο χωρισμό και να πέσουν οι τίτλοι του τέλους πριν ολοκληρωθεί η ιστορία.
{imdb}Ο πράσινος Ed
By zamuc
Έχω ένα φίλο που όταν του προτείνουμε να πάμε σινεμά ρωτάει αν στην ταινία παίζει ο Edward Norton. Δεν είναι ο μόνος, για πολύ κόσμο ο αμερικάνος από τη Βοστώνη είναι ο σημαντικότερος ηθοποιός της τελευταίας δεκαετίας. Κι αν στην πρόσφατη ταινία που πρωταγωνιστεί κυριολεκτικά πρασίνισε ως Hulk, στην πραγματικότητα ήταν πάντα "πράσινος". Φυσικά αναφερόμαστε στην ευαισθησία που τον διακρίνει σχετικά με την προστασία του περιβάλλοντος. Και μη νομίζετε ότι είναι ένας ακόμα από αυτούς που δήθεν ενδιαφέρονται για το περιβάλλον ενώ στην ουσία προσπαθούν να πουλήσουν μούρη και να φτιάξουν την εικόνα τους. Είναι από αυτούς τους λίγους που έχουν καταβάλει συνειδητή προσπάθεια για την ανάδειξη του ζητήματος και το έχει αποδείξει εμπράκτως. Πρόσφατο παράδειγμα η συμμετοχή του σε μία σειρά σχετικών ντοκιμαντέρ για την αμερικάνικη T.V. (Strange Days on Planet Earth).
Με αφορμή λοιπόν την προβολή του The Incredible Hulk στις ελληνικές αίθουσες ας θυμηθούμε πέντε από τις πιο χαρακτηριστικές του στιγμές στην μεγάλη οθόνη (αφήνωντας δυστυχώς πολλές άλλες εκτός):
Με αφορμή λοιπόν την προβολή του The Incredible Hulk στις ελληνικές αίθουσες ας θυμηθούμε πέντε από τις πιο χαρακτηριστικές του στιγμές στην μεγάλη οθόνη (αφήνωντας δυστυχώς πολλές άλλες εκτός):
1996 - Primal Fear
1998 - American History X
1999 - Fight Club
2002 - 25th Hour
2006 - The Illusionist
1998 - American History X
1999 - Fight Club
2002 - 25th Hour
2006 - The Illusionist
Join Shortbus
By Wonder
Στο Shortbus μπορείς να βρεις το ταίρι σου για την ζωή ή για εκείνο το βράδυ. Να αναζητήσεις accessoir για να ζωντανέψεις τη σχέση σου που αργοπεθαίνει. Ή να ψάξεις να βρεις τους χαμένους οργασμούς σου.
Τι πιο τρελό από το να κρυφοκοιτάζεις την ζωή των swingers; Ο J. Mitchell γύρισε το Shortbus, για να σου δείξει πως είναι να μπαίνεις σ’ ένα μέρος όπου δεν υπάρχει ντροπή και ασχήμια. Όπου μπορείς να είσαι ο υπέροχος σεξουαλικός εαυτός σου.
Τι πιο ευχάριστο από το να συζητάς για τις προτιμήσεις και τις διαστροφές σου με ανθρώπους που έχουν ένα κεφάλι ανοιχτό, που μπορεί να χωρέσει τα πάντα! Γυναίκες, άντρες, gay, λεσβίες, όλοι συζητάνε για το sex και τον έρωτα, φιλιούνται, ζούνε υπέροχες στιγμές.
Στο Shortbus δεν υπάρχει ηλικία - ο 80άρης θα αναζητήσει τον 20άρη. Ούτε φύλο - η straight θα φασωθεί με την τραβεστί. Ούτε εθνικότητα ή θρησκεία. Τι σχέση έχει άλλωστε το sex με αυτά;
Το Shortbus είναι γι’ αυτούς τους λίγους, που κάποιοι τους λένε φτηνούς, πορνόγερους, πουτάνες. Φαίνεται να είναι μόνο για ομοφυλόφιλους και τρανς.
Υπάρχουν άνθρωποι που θα μπούνε στο Shortbus και θα φρικάρουν. Είναι οι ίδιοι που δεν άντεξαν μέχρι το τέλος της ταινίας. Υπάρχουν όμως και άλλοι που, μόλις είδαν το εσωτερικό του, ευχήθηκαν να ανοίξει ένα στη γειτονιά τους. Είναι αυτοί που όταν η Sook-Yin Lee έφτασε επιτέλους σε οργασμό, χειροκρότησαν!
