Στο σπίτι της Άλις, τα θαύματα την έχουν εγκαταλήψει από καιρό, και στην θέση τους σαν τρωκτικά που λερώνουν και δεν χάνονται έχουν εισβάλει μυστικά. Ο ίδιος ο χώρος που τα συντηρεί, γίνεται η αφορμή για να ξεδιπλωθούν σταδιακά οι κρυφές επιθυμίες, οι μοιχείες και οι λοιπές ανωμαλίες της οικογένειας. Μόνο μια επιβλέπουσα δύναμη υπάρχει, αυτή της γιαγιάς, η οποία ομως σταδιακά τυφλώνεται για να κρατήσει τα μυστκά για τον εαυτό της. Πιστός στα χρόνια του στο ντοκυμαντέρ, ο Τexeira εγκλωβίζει την σύγχρονη κοινωνία μαζί με τις κρυφές της πτυχές σε ένα σπίτι, και την αποδομεί, με συναισθηματικά γεμάτα κάδρα και πλάνα που περιορίζονται στις λεπτομέρειες των χεριών και των προσώπων για να φανερώσουν μεγαλύτερες μυστικές αλήθειες.

Περισσότερο φωτογραφικό κολλάζ, παρά ταινία, η προ δεκαετίας δημιουργία του Ceylan, ταξιδεύει στην διάρκεια μιας ημέρας,σε 4 εποχές,και με ματιές από 4 διαφορετικές γενιές, μας παρουσιάζει κομμάτια ανθρώπινης ιστορίας και σοφίας ανάμεικτα με σκηνές καθημερινής ρουτίνας. Χωρίς σαφή πλοκή καιμε λιτή σκηνοθεσία, γλιστρά από το ένα μαγευτικό καρέ στο άλλο, γεμίζοντας με συναισθήματα τις εικόνες. Ορισμένες φορές η τουρκική γλώσσα και η λεκτική παρά οπτική δράση,ρίχνει επικίνδυνα τους ρυθμούς, αλλά η ασπρόμαυρη φωτογραφία, εξισώνει τις διαφορές και αφήνει τα μάτια να ξεκουραστούν στις άνισες ομορφιές της.

Οι ήρωες της Marvel μου είναι πολύ συμπαθείς. Παρόλο που δε διάβαζα ποτέ τα comics, είδα όλες τις ταινίες που είναι βασισμένες σε αυτά. Είναι ωραίοι οι χαρακτήρες και, παρόλο που όλοι θέλουν να σώσουν τις ΗΠΑ από τρομαχτικές καταστροφές, τελικά οι ταινίες καταλήγουν να είναι εντυπωσιακές και συγκινητικές ταυτόχρονα. Και ο Iron Man δεν πάει πίσω, με τη διαφορά ότι είναι η μεγαλύτερη ψωνάρα-υπερήρωας μέχρι στιγμής. Αυτό ίσως τελικά να σώζει την ταινία, μιας και μου φάνηκε μια απ’τα ίδια. Πάλι είδαμε τον πρωταγωνιστή να χαίρεται δοκιμάζοντας τη νεοαποκτηθείσα δύναμη, πάλι τον παρακολουθήσαμε να κρύβεται από τους δικούς του, πάλι είδαμε μια σκευωρία και έναν κακό που θέλει να καταστρέψει τον ήρωα, αλλά και έναν έρωτα να γεννιέται. Μόνο που αυτή τη φορά ο ήρωας είναι ο Robert Downey Jr., ο κακός είναι ο (αγνώριστος) Jeff Bridges και ο έρωτας είναι η γλυκύτατη Gwyneth Paltrow, που πολύ χαρήκαμε που την ξαναείδαμε. Με ένα τέτοιο cast, μπορεί να μην προκύπτει η υπερταινία, τουλάχιστον όμως ελπίζουμε για μια βελτίωση των ταινιών που βασίζονται σε comic. Eπιτέλους τα πήρανε σοβαρά!

1942. Ο Γερμανός Johann μακριά από τη δίνη του Β παγκοσμίου πολέμου διασχίζει τη Βραζιλία με ένα φορτηγό γεμάτο ασπιρίνες και μία μηχανή προβολής για να διαφημίζει το προϊόν του. Μεταξύ των πολλών ντόπιων που θα συναντήσει και θα μεταφέρει με το φορτηγό, βρίσκει το Ranulpho τον οποίο θα πάρει μαζί του για βοηθό. Παραγωγής 2005 αυτό το περίεργο βραζιλιάνικο road movie με φόντο τον παγκόσμιο πόλεμο στην άλλη άκρη της γης. Δεν είναι βαρετό παρά την ελάχιστη δράση, βασίζεται κυρίως στους χαρακτήρες και τους διαλόγους αλλά σίγουρα δεν ενδείκνυται για τους πλέον ανυπόμονους θεατές.

