Υπάρχουν ταινίες που είναι καλές, γιατί η σκηνοθεσία τους είναι άρτια, οι ερμηνείες καταπληκτικές και έχουν συγκροτημένο σενάριο και πλοκή με συνοχή. Βέβαια, δεν είναι πολλές αυτές και συνήθως πρόκειται για τα μεγάλα, γνωστά αριστουργήματα. Τα περισσότερα από τα οποία δε μου άρεσαν ή πέρασαν και δεν άφησαν.

Αντίθετα, είναι κάποιες ταινίες που, βλέποντάς τες είμαι τόσο συνεπαρμένη, που δεν προσέχω ούτε λάθη, ούτε ηθοποιία και, όσο για τα κενά στο σενάριο, αφήνω τη φαντασία μου να τα συμπληρώνει με βολικές εικασίες.

Σε κάποιους αρέσει η trash TV. Σε μένα αρέσει η semi-trash κινηματογραφία. Προτιμώ να διασκεδάζω όταν βλέπω μια ταινία, να γελάω, να κλαίω, να χειροκροτώ, να σηκώνομαι όρθια αγωνιώντας για τη συνέχεια, παρά να παρακολουθώ ένα σεβάσμιο αριστούργημα που δε μου εγείρει κανένα πάθος.

Το Mamma mia! είναι μια ταινία από αυτές. Πρόκειται για ένα τρισχαριτωμένο εργάκι, που θυμίζει πολύ «Γοργόνες και μάγκες» (ναι, Δαλιανίδη). Καθώς έβλεπα την ταινία και άκουγα την υπέροχη μουσική, δεν πρόσεχα ότι οι πρωταγωνιστές ήταν άφωνοι, αλλά δάκρυζα από τη συγκίνηση στους στίχους των ABBA.

Το Mamma mia! λένε είναι μάπα, κιτς, μια προχειροφτιαγμένη γελοιότητα. Δε θα διαφωνήσω. Πέρα από μεγάλα ονόματα στο καστ, που και αυτοί δε δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, δεν έχει τίποτα αξιόλογο.

ΑΛΛΑ….είναι μια ταινία που ξεσηκώνει! Οι ηθοποιοί είναι σε μια μόνιμη έξαψη και μεταδίδουν στο θεατή την ζωντάνια και τη χαρά τους. Βλέποντας την ταινία, έχεις ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη και η καρδιά χτυπάει δυνατά. Γελάς, δακρύζεις και το κυριότερο; Τραγουδάς! Όλα τα υπέροχα χιτάκια των ΑΒΒΑ σε μια ταινία που δείχνει πώς ένας γάμος γίνεται πάρτυ, συναυλία, χοροθέατρο!

Το Mamma mia! το αγαπάς και για έναν ακόμα λόγο. Γιατί μυρίζει Αιγαίο και πευκοβελόνες! Η ομορφιά του οικείου ελληνικού τοπίου γεμίζουν τα μάτια του θεατή με καλοκαίρι και θάλασσα. Οι ήχοι από τις καταπληκτικές μελωδίες των ABBA είναι μεθυστικοί και οι στίχοι με το σενάριο δημιουργούν μια από τις πιο όμορφες ιστορίες αγάπης. Είναι μια ταινία γεμάτη ευτυχία, έρωτα, ζωή, χαρά και δροσερό αεράκι. Ό,τι πρέπει για το καλοκαίρι δηλαδή!

Η ιστορία είναι για τους καλοκαιρινούς έρωτες, αυτούς που φεύγουν, αυτούς που μένουν και αυτά που σου αφήνουν. Μια ιστορία για την αγάπη που δε χωράει ούτε μία στάλα κυνισμού. Ο ρομαντισμός και η ελπίδα είναι ίσως πιο διάχυτα στην ταινία και από τους έρωτες.

Έρωτες παλιοί, αλλά όχι ξεχασμένοι. Έρωτες που τα χρόνια δεν τους τσάκισαν, αλλά τους έκαναν πιο δυνατούς, γιατί ωρίμασαν.

Καινούριοι έρωτες γεμάτοι σιγουριά και κομπασμό, έρωτες που έχουν την ζωή μπροστά τους.

Παροδικοί έρωτες που ζουν το πάθος της στιγμής.

Και μια πηγή της Αφροδίτης, καταπιεσμένη και κλειστή που απλά περιμένει να ξεχυλίσει και να μοιράσει έρωτα σε όλους.