Το Shortbus είναι για όσους δεν αρκούνται στο συμβατικό sex. Όχι επειδή είναι ανοργασμικοί ή δυστυχισμένοι. Αλλά επειδή θέλουν να πειραματιστούν, να γνωρίσουν κι άλλους ανθρώπους που επιθυμούν να εξερευνήσουν τα ανθρώπινα πάθη και τις σαρκικές ηδονές. Να γίνουν σώματα, που είναι εκεί για την καύλα, για το sex το ίδιο. Σώματα που βιώνουν νέες, μοναδικές απολαύσεις της σάρκας και πρωτόγνωρα ερεθίσματα του μυαλού.
Με την κάμερα να κινείται προς όλες τις κατευθύνσεις, κάδρα κοντινά που αναδεικνύουν την ηδονή και τον πόνο του ανθρώπινου σώματος και ηθοποιούς που λάμπουν (Paul Dawson, Raphael Barker κ.λπ.) μέσα στην έξαψη που μόνο σε ένα μέρος σαν το Shortbus μπορείς να βιώσεις..
Στο Shortbus όλα επιτρέπονται. Στο Shortbus μπορείς να πραγματοποιήσεις τις πιο πρόστυχες φαντασιώσεις σου. Να ικανοποιήσεις τις πιο απαιτητικές αισθήσεις σου. Να λυγίσεις από τους πιο δυνατούς οργασμούς του μυαλού και του σώματός σου. Να περάσεις όμορφα, να γελάσεις, να μάθεις. Και το πιο βασικό; Να γνωρίσεις κόσμο που θα σ’ αγαπήσει γι’ αυτό που είσαι!
Τι πιο τρελό από το να κρυφοκοιτάζεις την ζωή των swingers; Ο J. Mitchell γύρισε το Shortbus, για να σου δείξει πως είναι να μπαίνεις σ’ ένα μέρος όπου δεν υπάρχει ντροπή και ασχήμια. Όπου μπορείς να είσαι ο υπέροχος σεξουαλικός εαυτός σου.
Τι πιο ευχάριστο από το να συζητάς για τις προτιμήσεις και τις διαστροφές σου με ανθρώπους που έχουν ένα κεφάλι ανοιχτό, που μπορεί να χωρέσει τα πάντα! Γυναίκες, άντρες, gay, λεσβίες, όλοι συζητάνε για το sex και τον έρωτα, φιλιούνται, ζούνε υπέροχες στιγμές.
Στο Shortbus δεν υπάρχει ηλικία - ο 80άρης θα αναζητήσει τον 20άρη. Ούτε φύλο - η straight θα φασωθεί με την τραβεστί. Ούτε εθνικότητα ή θρησκεία. Τι σχέση έχει άλλωστε το sex με αυτά;
Το Shortbus είναι γι’ αυτούς τους λίγους, που κάποιοι τους λένε φτηνούς, πορνόγερους, πουτάνες. Φαίνεται να είναι μόνο για ομοφυλόφιλους και τρανς.
Υπάρχουν άνθρωποι που θα μπούνε στο Shortbus και θα φρικάρουν. Είναι οι ίδιοι που δεν άντεξαν μέχρι το τέλος της ταινίας. Υπάρχουν όμως και άλλοι που, μόλις είδαν το εσωτερικό του, ευχήθηκαν να ανοίξει ένα στη γειτονιά τους. Είναι αυτοί που όταν η Sook-Yin Lee έφτασε επιτέλους σε οργασμό, χειροκρότησαν!
Το Shortbus είναι για όσους δεν αρκούνται στο συμβατικό sex. Όχι επειδή είναι ανοργασμικοί ή δυστυχισμένοι. Αλλά επειδή θέλουν να πειραματιστούν, να γνωρίσουν κι άλλους ανθρώπους που επιθυμούν να εξερευνήσουν τα ανθρώπινα πάθη και τις σαρκικές ηδονές. Να γίνουν σώματα, που είναι εκεί για την καύλα, για το sex το ίδιο. Σώματα που βιώνουν νέες, μοναδικές απολαύσεις της σάρκας και πρωτόγνωρα ερεθίσματα του μυαλού.
Με την κάμερα να κινείται προς όλες τις κατευθύνσεις, κάδρα κοντινά που αναδεικνύουν την ηδονή και τον πόνο του ανθρώπινου σώματος και ηθοποιούς που λάμπουν (Paul Dawson, Raphael Barker κ.λπ.) μέσα στην έξαψη που μόνο σε ένα μέρος σαν το Shortbus μπορείς να βιώσεις..