Μας έχουν συγκινήσει, μας έχουν ξεκουράσει, μας έχουν αναγεννήσει, μας δίνουν λόγους να χαμογελάμε και να δακρύζουμε και παρόλο που βγαίνουν με το τσουβάλι, κάθε χρόνο, λίγες είναι οι ανεξάρτητες ταινίες που καταφέρουν να συγκριθούν με τις μεγάλες παραγωγές και σε ορισμένες περιπτώσεις να τις ξεπεράσουν. Ξεκινώντας από το 2000 μέχρι και σήμερα, ακολουθούν 8 ανεξάρτητες ταινίες (μια για κάθε χρόνο,) που μπορεί να μην υπακούουν σε στερεότυπους κινηματογραφικούς κανόνες, και να μην μιλούν την ίδια γλώσσα, αλλά κατάφεραν να ξεχωρίσουν και να κερδίσουν μια θέση στην καρδιά μας.

Amores perros (2000)

Το πολλαπλώς ερμηνευμένο Amores Perros, αποτέλεσε την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Alejandro González Iñárritu, και μας έφερε για πρώτη φορά σε επαφή με τον κόσμο του στον οποίο, οι ανθρώπινες σχέσεις μοιράζονται σε ιστορίες, αλλά το φαινόμενο της πεταλούδας τις ανάγει σε μία καθολικότερη δέσμη αλληλεπίδρασης και συναισθημάτων. Η φιλαργυρία, το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, οι αντοχές των σχέσεων, η ανθρώπινη καθημερινότητα συμβολικά με μια σκυλίσια ζωή, και η απέθαντη ανάγκη για εκδίκηση, όλες εκφάνσεις της ίδιας ιστορίας. Οι εικόνες συνθέτουν ένα κόσμο που αν κι έχει σαφείς αναφορές σε τόπο, ο αβέβαιος χρόνος και η ουσιώδης υπόσταση των ανθρωπίνων συναισθημάτων, τοποθετούν την ιστορία παντού και πουθενά. Χρωστάμε στην ταινία για την γνωριμία με έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της γενιάς μας, και στον Iñárritu, την ανακάλυψη του Gael Garcia Bernal. Οι πορείες και των δύο αποδεικνύονται όλο και πιο λαμπρές από τότε.

Donnie darko (2001)

Το σχιζοφρενικά μπερδεμένο αριστούργημα του Richard Kelly, μπορεί να είχε σύντομη πορεία στους κινηματογράφους, αλλά με την κυκλοφορία του σε DVD έμελλε να δημιουργήσει χιλιάδες φανατικούς ανά τον κόσμο. Υπάρχουν και επίσημα λέσχες «Donnie Darko» με διοργάνωση συζητήσεων για το τι πραγματικά συνέβη σ’ αυτή την μυστηριώδη ταινία. Χρονικές δίνες και ασυνέχειες, εφηβικές ψυχοθεραπείες, ψυχώσεις και φαντασιώσεις μιας εναλλακτικής πραγματικότητας, η απόλυτα αναπάντεχη αυτοθυσία, και μια σειρά από trivial λεπτομέρειες-αναφορές , συνθέτουν το πιο επιτυχημένο κινηματογραφικό παζλ των τελευταίων χρόνων (κι όχι μόνο). Η ταινία (για καλή μας τύχη) έφερε στο προσκήνιο τα σχεδόν άγνωστα τότε, αδέλφια Gyllenhaal. Εκπληκτική η ιδέα του φανταστικού φίλου του Donnie, που στην σκέψη ότι θα μπορούσε να είναι η μετενσάρκωση του Harvey, προσδίδει ένα νέο επίπεδο καταστάσεων στην ταινία.

Hable con ella (2002)

Για πολλούς η καλύτερη δουλειά του Almodόvar (προσωπικά δύσκολο να διαλέξω ανάμεσα στα τόσα αριστουργήματά του αγαπημένου μου πλέον σκηνοθέτη), βαθιά ανθρώπινη και άκρως συναισθηματική, χωρίς τις υπερβολές του παρελθόντος. Τα γεγονότα που διαπραγματεύεται περιλαμβάνουν ανθρώπους σε κόμμα, παράλυση, τραγικούς έρωτες, κρυφές επιθυμίες και σκοτεινές ψυχώσεις, και εκτυλίσσονται σε χώρους αποστειρωμένους όπως νοσοκομεία, αρένες και φυλακές. Κι όμως κάθε κάδρο είναι ποτισμένο με συναισθήματα, και παρά την τραγικότητα, το χρώμα που τόσο λατρεύουμε στις ταινίες του Pedro δεν λείπει. Τα γεγονότα υποκινούνται από συγκυρίες όμως η ιστορία δεν χάνει τον ανθρωποκεντρικό της χαρακτήρα. Το σύνολο όπως πάντα είναι προσεγμένο στην λεπτομέρεια, με τις κάμερες να γλιστρούν πάνω στα ανθρώπινα συναισθήματα, τις ερμηνείες άκρως αληθινές, τα κάδρα να μοιάζουν πίνακες κάποιου ζωγράφου νεκρής φύσης τη στιγμή που ένας χείμαρρος συγκινήσεων ξεδιπλώνεται με το μελαγχολικά εξαιρετικό soundtrack. Μπορεί για την Αμερική ο Almodόvar να θεωρείται βαριά εύθυμος σκηνοθέτης, τον αναγνώρισε όμως για την συγγραφική του ικανότητα, με το όσκαρ σεναρίου για την ταινία αυτή.

