Ένα ζευγάρι ζει τον απόλυτο έρωτα. Δίνουν τα πάντα ο ένας στον άλλο. Αγαπιούνται με όλη τη δύναμη του μυαλού και του σώματός τους. Το πάθος τους ωθεί σε πράξεις και σε λόγια που δεν περίμεναν ποτέ να πουν. Το
sex είναι τόσο έντονο που τους αρρωσταίνει. Τους κάνει κακούς, αλύπητους. Η αφοσίωση που δείχνουν τους κάνει να ανακαλύψουν τα όριά τους. Να γνωρίσουν τους πιο ακραίους εαυτούς τους και να τους σιχαθούν.
Στο sex είναι και οι δύο πρόθυμοι να δοκιμάσουν, να πειραματιστούν, να γευτούν νέες απολαύσεις και τιμωρίες. Όχι από περιέργια βέβαια. Αλλά μέσα στην παραφροσύνη του μοιραίου τους έρωτα. Η ζωή τους είναι πλήρως εξαρτημένη από αυτό το ολέθριο σεξουαλικό πάθος, το οποίο κατακλύζει την συμβίωση και την καθημερινότητά τους. Ο σαδισμός του δε μένει μόνο στο κρεβάτι και αυτή γίνεται ένα με την απόλυτη υποταγή της.
Ο Oscar (Peter Coyote) διηγείται την ανατριχιαστικά θλιβερή και χοντροκομένη ιστορία του με την Μimi (Emmanuelle Seigner) σε έναν ντροπαλό άγγλο, τον Nigel (Hugh Grant). Toν σοκάρει και τον αηδιάζει, λέγοντάς του λεπτομέρειες που δε λες, παρά μόνο για να απαλύνεις τον δικό σου πόνο, μεταβιβάζοντάς τον αλλού. Ο Nigel νιώθει τρόμο σε κάθε λεπτό της έντονης αυτής αφήγησης. Προσβάλλεται από την επιθετική γλώσσα του Oscar. Αλλά μαγνητίζεται. Βλέπει σε τι βάθη μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος όταν είναι αντισυμβατικός στην ζωή και στο sex του. Αλλά και τι μαύρα φεγγάρια μπορεί να περάσει ένα ζευγάρι, όταν κάνει την αγάπη του μίσος και εκδίκηση.
Γιατί όταν δεις τα όριά σου, πόσο μάλλον όταν τα περνάς, φοβάσαι τον εαυτό σου. Καταλήγεις να τον σιχαίνεσαι. Και να μισείς τον άνθρωπο που σου έδειξε αυτόν τον δρόμο. Που σε οδήγησε στην ολική καταστροφή του μυαλού και στο ρήμαγμα του κορμιού σου.
Αλλά αυτό είναι κάτι που ένας απλός, συμβατικός άνθρωπος σαν τον Nigel δεν καταλαβαίνει. Εντυπωσιάζεται από την ένταση του sex και των συναισθημάτων. Από την περιπλοκότητα του ζευγαριού που έχει απέναντί του. Ο Polanski καταφέρνει να δείξει την αντίθεση των δύο κόσμων, αντιπαραβάλλοντας τον Oscar και τη Mimi, με τον Nigel και τη γυναίκα του (Kristin Scott Thomas). Δείχνει πόσο δύσκολο είναι για τους μεν να αλλάξουν πορεία και για τους δε να μη σαγηνευτούν από αυτή. Και με την κινηματογραφική αφήγηση να πηδάει από το παρελθόν στο παρόν, δείχνει πώς οι πράξεις του χτες αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στο σήμερα.
Ένα ζευγάρι ζει τον απόλυτο έρωτα. Δίνουν τα πάντα ο ένας στον άλλο. Αγαπιούνται με όλη τη δύναμη του μυαλού και του σώματός τους. Το πάθος τους ωθεί σε πράξεις και σε λόγια που δεν περίμεναν ποτέ να πουν. Το sex είναι τόσο έντονο που τους αρρωσταίνει. Τους κάνει κακούς, αλύπητους. Η αφοσίωση που δείχνουν τους κάνει να ανακαλύψουν τα όριά τους. Να γνωρίσουν τους πιο ακραίους εαυτούς τους και να τους σιχαθούν. 
7 Σχόλια στο Τα μαύρα φεγγάρια του Έρωτα
Πολλοί θα θυμούνται τις ατέλειωτες συζητήσεις τότε, σχετικά με το αν η ταινία πρέπει να κριθεί χωρίς να συγκριθεί με το βιβλίο του Μπρυκνέρ κλπ. κλπ. Σαφώς και οι λογοτεχνικές περιγραφές αποδεικνύονται κατά κανόνα δυνατότερες της εικόνας, όμως τουλάχιστον ο Πολάνσκι έδωσε κάτι από την παρακμή ενός έρωτα που όσο πρωτότυπος και ξεχωριστός κι αν είναι, τα στοιχεία του αυτά κάποτε γίνονται ρουτίνα. Εξαιρετικός ο Κογιότ στον ρόλο του κατεστραμμένου εραστή - τον ξαναθυμήθηκα στο εξαιρετικό βιβλίο του Μπρυκνέρ, Οι κλέφτες της ομορφιάς.