Στο Shortbus όλα επιτρέπονται. Στο Shortbus μπορείς να πραγματοποιήσεις τις πιο πρόστυχες φαντασιώσεις σου. Να ικανοποιήσεις τις πιο απαιτητικές αισθήσεις σου. Να λυγίσεις από τους πιο δυνατούς οργασμούς του μυαλού και του σώματός σου. Να περάσεις όμορφα, να γελάσεις, να μάθεις. Και το πιο βασικό; Να γνωρίσεις κόσμο που θα σ’ αγαπήσει γι’ αυτό που είσαι!
Οι ταινίες της εβδομάδας (12/6-18/6)
By Wonder
ΤΟ ΣΥΜΒΑΝ (ΤHE HAPPENING)
Σκηνοθέτης: M. Night Shyamalan
Παίζουν: Mark Wahlberg, Zooey Deschanel, John Leguizamo
Albert Einstein once said that if the bees disappeared, "man would have only four years of life left". ΄
Σε όλες τις ΗΠΑ, οι μέλισσες αρχίζουν να εξαφανίζονται ανεξήγητα. Παράλληλα με αυτό, ένα ακόμα μυστήριο συμβάν λαμβάνει χώρα στη Νέα Υόρκη. Οι άνθρωποι αρχίζουν να μιλάνε περίεργα, μετά χάνουν τον προσανατολισμό τους και κατόπιν αυτοκτονούν. Το συμβάν σταδιακά επεκτείνεται από τη μεγαλούπολη στα προάστια και στη συνέχεια σε όλες τις ανατολικές ΗΠΑ. Μια ομάδα ανθρώπων προσπαθεί να γλιτώσει από αυτήν την παράξενη ασθένεια και ξεκινάει μια περιπέτεια, αποφεύγοντας να έρθει σε επαφή με άλλους. Η τελευταία ταινία του Shyamalan δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία ακόμα μελλοντολογική, καταστροφολογική ταινία. Εμπλέκει, όχι επιτυχημένα, καφρίλες από θρίλερ, συναίσθημα από κομεντί και δράση από περιπέτεια. Η ηθοποιία είναι μέτρια προς κακή και το τέλος δεν είναι τυπικό Shyamalan. Τονίζει όμως με τον τρόπο του την ανομολόγητη φθορά που έχουμε προξενήσει στη φύση και ότι η καταστροφή είναι μη αναστρέψιμη.
Σε όλες τις ΗΠΑ, οι μέλισσες αρχίζουν να εξαφανίζονται ανεξήγητα. Παράλληλα με αυτό, ένα ακόμα μυστήριο συμβάν λαμβάνει χώρα στη Νέα Υόρκη. Οι άνθρωποι αρχίζουν να μιλάνε περίεργα, μετά χάνουν τον προσανατολισμό τους και κατόπιν αυτοκτονούν. Το συμβάν σταδιακά επεκτείνεται από τη μεγαλούπολη στα προάστια και στη συνέχεια σε όλες τις ανατολικές ΗΠΑ. Μια ομάδα ανθρώπων προσπαθεί να γλιτώσει από αυτήν την παράξενη ασθένεια και ξεκινάει μια περιπέτεια, αποφεύγοντας να έρθει σε επαφή με άλλους. Η τελευταία ταινία του Shyamalan δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία ακόμα μελλοντολογική, καταστροφολογική ταινία. Εμπλέκει, όχι επιτυχημένα, καφρίλες από θρίλερ, συναίσθημα από κομεντί και δράση από περιπέτεια. Η ηθοποιία είναι μέτρια προς κακή και το τέλος δεν είναι τυπικό Shyamalan. Τονίζει όμως με τον τρόπο του την ανομολόγητη φθορά που έχουμε προξενήσει στη φύση και ότι η καταστροφή είναι μη αναστρέψιμη.