Oldboy (2003)

Μπορεί να αποτελεί το δεύτερο μέρος (και για πολλούς το καλύτερο) της τριλογίας εκδίκησης του κορεάτη Park Chan-Wook, αλλά ήταν η πρώτη ταινία του που τον έκανε γνωστό παγκοσμίως. Έντονη σκηνοθεσία, ωμή βία, εναλλασσόμενη δράση, και ρυθμοί που ισορροπούν το γρήγορο με το αργό, σε μια ιστορία που η εκδίκηση ταυτίζεται με την αυτοτιμωρία. Μπορεί το μεγάλο άνοιγμα στην παγκόσμια αγορά για τον ασιατικό κινηματογράφο να έγινε με τον «Τίγρη και Δράκο», αλλά ήταν σκηνοθέτες σαν τον Park, τον Ki-Duk Kim και τον Kar wai Wong, που έκαναν εμπορικό, έναν πιο νοσταλγικό και παραδοσιακά ανθρώπινο κινηματογράφο, με πρωταγωνιστές φιγούρες που έχουν μια διαχρονική υπόσταση, σε καταστάσεις που ξεπερνούν τη σημερινή πραγματικότητα.

Crash (2004)

Όσο το αγάπησαν πολλοί στις πρώτες προβολές του, άλλο τόσο το μίσησαν αρκετοί όταν το 2006 κέρδισε αναπάντεχα το όσκαρ καλύτερης ταινίας, αφήνοντας έξω άλλα «αριστουργήματα». Όπως και να έχει, το Crash συνέβη σε μια συναισθηματικά νεκρή περίοδο του αμερικανικού κινηματογράφου, για να συγκινήσει και να προβληματίσει με τα προφανή αλλά άκρως σημαντικά μηνύματά του. Με μια τακτική απλότητας, και ιστορίες που μοιάζουν άσχετες μεταξύ τους, αλλά ενώνονται με έναν πιο ουσιαστικό τρόπο, διαπραγματεύεται κοινωνικά θέματα, με σημαντικότερο αυτό του ρατσισμού, σε ένα παιχνίδι από ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα και ηθικά διλήμματα. Ο Paul Haggis, το κομματιασμένο σενάριό του, οι υποβλητικές ερμηνείες και η σπαρακτική μουσική επένδυση, είχαν ως αποτέλεσμα μια ταινία, που μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί κλασσική με την σύγχρονη έννοια. Όταν οι πιο παγωμένες καρδιές συγκινούνται, τι να τα κάνεις τα βαθύτερα και καλά κρυμμένα νοήματα;

Match Point (2005)

Η ταινία που έβγαλε τον Woody Allen από μια περίοδο δημιουργικής χειμέριας νάρκης, και τον επανέφερε σε γνώριμα επιτυχημένα μονοπάτια. Με την Johansson να αποτελεί την νέα του μούσα, και για πρώτη φορά μακριά από την αγαπημένη του Νέα Υόρκη, δημιουργεί ένα μουντό θρίλερ με αργή εισαγωγή και ανατρεπτικό φινάλε. Μια συνηθισμένη ιστορία ενός ερωτικού τριγώνου (με βλέψεις σε τετράγωνο), που εξελίσσεται σε ένα τραγικό έγκλημα πάθους που υποκινείται από την ανάγκη για συναισθηματική ιδιοκτησία, και ξεδιπλώνεται πάνω στον άξονα της τύχης. Το Λονδίνο αγκάλιασε τα σχέδια του Allen και αποτέλεσε ένα εξαιρετικά ταιριαστό σκηνικό, σ’ αυτό το θρίλερ καταστάσεων και περιστάσεων.

