Ο Michael Haneke είναι μεγάλο αρρωστάκι. Σοβαρής μορφής! Τα θέματα των ταινιών του βασίζονται στον σαδισμό, τα βασανιστήρια, το μαζοχισμό και την πρόκληση πόνου, σωματικού ή ψυχολογικού, σε άλλους ανθρώπους.

Πάρτε το Funny games για παράδειγμα. Δύο πλούσια κωλόπαιδα, κακομαθημένα και παλιοχαρακτήρες μπαίνουν σε μια εξοχική κατοικία και παίζουν αρρωστημένα παιχνίδια εξουσίας με τους ιδιοκτήτες. Ακραιφνείς σαδιστές, θέλουν να δουν την οικογένεια να μπλέκει αιμομικτικά και παιδοφιλικά. Θέλουν να δοκιμάσουν τις αντοχές τους και την αγάπη τους, που αυτοί φυσικά χλευάζουν.

Δεύτερο παράδειγμα η Δασκάλα του πιάνου. Οκ, ναι, δεν είναι δικιά του ιστορία. Αλλά από την άλλη είναι ο μόνος σκηνοθέτης που πήρε την Elfriede Jelinek και την έκανε ταινία. Και τι ταινία! Η δασκαλίτσα είναι μεγάλη μαζοχίστρια, γουστάρει να προκαλεί πόνο στον εαυτό της ΚΑΙ να της προξενεί πόνο ο κόσμος γύρω της. Τους το ζητάει ή τους προκαλεί!

Στο Caché ο σαδισμός είναι με τη μορφή τρομοκρατίας, ενώ στο The Time of the Wolf η οικογενειακή ζεστασιά και η ασφάλεια του σπιτιού δέχονται γερό πλήγμα.

Οι ευρωπαίοι είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοιες ιστορίες. Οι έλληνες τα μαθαίναμε και στη μυθολογία (βλ. Προκρούστης). Η ευρωπαϊκή λογοτεχνία και κινηματογραφία βρίθει από σαδιστικά έργα. Ο de Sade δεν είναι καν ο πρώτος διδάξας, αλλά είναι αυτός που φαίνεται να αγαπάνε πιο πολύ οι κινηματογραφιστές.

Οι αμερικάνοι έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο σαδισμού στις ταινίες τους, πολύ πρόσφατα, με τα Hostel κ.ά., τα οποία μην τα κράζετε, είναι ευφυέστατες ταινίες και βασισμένες σε πραγματικά ανθρώπινα πάθη. Δε νομίζω να είναι τυχαίο που ο Eli Roth έβαλε το Hostel στη Bratislava και όχι στο Ohio…Στις αμερικάνικες ταινίες, η Ευρώπη είναι για το σαδισμό και η Αμερική για τους serial killers.

Είναι χαρακτηριστικό ότι συνήθως οι σαδιστές, αλλά και οι serial killers, οι θύτες γενικά, είναι πλούσιοι, μορφωμένοι και από πολύ καλή οικογένεια. Δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν; Θέλουν να πολεμήσουν την ανία τους; Ή όσο πιο εκλεπτυσμένος γίνεται ένας άνθρωπος στο σώμα και το πνεύμα, όσο πιο πολύ πλησιάζει το τέλειο, τόσο πιο κοντά φτάνει στο ζώο μέσα του;