{imdb}
Οι ταινίες της εβδομάδας (12/6-18/6)
By Wonder
THE INCREDIBLE HULK 
Σκηνοθέτης: Louis Leterrier
Παίζουν: Edward Norton, Liv Tyler, Tim Roth
Η συνέχεια της πρώτης ταινίας, όπως συνήθως συμβαίνει με τα comic της Marvel, είναι πολύ καλύτερη. Όπως είχα παρατηρήσει και στο φετινό Iron Μan, φαίνεται και σε αυτό ότι επιτέλους πήρανε τις ταινίες που βασίζονται στα comics σοβαρά. Το cast είναι εξαιρετικό και ο σκηνοθέτης δε με έχει απογοητεύσει ακόμα. Παραδέχομαι ότι δε μου αρέσει αυτό το κακόγουστο πράσινο τέρας, ο Hulk, μου θυμίζει τον King Kong και τον Frankenstein, που δεν είναι και οι αγαπημένοι μου χαρακτήρες. Αλλά αγαπώ τον Norton και μου αρέσει να βλέπω την –οκ, ατάλαντη- Lyv Tyler. Το πολύ ταιριαστό πρωταγωνιστικό ζευγάρι και ο καταπληκτικός κακός Tim Roth κρατάνε την ταινία σε σχετικά ψηλά επίπεδα. Λέμε τώρα. Γιατί η υπόθεση πιο κλασική δε γίνεται. Αγόρι αγαπάει κορίτσι, μπαμπάς αυστηρός δεν αφήνει αγόρι πλησιάσει κορίτσι, μεγάλο πράσινο πράμα τα βάζει με τον Abomination…oυπς…ξεφύγαμε. Μήπως σας θύμισα τα Spiderman, Iron Man, X men, Fantastic4; E, after careful consideration, όλα ίδια είναι!
{imdb}
Οι ταινίες της εβδομάδας (12/6-18/6)
By dunno
Ο ΛΑΡΣ ΚΑΙ Η ΚΟΥΚΛΑ ΤΟΥ (LARS AND THE REAL GIRL)
Σκηνοθέτης: Craig Gillespie
Παίζουν: Ryan Gosling, Emily Mortimer, Paul Schneider
Ένας εσωστρεφής σχεδόν αγοραφοβικός τύπος, συστήνει στην οικογένεια του, την κοπέλα που γνώρισε από το ίντερνετ. Όταν οι άνθρωποι που τον αγαπούν συνειδητοποιούν ότι η νέα κοπέλα του Lars δεν είναι άλλη από μια πλαστική κούκλα ηδονής, αναγνωρίζουν επίσημα το ψυχολογικό του πρόβλημα. Σε ένα θεραπευτικό παιχνίδι που τους προτείνει ο γιατρός του μικρού χωριού που μένουν θα ξεκινήσουν να προσποιούνται ότι η κούκλα είναι αληθινή κοπέλα, για να πλησιάσουν και να σώσουν τον Lars από τον φανταστικό του κόσμο. Αυτό που δεν μπορούν να μαντέψουν όμως είναι πόσο δυστυχισμένοι θα φανούν στην πορεία οι ίδιοι στον δικό τους σκληρότερα αληθινό κόσμο.Μια ταινία που εξερευνά την ανθρώπινη μοναξιά, η οποία χτυπάει ύπουλα, ακόμα κι όταν γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουμε ότι μας προστατεύουν.Η ανάγκη όμως να ξεφύγουμε από την δική μας μοναξιά, παρασέρνει τους γύρω μας στην αναζήτηση της δικής τους. Στην αναζήτηση αυτή το αληθινό μπερδεύεται με το ψεύτικο, και μόνο τα αγνά συναισθήματα μπορούν να δείξουν τον δρόμο για την ανθρωπιά. Ακόμα κι αν αυτά τα συναισθήματα προέρχονται από κάτι απάνθρωπο. Εκπληκτικές ερμηνείες από ολόκληρο το καστ, με αποκορύφωμα την μοναδική δυνατότητα του Gosling να μεταμορφώνεται συνεχώς από ρόλο σε ρόλο.
{imdb} {Επίσημο Site} {Silent Vespers: Συναισθήματα από πλαστικό}
Οι ταινίες της εβδομάδας (12/6-18/6)
By dunno
ΟΥΛΤΣΧΑΝ (ULZHAN )
Σκηνοθέτης: Volker Schlondorff
Παίζουν:Philippe Torreton, Ayanat Ksenbai
{Από το δελτίο τύπου}
Κάπου στις ατέλειωτες στέπες της Κεντρικής Ασίας κρύβεται ένας θησαυρός. Ένας άντρας φαίνεται να ξέρει το μυστικό και έχει τον αρχαίο χάρτη. Όμως, ο ήρωάς μας -στην πραγματικότητα- δεν ζητάει θησαυρούς και δόξα. Ζητάει να σώσει την ψυχή του ή να βρει τη λύτρωσή του από τους προσωπικούς του εφιάλτες… Στον δρόμο του σε αυτή την "οδύσσεια" περιπλάνησή του, η μοίρα θα σταθεί ευγενική μαζί του, στέλνοντάς του έναν φύλακα άγγελο, την Ουλτσχάν (μια όμορφη Καυκασιανή), αλλά και έναν καλό φίλο, έναν ξεχασμένο φρικ-σαμάνο… Ο ήρωας έχει να διαλέξει, τώρα, ανάμεσα στην τέχνη της ζωής και τον έρωτα…
Η συνάντηση δύο μεγάλων "δασκάλων" του ευρωπαικού κινηματογράφου, του Βόλκερ Σλέντορφ και του σεναριογράφου Ζαν Κλοντ Καριέρ, μας δίνει μια σπουδαία ταινία, για την πορεία του σύγρονου ανθρώπου προς την λύτρωση, το πραγματικό νόημα της ύπαρξης, την κάθαρση.