Little miss sunshine (2006)

Από τις λίγες ταινίες που συγκεντρώνουν τόσα πολλά διαφορετικά πρότυπα κοινωνικών χαρακτήρων, και τολμούν να τα κλείσουν μέσα στην ίδια οικογένεια και να τα παρουσιάσουν με έναν τόσο απλό τρόπο, που μέχρι και οι πιο ακραίες καταστάσεις καταλήγουν να μοιάζουν ανθρώπινες. Πέρα από την σεναριακή ουσία της ταινίας όμως, συγκεντρώνονται επιτυχώς, οι αγαπημένες γραμμές του ταξιδιού στον δρόμο (roadtrip), των διαγωνισμών ομορφιάς, της ελπίδας που ξεπετάγεται από τα πιο απίθανα μέρη, και της ικανοποίησης του διαφορετικού που όταν το αποδεκτείς, αποδεικνύεται τόσο επιβραβευτικό. Μπορεί τα έντονα της χρώματα να ανεβάζουν τα επίπεδα της αισιοδοξίας, δεν λείπουν όμως και οι τραγικές στιγμές, που ανάγουν την ιστορία σε άκρως αληθινή, μέσα στα κάδρα της που μοιάζουν σουρεαλιστικά.

Juno (2007)

Μια πρώην «εξωτική χορεύτρια» (Diablo Cody) το ρίχνει στην συγγραφή σεναρίων, και μας χαρίζει την πιο ακομπλεξάριστα φρέσκια ταινία που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, με την πιο αντισυμβατικά συμπαθητική πρωταγωνίστρια. Η ιστορία της Juno, της 16χρονης που αντιμετωπίζει το πρώτο τόσο σημαντικό θέμα της ζωής της, την εφηβική ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, ξεπερνάει τα πλαίσια του παραδειγματισμού, και παρουσιάζεται, τρυφερά όσο και σκληρά, σαν την εφηβική πραγματικότητα. Με χιούμορ που δύσκολα συναντάς ακόμα και σε ενήλικες και έτοιμες απαντήσεις στο στόμα (σαρκαστικές και αυτοσαρκαστικές), η Juno δεν θα το βάλει κάτω ακόμα κι όταν η λογική αποκλείσει τις πιθανότητες για ευτυχία. Αντίθετα θα μας χαρίσει μια τρυφερή ανάμνηση μιας εφηβείας που ποτέ δεν ζήσαμε, αλλά γίνεται δική μας, μέσα από την απλοχεριά της μικρής συμβολικής θεάς. Εκτός από την τόσο γεμάτη κλίμακα των συναισθημάτων που προσφέρει η ταινία, ήρθε και η πρώτη σημαντική γνωριμία με την θαυματουργή Ellen Page (που υποδύεται την Juno) να μας ρίξει στο ατελείωτο κυνήγι των προηγούμενων διαμαντιών της καριέρας της.

Με το Wackness και το Young People Fucking να δημιουργούν τον πρώτο ανεξάρτητο σούσουρο του 2008, ποιος ξέρει τι ακόμα μας περιμένει κι αυτή τη χρονιά…

Αναλόγως τα κέφια, βλέπω περίπου 3 ταινίες κάθε εβδομάδα από το 2002. Από το 2002 έχω πάει θέατρο μία ή καμία φορά. Μετά από διάφορες προτροπές, αποφάσισα να κάνω το βήμα. Σίγουρα θα ήθελα να πάω να δω κάτι ψαγμένο, κάναν Ιονέσκο, κάναν ξέρω γω τι, κουλτούρα με σουρεαλισμό επί σκηνής και υπερτέλειους θεατρικούς συγγραφείς που τους ξέρουμε από την κούνια.

{imdb}

Μια δεκαετία μετά το πετυχημένο Kolya που κέρδισε και το ξενόγλωσσο Όσκαρ, ο πατέρας κι ο υιός Sverák, επιστρέφουν με μια άκρως ανθρώπινη ταινία,που φέρνει την τρίτη ηλικία στο προσκήνιο και αποδεικνύει πως τα εφηβικά τα χρόνια επανέρχονται και μετά τα 60. Οι ερωτικές περιπέτειες του 65άρη πρωταγωνιστή σε έναν τεχνολογικό κόσμο που τον αφήνει πίσω, πλαισιώνονται με αστείρευτη διάθεση για έντονη ζωή, φαντασιώσεις για κάθε ανείπωτη επιθυμία, και προσπάθειες για επικοινωνία που χαρίζουν απολαυστικές στιγμές αυθεντικού γέλιου. Η ταινία έσπασε κάθε ρεκόρ εισπράξεων στην Τσεχία, κι αν εσείς ούτως ή άλλως δεν έχετε δει άλλη τσεχική ταινία, να η κατάλληλη για αρχή.

