Με το Dark Knight να μονοπωλεί το ενδιαφέρον όλων των κινηματογραφικών site παγκοσμίως αυτές τις μέρες, έχουν γραφτεί όλων των ειδών τα άρθρα. Εγώ, με αφορμή τον τελευταίο ολοκληρωμένο ρόλο του Heath Ledger, θυμάμαι αγαπημένους τελευταίους ρόλους άλλων μεγάλων ηθοποιών, που είχαν λαμπρές καριέρες, αλλά άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις στην τελευταία τους εμφάνιση στην ασημένια οθόνη.

Walter Matthau - Hanging Up (2000)

Σε μια συνηθισμένη κοινωνική ταινία που ακολουθεί το ταξίδι επανένωσης μιας διαλυμένης συναισθηματικά οικογένειας, ο Matthau καταφέρνει αβίαστα να κλέψει με τον δεύτερο ρόλο του την προσοχή από τις καταξιωμένες πρωταγωνίστριες -κόρες του στην ταινία- Keaton, Ryan και Kudrow, και να μας χαρίσει ένας αξιαγάπητα δύστροπο πατέρα που συγκεντρώνει την εμπειρία μιας ολόκληρης καριέρας-ζωής, στην τρυφερή του ερμηνεία.

Brandon Lee - The Crow (1994)

Μπορεί η καριέρα του να ήταν μικρή, αλλά το ατύχημα στα γυρίσματα του Crow που του κόστισε την ζωή, έκανε την ταινία να τραβήξει την προσοχή του κοινού,να αναδειχθεί σε σημείο αναφοράς για τα καλτ κι όχι μόνο στοιχεία της, και να αναδείξει μια από τις πιο σκοτεινές ερμηνείες εκδικητικού ρόλου που έχουμε δει.

Spencer Tracy - Guess who's coming to dinner (1967)

Η καριέρα του Tracy ήταν -ευτυχώς- γεμάτη από ταινίες που άφησαν εποχή και μέχρι σήμερα θεωρούνται κλασσικές. Μπορεί η τελευταία του εμφάνιση να ήταν σε μία από τις πολλές δραματοποιημένες κωμωδίες που κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη, αλλά κατάφερε να ξεχωρίσει με τον πολύπλευρο ρόλο ενός πατέρα που πρέπει να υπερβεί τις προκαταλήψεις της εποχής για χατίρι της κόρης του και του μάυρου φίλου της. Η κλιμακούμενη ένταση της ερμηνείας του έδεσε αρμονικά με την οσκαρική Katherine Hepburn, και τον ήδη αναγνωρισμένο Sidney Poitier.

Peter Finch - Network (1976)

Σε μία από τις κορυφαίες σκηνοθετικές δημιουργίες του Sidney Lumet, ο Peter Finch ενσαρκώνει τον ρόλο ενός ηλικιωμένου παρουσιαστή της τηλεόρασης, που πέφτει θύμα του συστήματος και απολύεται λόγω χαμηλής τηλεθέασης. Η ταινία αποτέλεσε πρότυπο για πολλές που ακολούθησαν και προσπάθησαν να ξεσκεπάσουν τα σκοτεινά ψεγάδια του "συστήματος", και η εξοργηστική ερμηνεία του Finch του χάρισε το πρώτο όσκαρ που δόθηκε σε ηθοποιό (σε μία από τις 4 βασικές κατηγορίες ερμηνείας) μετά το θανατό του.

Clark Gable - The Misfits (1961)

Η ταινία που βασίστηκε στο έργο που ο Arthur Miller έγραψε για την τότε σύζυγό του Marilyn Monroe, έμελε να είναι η τελευταία εμφάνιση του Gable, ο τελευταίος ολοκληρωμένος ρόλος της Marilyn, και από τις τελευταίες ταινίες του Montgomery Clift που πέθανε λίγα χρόνια αργότερα. Το ενδιαφέρον της όμως δεν σταματά εκεί, μιας και οι ερμηνείες εγκλωβίζουν για πρώτη (και τελευταία) φορά, ανεξερεύνητες πλευρές στην ερμηνεία των ηθοποιών που έγιναν σύμβολα και στερεοτυπήθηκαν ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Marilyn Monroe - Something's gotta give (1962)

Ο τελευταίος ουσιαστικά ρόλος της Marilyn, σε μία τυπική screwball κωμωδία, που έμεινε ανολοκλήρωτη στην αρχική της μορφή εξ'αιτίας του αιφνίδιου θανάτου της. Σχεδόν 50 λεπτά σκηνών είναι διαθέσιμα πλέον στο ντοκυμαντέρ Marilyn - The Final Days, συμπεριλαμβανομένης και της περιβόητης σκηνής στην πισίνα, όπου η Marilyn πετά αυθόρμητα τα ρούχα της κι αποφασίζει να δώσει το δικό της αισθησιακό στίγμα. Θα ήταν η πρώτη ταινία στην οποία η Marilyn έπαιζε το ρόλο της μητέρας, και όσοι έχουν δει το ντοκυμαντέρ αναγνωρίζουν την ερμηνευτική της αποκάλυψη. Η ταινία με αρκετές αλλαγές στο σενάριο κυκλοφόρησε με το ίδιο καστ και διαφορετικό τίτλο (Move Over Darling) ένα χρόνο αργότερα, με την Doris Day στο ρόλο της Marilyn.

Massimo Troisi - Il Postino (1994)

Από την εναρκτήρια σκηνή ο Troisi δημιουργεί έναν ήρωα που κλέβει την συμπάθεια του κοινού, και γίνεται ο αργόστροφος αλλά συναισθηματικά ευφυής ταχυδρόμος του Pablo Neruda. Η πορεία του από την δειλή ανάγνωση της ποίησης μέχρι την πιο ανθρώπινη καλλιτεχνική δημιουργία, γίνεται σπαραξικάρδια, στην γνώση ότι ο πρωταγωνιστής ανέβαλε την εγχείρηση καρδιάς που έπρεπε να κάνει, για να ολοκληρώσει την ταινία, και πέθανε από ανακοπή καρδιάς μία μέρα μετά το πέρας των γυρισμάτων.

James Dean - Giant (1956)

Ίσως ο αδικοχαμένος ηθοποιός που θρηνήσαμε περισσότερο από κάθε άλλο, μιας και το ταλέντο του κατάφερε να ξεχωρίσει σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται, όχι άδικα, μέχρι και σήμερα "χρυσή".Πρόλαβε να πρωταγωνιστήσει σε 3 μόλις ταινίες (East of Eden, Rebel without a cause, Giant) αλλά κατάφερε να μας χαρίσει 3 συγκλονιστικές ερμηνείες, να προταθεί για τις δύο από αυτές με μεταθανάτιο οσκαρ, και να παραμείνει μέχρι και σήμερα το απόλυτο σύμβολο των ατίθασων νιάτων. Ακόμα ανατριχιάζουμε στο σπαρακτικό του "You're tearing me apart..."

Heath Ledger - The Dark Knight (2008)

Αν και οι Depp, Law και Farrell, θα σώσουν τον τελευταίο ρόλο του Ledger, και θα δούμε ολοκληρωμένη την "The Imaginarium of Doctor Parnassus", νομίζω ότι όλοι θα τον θυμόμαστε για την πιο συγκλονιστική ερμηνεία της καριέρας του, με την οποία έθεσε πολύ ψηλότερα τον πήχη για τους κόμικ κι όχι μόνο villain, και μας χάρισε τον πιο σχιζοφρενικά ιδιοφυή Joker που είδαμε ποτέ.


Άλλες αγαπημένες "τελευταίες" ερμηνείες;