Η συνάντηση δύο μεγάλων "δασκάλων" του ευρωπαικού κινηματογράφου, του Βόλκερ Σλέντορφ και του σεναριογράφου Ζαν Κλοντ Καριέρ, μας δίνει μια σπουδαία ταινία, για την πορεία του σύγρονου ανθρώπου προς την λύτρωση, το πραγματικό νόημα της ύπαρξης, την κάθαρση.
{imdb}
Οι Ταινίες της εβδομάδας (12/6-18/6)
By dunno
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΒΡΑΧΟΥ ΤΩΝ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΩΝ ( PICNIC AT HANGING ROCK )
Σκηνοθέτης: Peter Weir
Παίζουν: Rachel Roberts, Anne-Louise Lambert, Vivean Gray
{ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ - 1975}
Το αυστηρό οικοτροφείο θηλέων Appleyard αποφασίζει για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου του έτους 1900, να κάνει πικ νικ στο δάσος κάτω από το ηφαιστειογενές βουνό του "Κρεμασμένου Βράχου". Τεσσερις από τις μαθήτριες θα απομακρυνθούν μεθυσμένες από ένα ξεχωριστό κάλεσμα της φύσης. Από αυτήν την επίσκεψη μόνο οι δύο κοπέλες θα επιστρέψουν, σε κακή κατάσταση και με αμνησία, ενώ οι άλλες δύο δεν θα βρεθούν ποτέ. Στην σημαντικότερη ίσως αυστραλιανή ταινία που γυρίστηκε ποτέ, ο Peter Weir ονειροπώλος εμπνευστής του "Νέου κύματος" της χώρας του, θα διασκευάσει το ομώνυμο βιβλίο της Joan Lindsay, μπλέκοντας της αμφιλεγόμενα αληθινή ιστορία του, με έναν κόσμο ονείρων φτιαγμένο μέσα σε όνειρα. Με τις αγγελικές μορφές των αιθέριων πρωταγωνιστριών του που μοιάζουν σαν να ξέφυγαν απο κάποιο πίνακα ζωγραφικής, να παραδίδονται ασυμβίβαστα στην φύση, απ'όπου προήλθαν. Η μουσική επένδυση με βιολιά και φλογέρα φαντάζει παγανιστική λατρεία, και η παραφιλολογία για το τι πραγματικά συμβαίνει στην ταινία, χάνεται σε κάθε ποιητική μορφή σκηνοθεσίας και υπόθεσης που συνθέτει τον γρίφο της. Μην αφήσετε τους αργούς ρυθμούς να σας στερήσουν την αναζήτηση των πραγματικών απαντήσεων που προσφέρουν μόνο τον δρόμο προς ουσιαστικότερες ερωτήσεις.
{imdb}{Αναλυτικότερη Κριτική}
Αρχίζει το ματς...
By zamuc
Με αφορμή την έναρξη του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου (EURO 2008) απόψε στις 19:00, σας παρουσιάζουμε την ιδανική ομάδα -και όχι μόνο- μέσα από τις ταινίες που έχουν ασχοληθεί κατά καιρούς με το συγκεκριμένο άθλημα.
Τερματοφύλακας: Για συναισθηματικούς λόγους αλλά και για το δολοφονικό βλέμμα του προς το Γερμανό επιθετικό πριν το κρίσιμο πέναλτι ο Sylvester Stallone του Victory (1981) κερδίζει επάξια τη θέση από τον Gerard “Λεωνίδα” Butler που υποδύθηκε τον πορτιέρο της εθνικής ομάδας των Η.Π.Α. στο The Game of Their Lives (2005) που διηγείται τη συμμετοχή της στο μουντιάλ του 1950.