Η αλήθεια είναι ότι δύο χρόνια τώρα μας είχε λείψει μια μαγική ταινία σαν το prestige και αναθαρρέψαμε στο άκουσμα και μόνο του Death Defying Acts, μιας και διαπραγματεύεται την παράπλευρη ζωή του Houdini. Καλύτερα όμως να πάτε στις αίθουσες αποφασισμένοι να δείτε μια ταινία πιο χαλαρή, με την πειραματίστρια Armstrong στην σκηνοθετική καρέκλα, να δημιουργεί ένα δικό της συνονθύλευμα από ξεθωριασμένες εικόνες και να επικεντρώνεται περισσότερο στα συναισθήματα των ανθρωπίνων σχέσεων. Τα πολλά κόλπα λείπουν, αλλά το καστ είναι δυνατό, η Zeta-Jones φαντάζει αιθέρια ύπαρξη στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, και η μικρή Ronan που μας έκανε την ζωή άνω-κάτω στην "Εξιλέωση" κρατάει έναν άκρως διασκεδαστικό και συμπαθητικό ρόλο αυτή τη φορά. Περισσότερο περιστασιακά εκθαμβωτική, και κυρίως γλυκανάλατη, η ταινία θα σας αφήσει ένα ευχάριστο συναίσθημα, μόνο αν δεν την προκαλέσετε σε σύγκριση με τις αντίστοιχες του είδους.

Οι οθόνες των κινηματογράφων κατά τη σεζόν που διανύουμε έχουν κατακλυστεί με εικόνες της όμορφης και ιδιαίτερα συμπαθούς ηθοποιού, γεγονός που δεν μας ενοχλεί καθόλου. Μετρήστε: My Blueberry Nights, The Darjeeling Limited (+ η μικρού μήκους Hotel Chevalier), The Other Boleyn Girl έως τώρα και την ερχόμενη Πέμπτη αναμένεται στις ελληνικές αίθουσες το Mr. Magorium's Wonder Emporium. Overdose? Αν μιλούσαμε για κάποιον άλλο ηθοποιό ενδεχομένως αλλά για τη Natalie δεν θα το έλεγα...
Ας θυμηθούμε λοιπόν την πορεία της Portman στο πανί μέσα από 5 χαρακτηριστικές στιγμές της.

1994 - Leon: Από μικρή στα βάσανα

Ο Luc Jacquet δύο χρόνια μετά τη διήγηση της συκγλονιστικής ιστορίας των πιγκουίνων στο La Marche de l'empereur (2005), επανέρχεται με μία νέα ταινία γύρω από τη σχέση του άνθρωπου με τη φύση και τα ζώα. Αυτή τη φορά ξεφεύγει από το καθαρό ντοκιμαντέρ και παρουσιάζει τη φιλία που αναπτύσσεται μεταξύ ενός μικρού κοριτσιού και μίας αλεπούς. Η ιστορία ενδεχομένως να μην πλησιάζει στα επίπεδα του Δρόμου του Αυτοκράτορα, η ταινία εξάλλου έχει καταχωρηθεί από πολλούς στο είδος "παιδική", αλλά η κινηματογράφηση του Jacquet σε αυτό το έργο που δούλευε επί δύο χρόνια αναμένεται εξαιρετική. Η ταινία υποστηρίχθηκε ένθερμα απο τη WWF και άλλες οργανώσεις και παρουσιάζεται ως μία καλή ευκαιρία προβληματισμού γύρω από τη σχέση του καθενός από εμάς με τα ζώα.
{imdb}

Μια ακόμα ρομαντική κομεντί, με μεγάλα ονόματα; Θα μπορούσε, αλλά προτίμησε να το στρίψει στην περιπέτεια, στην αναζήτηση χαμένου θησαυρού, στις δολοπλοκίες και στα κυνηγητά. Κοινώς, δεν είναι ούτε για όσους αγαπάνε το ρομάντζο και θέλουν να ξαναδούν το το δίδυμο των πρωταγωνιστών μαζί (βλ. How to lose a guy in 10 days). Αλλά ούτε και για όσους θέλουν να δουν μια περιπέτεια στις θάλασσες, γιατί, ε, είναι κομματάκι χαζοχαρούμενο. Οι ατάκες δεν είναι αστείες, η περιπέτεια είναι γελοία, αλλά χωρίς να προκαλεί γέλιο, ίσως ένα αχνό χαμογελάκι και ο έρωτας χάνεται πίσω από το μεγαλεπήβολο σχέδιο του σεναρίου, τους bad guys και τα αμύθητα πλούτη που ονειρεύονται.

