....το μέγεθος μετράει; Η απάντηση είναι κανόνας ή ισχύει υπό προυποθέσεις; Κι αν ναι, ποιές είναι αυτές;

Διαβάζω χτες στο in για την ψηφιακή αναβάθμιση στο φόρματ του IMAX (διάβασε το κι εσύ εδώ), και για το πώς οι "ψυχαγωγικές" εταιρίες, έχουν βαλθεί να μεγιστοποιήσουν την δική μας διασκέδαση, και προσπαθούν να κάνουν πιο προσιτά τα project που δημιουργούνται για έξοδο στις IMAX αίθουσες. Επειδή είμαι και λίγο αγαθός, αφήνω εκτός τον παράγοντα ότι σύμφωνα με το άρθρο, τα εισητήρια σε τέτοιες αίθουσες είναι 20-30 % πιο ακριβά από τις συμβατικές. Οπότε η κερδοσκοπία μάλλον δεν είναι ο λόγος για τον οποίο οι εταιρίες αυτές έχουν μουρλαθεί με αυτή την επέκταση.



Βέβαια! Ήταν τέτοια η συγκίνησή μου, οταν ο Bono άπλωνε το χέρι του και σκούπιζε τα δάκρυά μου στο U2:3D (γιατί 2 διαστάσεις είναι λίγες για το IMAX), που δεν σκεφτόμουν το 12ευρω που έσκασα για να έχω το προνομίο μιας τέτοιας συναυλίας. Ήταν τέτοια η ηδονή της φιγούρας της Jolie στο Beowulf, όταν έπεφτε πάνω στην οθόνη 300 τετραγωνικών μέτρων, που απορώ πως το playboy κυκλοφορεί ακόμα σε pocket size.

Μήπως να κόψω τις οθόνες στο σπίτι και να επενδύσω στα προβολικά; τι τους έχω τους κατάλευκους τοίχους. Κάθε βράδυ θα μπορώ να χαίρομαι όλες τις αιθέριες υπάρξεις του κινηματογράφου (φαντάσου όνειρα που θα κάνω μετά). Αλλά γιατί να μείνω μόνο εκεί; Μήπως να ανακυκλώσω τα 2.1 ηχεία μου και να επενδύσω σε κανα μπάνικο ηχοσύστημα; Με τόση τσόντα θα θέλω και λίγη περιπέτεια, μην μου βγουν και τα μάτια. Φαντάσου σεισμός που θα γίνεται όταν ο John McClane θα καταρρίπτει κοτζάμ ελικόπτερο...που να το φχαριστηθείς αυτό με ακουστικά "ψείρες".

Μ'αυτά και μ'αυτά όμως το μυαλό μου θα πήξει από την υπερπληροφορία και οι τσέπες μου θα είναι τόσο άδειες που ούτε για γάντια δεν θα χρησιμεύουν.τα αστεράκια στις κριτικές μου απόψεις θα είναι ανάλογα της ώρας που θα περνάει χαζεύοντας το αιλουροειδές Jolie σε δράση, και του πλήθους των κατεστραμένων αυτοκινήτων στις καραμπόλες των blockbuster. Πού χώρος (τραγικά ειρωνικό ε;) για σκέψη; Πού χρόνος για ανεξάρτητο, εναλλακτικό, κλασσικό, ανθρωποκεντρικό, ... , κοκ κινηματογράφο;



Πω πω, ζαλίστηκα! δεν είναι για μένα αυτά. Θα βάλω στην "φέτα" το dvd της Casablanca, και θα ανοίξω την τηλεορασίστα μου των 21 ιντσών, και θα ζήσω μια πιο σημαντική περιπέτεια. Στο δικό μου το ταξίδι τα συναισθήματα θα έχουν την θέση των επιφωνημάτων εντυπωσιασμού, οι ερμηνείες θα ανάγουν τους ηθοποιούς σε τεράστιες μορφές κι όχι το εμδαδόν του λευκού πανιού, τα δάκρυα θα κυλούν στα μάτια μου, από το άκουσμα του σπαρακτικού "We'll always have Paris", κι όχι από την ζαλάδα που το υπερμεγέθες θα προκαλεί στο κεφάλι μου.

Και ξέρεις κάτι, όταν πήγα στην πρώτη μου 3D προβολή είπα ωραία εμπειρία και χαλάλι τα 12 ευρώ, αλλά όταν η παρέα μου με τράβαγε να ξαναπάω, ο φόβος ότι η εμπειρία δεν θα προσέθετε τίποτα εντυπωσιακά καινούργιο, με απέτρεψε. Αντιθέτως οι Κασαμπλάνκες του κινηματογράφου που δίνουν έμφαση στην ψυχαγωγία -κι όχι στην διασκέδαση - μου, θα έχουν πάντα κάτι ουσιαστικά νέο να μου προσφέρουν. Δεν χρειάζονται εφέ, νέες τεχνολογίες, ούτε καν χρώματα (απαραιτήτως) και τρεις διαστάσεις.Τα συναισθήματα δεν χώρεσαν ποτέ σε τέτοια καλούπια.

Καλοί οι τρισδιάστατοι ήρωες που καταλαμβάνουν οθόνες-πολυκατοικίες, αλλά υπάρχουν μερικοί ήρωες της συμβατικής οθόνης, που κατάφεραν να μας συγκινήσουν και να καταλάβουν έναν χώρο πολύ πιο σημαντικό...μια μικρή ξεχωριστή θέση στην μνήμη και την καρδιά μας.