Άμυνα: Εδώ δεσπόζει ο πολύς Vinnie Jones και η παρέα του από το Mean Machine (2001). Δεν θα μπορούσε να λείπει από την ομάδα ο Jones καθότι πραγματικός ποδοσφαιριστής πριν ασχοληθεί με την υποκριτική και μάλιστα ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου. Έχει γράψει ιστορία με το στενό του μαρκάρισμα στον Paul Gascoigne περισσότερο από ότι μπροστά στην κινηματογραφική κάμερα.
Κέντρο: Ο Stephen Chow και οι υπόλοιποι αεικίνητοι ασιάτες ποδοσφαιριστές, με υποψία ντοπαρίσματος, του Shaolin Soccer (2001) κρίνονται ως ιδανικοί για τη μεσαία γραμμή της ομάδας. Δικαιωματικά και αφού το κέντρο μας διακρίνεται από υπερφυσικές ικανότητες κάνουμε την προσθήκη και του μικρού οπαδού της Manchester City με τα μαγικά παπούτσια Jimmy Grimble (2000).
Επίθεση: Εκτός από τη βεντέτα των τελευταίων ετών Kuno Becker, που έγινε γνωστός μέσω της υπερπαραγωγής Goal! (2005) και των συνεχειών της, το επιθετικό δίδυμο συμπληρώνει ο “δικός μας” Στράτος Τζώρτζογλου. Η φανέλα με το 9 και τα γυρίσματα στη Νέα Φιλαδέλφεια με τον Μπιλ Σερέτη να σκαρφαλώνει τα κάγκελα της σκεπαστής έχουν μείνει στην ιστορία.
Στον πάγκο: Επειδή ποδόσφαιρο δεν παίζουν μόνο οι άντρες επιλέγουμε τους αναπληρωματικούς μας από το Bend It Like Beckham (2002) αλλά κοντά στις Parminder Nagra και Keira Knightley βάζουμε και την Carly Schroeder ως Gracie (2007) σε μία ποδοσφαιρική ταινία εμπνευσμένη από γεγονότα της ζωής της Elizabeth Shue!
Προπονητής: Ο προπονητής της εθνικής Αγγλίας Mike Bassett (2001) ως άλλος Νικόλας Αλέφαντος κερδίζει άνετα τη μάχη από τη συμπάθεια μας Will Ferrell που κοουτσάρει παιδική ομάδα στο Kicking & Screaming (2005).
Διοίκηση: Ο Michael Keaton ως Αμερικανός πρόεδρος σκοτσέζικης ομάδας που έρχεται σε κόντρα με τον προπονητή Robert Duvall λόγω του αστεριού της ομάδας –και επίσης πραγματικού δημοφιλούς ποδοσφαιριστή- Ally McCoist στο A Shot at Glory (2000).
Στην κερκίδα: Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν. Είναι γεγονός ότι οι πλέον ενδιαφέρουσες ταινίες στην ενότητα σινεμά και ποδόσφαιρο σχετίζονται με τον οπαδό. Όπως για παράδειγμα τον Colin Firth κολλημένο με την Arsenal στο βασισμένο σε βιβλίο του Nick Hornby, Fever Pitch (1997). Ή τον Danny Dyer και την παρέα του, τους χούλιγκανς δηλαδή της Chelsea και τους μισητούς εχθρούς τους, οπαδούς της Millwall στο επίσης βασισμένο σε βιβλίο, του John King, Football Factory (2004). Αλλά και τον Elijah Wood και τους σκληροπυρηνικούς της West Ham στο Green Street Hooligans (2005). Περισσότερο από όλους όμως τον Reece Dinsdale, στο I.D. (1995), τον μπάτσο που εισέρχεται ως μυστικός στους κύκλους των οργανωμένων οπαδών και καταλήγει πιο φανατικός και από αυτούς που παρακολουθεί. Και για να μην ξεχνάμε τα δικά μας βρείτε οπωσδήποτε το cult αριστούργημα Χούλιγκανς: Κάτω τα χέρια από τα νιάτα (1983). Αν θέλετε κάτι πιο ανάλαφρο προτιμήστε το βραζιλιάνικο O Casamento de Romeu e Julietta (2005), μία σύγχρονη γηπεδική εκδοχή της γνωστής ιστορίας με φόντο την αντιπαλότητα Corinthians και Palmeiras. Aν πάλι θέλετε κάτι εναλλακτικό δοκιμάστε τους πιτσιρικάδες του Purely Belter (2000) που δεν βρήκαν τα χρήματα για το εισιτήριο διαρκείας της αγαπημένης τους Newcastle, βρήκαν όμως θέση σε μπαλκόνι γειτονικής πολυκατοικίας. Και αν ψάχνατε για πραγματικό πάθος για ποδόσφαιρο η απάντηση είναι το Offside (2006) για τις γυναίκες στο Ιράν, που αψηφώντας τη σχετική απαγόρευση, ρισκάρουν τα πάντα για να δουν ένα ποδοσφαιρικό αγώνα.