Το αριστούργημα του πρόσφατα εκλιπόντος Jules Dassin, βασισμένο στο ομότιτλο αιρετικό μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη με την Μελίνα Μερκούρη στο κέντρο μιας παράδοσης που γίνεται η αφορμή να ξεδιπλωθεί το μεγαλύτερο ανθρώπινο δράμα. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, παρά μόνο ότι η ευκαιρία που δίνεται στο ελληνικό κοινό να παρακολουθήσει αυτό το δυσεύρετο έργο στην μεγάλη οθόνη είναι μοναδική, και το διαχρονικό θέμα του, δεν θα μπορούσε να ταιριάξει καλύτερα στις προεόρτιες μέρες που διανύουμε. Μακάρι να μην χρειαζόταν να μεσολαβεί ο θάνατος των μεγάλων δημιουργών μας για να θυμόμαστε ή να μαθαίνουμε για πρώτη φορά, όσα ορίζουν την λαϊκή μας υπόσταση.

Η καταξιωμένη γαλλίδα ηθοποιός Sandrine Bonnaire, συγκεντρώνει τα οικογενειακά βίντεο 25 χρόνων και στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο μας παρουσιάζει την συγκινητική ιστορία της αυτιστικής αδερφής της. Μέσα στην προσπάθεια να ισορροπήσει τον μοναχικό της κόσμο με τον πραγματικό, θα μεγαλώσει χωρίς να ξέρει τι την αναγκάζει να είναι διαφορετική από τους άλλους, θα φτιάξει δικά της όνειρα για να διατηρήσει την ελπίδα, και θα αντέξει 5 χρόνια έγκλειστη σε ένα ίδρυμα που αντί να την βοηθήσει να ξεπεράσει το πρόβλημά της, θα την εγκλωβίσει περισσότερο σ’ αυτό. Διαλυμένη ψυχολογικά και σωματικά, μας ξεναγεί μέσα από τα μάτια της αδερφής της, στο επίπονο ταξίδι που της στέρησε την φυσιολογική ζωή, τους έρωτες, τους φίλους και πολλές φορές την ίδια της την οικογένεια. Ένα βαθιά ανθρώπινο ντοκιμαντέρ, που απέσπασε το βραβείο FIPRESCI στις Κάννες και συγκίνησε το κοινό όπου κι αν προβλήθηκε.

Πρόκειται για την τελευταία ταινία του διακεκριμένου γάλλου δημιουργού, ο οποίος έχει στο ενεργητικό του πολλές παρουσίες στο φεστιβάλ των Καννών όπου μάλιστα το 1985 είχε αποσπάσει το βραβείο σκηνοθεσίας για την ταινία "Rendez-vous". Στους Μάρτυρες καταπιάνεται με τις προσωπικές σχέσεις πέντε ανθρώπων στα μέσα της δεκαετίας του ΄80, με φόντο την έξαρση του AIDS αλλά και την ομοφυλοφιλία. Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστήριξαν ότι με αυτό το έργο του ο Téchiné απευθύνεται κυρίως στο gay κοινό. Η ταινία διαγωνίστηκε στο τελευταίο φεστιβάλ του Βερολίνου και παρά τις προδοκίες που δημιούργησε, και λόγω του βάρους του ονόματος του σκηνοθέτη φυσικά, δεν είχε την αντίστοιχη πορεία στις αίθουσες. Το άνοιγμα της στη Γαλλία πριν ένα μήνα περίπου ήταν απογοητευτικό και τα σχόλια που ακούγουνται και γράφονται δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτικά.
{imdb}

Μία βιογραφική ταινία για την ζωή του μεγάλου έλληνα ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου. Η ταμπέλα του ντοκιμαντέρ μπορεί να τρομάζει το ευρύ κοινό, η έντονη παρουσία του Βρεττάκου όμως στο μεγαλύτερο κομμάτι του περασμένου αιώνα, ξεδιπλώνεται σταδιακά μέσα από φωτογραφίες και βίντεο ντοκουμέντα, και σε συνδυασμό με την ανάγνωση των σημαντικότερων έργων του, χτίζουν μια ιστορία συγκινητική και βαθιά πνευματική που δεν πρέπει να παραγκωνιστεί. Ένα έργο που ξεκίνησε αρχικά ο γιος του ποιητή, με βιντεοσκοπημένες στιγμές από την ζωή του πατέρα του, που χάνονταν από μετακόμιση σε μετακόμιση, και διέσωσε τελικά η Αθανασία Δρακοπούλου, ενώνοντας τα κομμάτια μιας σημαντικής πορείας, του ανθρώπου που υπήρξε ποιητής όταν οι άλλοι γελούσαν και μόνο στο άκουσμα της λέξης, που υπήρξε επαναστάτης όταν η γενιά του αδρανούσε με εθνικούς διχασμούς, που αποτέλεσε την φωνή της ελπίδας και της αγάπης μέσα από τις λέξεις των ποιημάτων του σε καιρούς πολέμου και μαρασμού. Μια διεισδυτική ματιά στην ζωή και το έργο του, με σπάνιο συνοδευτικό υλικό και μαρτυρίες από φίλους του και εξέχουσες πνευματικές προσωπικότητες όπως ο Μάριο Βίτι, ο Βιτσέντζο Ρότολο, ο Αλέκος Αργυρίου, ο Τίτος Πατρίκιος, ο Λουκάς Κούσουλας, η Φαίδρα Ζαμπαθά, κ.ά. Σαν μια κληρονομιά που άφησε ο ίδιος, η «σιωπηλή προβολή επί καιρών».
{imdb}