Είναι αναπόφευκτο να συγκρίνεις την ταινία με το βιβλίο στο οποίο έχει βασιστεί. Και άδικο. Πολλές φορές, καταλήγεις να μη σου αρέσει η ταινία και άλλες να σου αρέσει περισσότερο. Κανείς δεν μπορεί να αποδώσει το περιεχόμενο ενός βιβλίου σε μια ταινία. Ίσως σε τηλεοπτική σειρά να γίνεται, αλλά στην ταινία αρκεί να αποδοθεί το κλίμα, το συναίσθημα ή αυτό που θέλει να πει ο ποιητής, το οποίο βέβαια μπορεί να είναι κάτι υποκειμενικό.
Να σημειώσω τέλος ότι η ταινία αυτή δε μου άρεσε. Προσπάθησα ανεπιτυχώς να την ξεχάσω αυτομάτως. Είναι άγρια, και το συναίσθημά της είναι πολύ αρνητικό και δυσάρεστο. Ίσως στο βιβλίο να δίνεται αλλιώς. Δεν ξέρω. Ίσως να μη με ευχαριστεί ο Πολάνσκι ούτως ή άλλως. Αλλά δεν έχει και λόγο να το κάνει...
@ wonder :
το βιβλίο είναι ακόμα πιό πικρό
bitter, όπως το θέλει ο αυθεντικός τίτλος του
Kατά ένα περίεργο τρόπο, εάν το δεις από διαφορετική οπτική γωνία, οι δύο εραστές με έναν άρρωστο τρόπο ηδονίζονται από την παρακμή του συντρόφου τους όταν εκείνοι βρίσκονται σε θέση ισχύος.
Πικρή ιστορία ναι μεν για μας και τον Nigel, αλλά οι εραστές αντλούν ΚΑΙ ευχαρίστηση μέσα σε αυτή την παράνοια.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να βιώσουν διαφορετικά τον έρωτα -και κατεπέκταση το σεξ- παρά μόνο σε ακραίες καταστάσεις που εμπεριέχουν πόνο, παρακμή, τιμωρία, σαδισμό και εναλλαγή των ρόλων. Και 'κει εγκειται και η ευχαρίστησή του ς και τα "θετικά" γι'αυτούς συναισθήματα.
Βέβαια, αυτό είναι απλά η δική μου προσωπική άποψη.
@ lizaki
ίσως, σε κάποιες περιπτώσεις, να μην είναι θέμα ανθρώπου, αλλά θέμα ζευγαριού. Οι συγκεκριμένοι δύο να τη βρίσκουν έτσι. Ίσως στο παρελθόν τους να μη δοκίμασαν τίποτα ανάλογο. Ίσως να μπορούν να γυρίσουν σε κάτι "νορμάλ", ίσως όχι. Ίσως να είδαν τα όριά τους και να έφριξαν. Αλλά στo bitter moon οι συγκεκριμένοι δύο δεν μπορούν να επιστρέψουν. Καταστράφηκαν και πλέον δεν μπορούν παρά να είναι μαζί.
Aπό ότι φαίνεται στην ιστορία, "άμαθοι" στα ακραία ήταν και οι δύο. Και όταν έφτασαν στο σημείο όπου ο έρωτας τους πλέον παρήκμαζε, ο ένας απολάμβανε και ο άλλος υπέμενε. Ενναλάξ μέχρι που στο τέλος καταστράφηκαν όπως σωστά αναφέρεις. Το ερώτημα είναι κατά πόσο κάποιος αντιλαμβάνεται ότι ξεπερνάει τα όρια και αν τα ξεπεράσει τελικά υπάρχει πιθανότητα "γυρισμού"? Ή όλα απλά οδεύουν αναπόφευκτα σε καταστροφή όπωςε στην ταινεία? Οι καταστροφικές σχέσεις περικλείουν όντως περισσότερο πάθος από τις "φυσιολογικές", αυτές δλδ που ξεκινούν αλλά και εξελίσσονται χωρίς ακραίες εξάρσεις?
Την ταινία την είχα δει πριν από πολλά χρόνια και μου είχε αρέσει αρκετά. Δε θυμάμαι πολλά, παρά μόνο ότι η Emmanuelle Seigner ήταν πολύ όμορφη.
Άφησε το σχόλιο σου