Από την T.V.: Phörpa (1999) ή στα αγγλικά The Cup ή αλλιώς τι κάνουν οι νεαροί Θιβετιανοί μοναχοί για να εξασφαλίσουν μία θέση μπροστά από την τηλεόραση για να παρακολουθήσουν το παγκόσμιο κύπελλο του 1998. Αλλά και ο μικρός του O Ano em Que Meus Pais Sairam de Ferias (2006) ή The Year My Parents Went On Vacation που παρακολουθεί το μουντιάλ του 1970 από την τηλεόραση, με φόντο τη δικτατορία της εποχής στη Βραζιλία.
Δημοσιογραφική κάλυψη: Ο ρεπόρτερ που ταξιδεύει με το γιο του για να καλύψει την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου από την (τότε Δυτική) Γερμανία στα γήπεδα της Ελβετίας το 1954 στο Das Wunder von Bern (2003) ή The Miracle of Bern αλλά και οι δικοί μας φαντάροι στο Λούφα και Παραλλαγή (1984) που παρότι δεν αποτελεί ταινία για το ποδόσφαιρο δεν μπορεί παρά να αναφερθεί η αμίμητη σκηνή με την επανάληψη του γκολ μετά το τέλος του αγώνα για να καταγραφεί από τη στρατιωτική κάμερα.
Μετά από όλα αυτά, εμείς δεν έχουμε παρά να σας ευχηθούμε καλή θέαση είτε πρόκειται να δείτε τους αγώνες είτε προτιμήσετε τις σχετικές ταινίες.
Τερματοφύλακας: Για συναισθηματικούς λόγους αλλά και για το δολοφονικό βλέμμα του προς το Γερμανό επιθετικό πριν το κρίσιμο πέναλτι ο Sylvester Stallone του Victory (1981) κερδίζει επάξια τη θέση από τον Gerard “Λεωνίδα” Butler που υποδύθηκε τον πορτιέρο της εθνικής ομάδας των Η.Π.Α. στο The Game of Their Lives (2005) που διηγείται τη συμμετοχή της στο μουντιάλ του 1950.
Άμυνα: Εδώ δεσπόζει ο πολύς Vinnie Jones και η παρέα του από το Mean Machine (2001). Δεν θα μπορούσε να λείπει από την ομάδα ο Jones καθότι πραγματικός ποδοσφαιριστής πριν ασχοληθεί με την υποκριτική και μάλιστα ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου. Έχει γράψει ιστορία με το στενό του μαρκάρισμα στον Paul Gascoigne περισσότερο από ότι μπροστά στην κινηματογραφική κάμερα.
Κέντρο: Ο Stephen Chow και οι υπόλοιποι αεικίνητοι ασιάτες ποδοσφαιριστές, με υποψία ντοπαρίσματος, του Shaolin Soccer (2001) κρίνονται ως ιδανικοί για τη μεσαία γραμμή της ομάδας. Δικαιωματικά και αφού το κέντρο μας διακρίνεται από υπερφυσικές ικανότητες κάνουμε την προσθήκη και του μικρού οπαδού της Manchester City με τα μαγικά παπούτσια Jimmy Grimble (2000).
Επίθεση: Εκτός από τη βεντέτα των τελευταίων ετών Kuno Becker, που έγινε γνωστός μέσω της υπερπαραγωγής Goal! (2005) και των συνεχειών της, το επιθετικό δίδυμο συμπληρώνει ο “δικός μας” Στράτος Τζώρτζογλου. Η φανέλα με το 9 και τα γυρίσματα στη Νέα Φιλαδέλφεια με τον Μπιλ Σερέτη να σκαρφαλώνει τα κάγκελα της σκεπαστής έχουν μείνει στην ιστορία.
Στον πάγκο: Επειδή ποδόσφαιρο δεν παίζουν μόνο οι άντρες επιλέγουμε τους αναπληρωματικούς μας από το Bend It Like Beckham (2002) αλλά κοντά στις Parminder Nagra και Keira Knightley βάζουμε και την Carly Schroeder ως Gracie (2007) σε μία ποδοσφαιρική ταινία εμπνευσμένη από γεγονότα της ζωής της Elizabeth Shue!