Η τελευταία κομπίνα ενός δραπέτη γκάνγκστερ, με σκοπό την ηθική αποκατάσταση και προσωπική εξιλέωση, λίγο πριν αποσυρθεί. Μια στρωμένη δουλειά που στην πορεία στράβωσε, και η ποθητή ηρεμία φαντάζει όνειρο όλο και πιο άπιαστο.

42 χρόνια μετά το αριστουργηματικό Le Deuxieme Souffle (1966) του Γάλλου Jean-Pierre Melville, έρχεται ο συμπατριώτης του Alain Corneau με περίσσιο θάρρος και εριστική διάθεση, να αναλάβει το remake. Παίρνοντας το αυθεντικό φιλμ, και σαν ένα παιδί που πρωτοπιάνει στα χέρια του νερομπογιές, ξεκινά έναν ακατάπαυστο χρωματισμό σε κάθε καρέ, που καταργεί οποιαδήποτε νουάρ διάθεση, και καταντάει εξαιρετικά κουραστικό μετά τα πρώτα λεπτά. Στην προσπάθεια καινοτομίας του Corneau, λίγες ουσιαστικές αλλαγές γίνονται, με την πλοκή να αντιγράφει τον εαυτό της, και τους νέους πρωταγωνιστές να παγιδεύονται σε αναχρονιστικές ερμηνείες, ενώ οι χαρακτήρες χάνουν το βάθος τους και οι ενέργειες τα κίνητρα τους. Το φιλμ καταρρέει, όταν η βία καταντά γραφική και αχρείαστα αηδιαστική, με τον θάνατο να χτυπά πάντα σε slow motion. Λίγο πριν το φινάλε, έρχεται η σκηνή της τελικής άνισης μάχης του πρωταγωνιστή, όπου η φωτογραφία σε συνδυασμό με την αργή κίνηση και την μουσική επένδυση δένουν για πρώτη φορά αρραγώς σε ένα άρτιο εικαστικό αποτέλεσμα που δικαιώνει το όραμα του σκηνοθέτη, αλλά μετά από 150 λεπτά προβολής, είναι αργά για να σώσει όλο το φιλμ.

Σκηνοθέτης: David Ayer
Παίζουν: Keanu Reeves, Forest Whitaker, Hugh Laurie, Chris Evans, Cedric the Entertainer, The Game

Βία, ναρκωτικά, διαφθορά, κι ολόκληρο το αστυνομικό σύστημα του LA στον αέρα. Ο Keanu Reeves σε μία ακόμα απέλπιδα προσπάθεια να φτάσει την επιτυχία του Matrix, αλλά δυστυχώς από «εκλεκτός», καταλήγει υποχείριο της μεγαλοβλεψίας και αδηφαγίας των μεγάλων αφεντικών της αστυνομίας, και γίνεται άλλος ένας μπάτσος με θλιβερό παρελθόν και τάσεις απομόνωσης, που μπλέκεται χωρίς να το αξίζει σε βρώμικα παιχνίδια. Στην «Εξουσία της Νύχτας» συγκεντρώνονται όλα τα στερεότυπα των αστυνομικών ταινιών, και η πλοκή στο μεγαλύτερο κομμάτι της είναι άκρως προβλέψιμη. Τουλάχιστον οι παραγωγοί της, επένδυσαν στην παρουσία χτυπητών ονομάτων, με τους Forest Whitaker, Hugh Laurie, Chris Evans, Cedric The Entertainer να αποτελούν μέρος του «σταρένιου» καστ. Ομοιόμορφα μοιρασμένη δράση, αλλά με στερεότυπες ερμηνείες που αγγίζουν το ενοχλητικά επιτηδευμένο σε φάσεις, μια ιστορία που δεν λέει να κορυφωθεί, και μόνο καναδυό σκηνές να αγγίζουν το εντυπωσιακό. Θα περάσετε καλύτερα αν όσο την βλέπετε κάνετε καταμέτρηση πτωμάτων και διάσημων προσώπων που γνωρίζετε.
{imdb} {Επίσημη Ιστοσελίδα}

Η ημέρα που ένας Ινδός σκηνοθέτης γυρίζει στην Αγγλία μια τυπική αμερικανική νεανική κομεντί και την τοποθετεί χρονικά περί τα τέλη της δεκαετίας του ’30, με ηρωίδα μια ταλαιπωρημένη γυναίκα που αναζητά δουλειά, μέχρι που βρίσκει την θέση που θα της αλλάξει την καθημερινότητα αλλά και όλη της τη ζωή. Η γεροντοκόρη παρά δεσποινίδα Pettigrew (Frances McDormand) θα περάσει από τα αλώνια στα σαλόνια, για να μπλεχτεί με την υψηλή και άκρως χρησιμοθηρική κοινωνία της εποχής, να συναντήσει μια φέρελπι διασκεδάστρια, που θυμίζει αρκετά την Monroe, και να την βοηθήσει να βάλει σε τάξη την ερωτική της ζωή που μοιράζεται στα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τα συναισθήματα και στην ανικανότητά της να επιλέξει τον ιδανικό σύντροφο. Ευχάριστη ατμόσφαιρα, μοιρασμένα χαμόγελα, μια σοβαροφάνεια που περνά μηνύματα χωρίς να χαλάει το γενικότερο εύθυμο κλίμα, και μια καταπληκτική συλλογή από μεγάλες επιτυχίες του Cole Porter και άλλων διάσημων συνθετών της εποχής, σε μια ταινία που θα σας διασκεδάσει, θα σας ξεκουράσει κι αν της το επιτρέψετε θα σας κάνει να σκεφτείτε καλύτερα τις προτεραιότητες σας στη ζωή.

Ένα ψυχολογικό θρίλερ δωματίου που κινείται σε κομματιασμένους χρονικά άξονες, και εγκλωβίζεται στο κλειστοφοβικό διαμέρισμα 52, όπου ο Ιάσονας (Γιώργος Κακανάκης), αφήνεται έρμαιο στους προσωπικούς του δαίμονες. Στο μυαλό του η πραγματικότητα συναντά τα όνειρα και μαζί εγκλωβίζονται στο υποσυνείδητο του, που επιλεκτικά ξεσπάει για να δημιουργήσει εναλλακτικές πραγματικότητες και μία χρονική δίνη, που αναγκάζει τον ήρωα να παλεύει διαρκώς με τους εφιάλτες του. Οι επιθυμίες του καταλήγουν σε μανίες, και η ανάγκη του να διατηρήσει ό,τι αγαπά θα τον ωθήσουν στην σχιζοφρένια, όταν η μούχλα κάθε χαμένης ιδιοκτησίας καλύψει την ασφάλεια του.

Ο Αλέξης Αλεξίου που πέρα από την σκηνοθεσία έχει αναλάβει και το σενάριο, θα κινηθεί σε δρόμους πεπατημένους από μεγάλους δημιουργούς του κινηματογράφου, για να μας οδηγήσει σε ένα καθαρά δικό του προορισμό όπου η αλήθεια καταλύεται τόσο εύκολα όσο κατασκευάζεται μια ψευδαίσθηση. Στη σκιώδη ατμόσφαιρα του, θα ξεδιπλωθούν τα απωθημένα, και τα αντικείμενα θα επαναπροσδιορίζονται μαζί με τη θύμηση μιας εύθραυστης προστασίας. H αριστουργηματικά εσωστρεφής μουσική επένδυση των Felizol και Peeka Tayloh θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο ήχος που αφήνουν οι σκέψεις μες στο μυαλό μας. Τα τρεμάμενα πλάνα αφήνουν τον χώρο και το χρόνο να ξεγλιστρήσουν από την αρμονία τους, τα γεγονότα αλλάζουν σειρά, και η αρχή παίρνει την θέση ενός τέλους που μεταμφιέζεται αλλά στην ουσία παραμένει αναπόφευκτο.

Οι πρωταγωνιστές θα γίνουν θύματα των παραισθήσεων, με τον εκπληκτικό Γιώργο Κακανάκη να αγκαλιάζει την σχιζοφρένια στον άκρως απαιτητικό ρόλο του Ιάσονα, και την Σεραφίτα Γρηγοριάδου να μεταμορφώνεται στο αιώνιο γυναικείο σύμβολο που μπορεί να σώσει αλλά και να καταστρέψει ολοκληρωτικά την καρδιά και το μυαλό ενός άντρα.

Το project που ξεκίνησε ο Αλεξίου, στην ανάγκη του να εξελίξει τις πολυσυζητημένες του ταινίες μικρού μήκους, που με το ζόρι πήρε την κρατική επιχορήγηση, κατέληξε να τρελάνει τα μεγάλα ελληνικά και ευρωπαϊκά φεστιβάλ με κάθε προβολή του. Και μετά τις εγκωμιαστικές κριτικές από παγκοσμίως αναγνωρισμένα περιοδικά (Variety, Twitch), η καλύτερη ελληνική ταινία των τελευταίων χρόνων γίνεται επιτέλους διαθέσιμη για το ελληνικό κοινό. Μην την χάσετε!

extras