Προπονητής: Ο προπονητής της εθνικής Αγγλίας Mike Bassett (2001) ως άλλος Νικόλας Αλέφαντος κερδίζει άνετα τη μάχη από τη συμπάθεια μας Will Ferrell που κοουτσάρει παιδική ομάδα στο Kicking & Screaming (2005).
Διοίκηση: Ο Michael Keaton ως Αμερικανός πρόεδρος σκοτσέζικης ομάδας που έρχεται σε κόντρα με τον προπονητή Robert Duvall λόγω του αστεριού της ομάδας –και επίσης πραγματικού δημοφιλούς ποδοσφαιριστή- Ally McCoist στο A Shot at Glory (2000).
Στην κερκίδα: Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν. Είναι γεγονός ότι οι πλέον ενδιαφέρουσες ταινίες στην ενότητα σινεμά και ποδόσφαιρο σχετίζονται με τον οπαδό. Όπως για παράδειγμα τον Colin Firth κολλημένο με την Arsenal στο βασισμένο σε βιβλίο του Nick Hornby, Fever Pitch (1997). Ή τον Danny Dyer και την παρέα του, τους χούλιγκανς δηλαδή της Chelsea και τους μισητούς εχθρούς τους, οπαδούς της Millwall στο επίσης βασισμένο σε βιβλίο, του John King, Football Factory (2004). Αλλά και τον Elijah Wood και τους σκληροπυρηνικούς της West Ham στο Green Street Hooligans (2005). Περισσότερο από όλους όμως τον Reece Dinsdale, στο I.D. (1995), τον μπάτσο που εισέρχεται ως μυστικός στους κύκλους των οργανωμένων οπαδών και καταλήγει πιο φανατικός και από αυτούς που παρακολουθεί. Και για να μην ξεχνάμε τα δικά μας βρείτε οπωσδήποτε το cult αριστούργημα Χούλιγκανς: Κάτω τα χέρια από τα νιάτα (1983). Αν θέλετε κάτι πιο ανάλαφρο προτιμήστε το βραζιλιάνικο O Casamento de Romeu e Julietta (2005), μία σύγχρονη γηπεδική εκδοχή της γνωστής ιστορίας με φόντο την αντιπαλότητα Corinthians και Palmeiras. Aν πάλι θέλετε κάτι εναλλακτικό δοκιμάστε τους πιτσιρικάδες του Purely Belter (2000) που δεν βρήκαν τα χρήματα για το εισιτήριο διαρκείας της αγαπημένης τους Newcastle, βρήκαν όμως θέση σε μπαλκόνι γειτονικής πολυκατοικίας. Και αν ψάχνατε για πραγματικό πάθος για ποδόσφαιρο η απάντηση είναι το Offside (2006) για τις γυναίκες στο Ιράν, που αψηφώντας τη σχετική απαγόρευση, ρισκάρουν τα πάντα για να δουν ένα ποδοσφαιρικό αγώνα.
Από την T.V.: Phörpa (1999) ή στα αγγλικά The Cup ή αλλιώς τι κάνουν οι νεαροί Θιβετιανοί μοναχοί για να εξασφαλίσουν μία θέση μπροστά από την τηλεόραση για να παρακολουθήσουν το παγκόσμιο κύπελλο του 1998. Αλλά και ο μικρός του O Ano em Que Meus Pais Sairam de Ferias (2006) ή The Year My Parents Went On Vacation που παρακολουθεί το μουντιάλ του 1970 από την τηλεόραση, με φόντο τη δικτατορία της εποχής στη Βραζιλία.
Δημοσιογραφική κάλυψη: Ο ρεπόρτερ που ταξιδεύει με το γιο του για να καλύψει την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου από την (τότε Δυτική) Γερμανία στα γήπεδα της Ελβετίας το 1954 στο Das Wunder von Bern (2003) ή The Miracle of Bern αλλά και οι δικοί μας φαντάροι στο Λούφα και Παραλλαγή (1984) που παρότι δεν αποτελεί ταινία για το ποδόσφαιρο δεν μπορεί παρά να αναφερθεί η αμίμητη σκηνή με την επανάληψη του γκολ μετά το τέλος του αγώνα για να καταγραφεί από τη στρατιωτική κάμερα.
Μετά από όλα αυτά, εμείς δεν έχουμε παρά να σας ευχηθούμε καλή θέαση είτε πρόκειται να δείτε τους αγώνες είτε προτιμήσετε τις σχετικές ταινίες.
