Όταν οι παιδικές ταινίες δεν περιορίζονται σε παραμύθια, δημιουργούν γλυκές ανθρώπινες ιστορίες, με νοήματα που δεν θέλουν και πολύ ψάξιμο, αλλά φωλιάζουν μεμιάς βαθιά μες την καρδιά μας. Ακολουθώντας μια αλεπού ερχόμαστε κοντά σε μια φύση τόσο μαγευτικά όμορφη, που δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι υπάρχει, κι όμως βρίσκεται καθημερινά ολόγυρά μας. Τι κι αν μερικοί την έχουν στις αυλές τους κι άλλοι πρέπει να κάνουν μεγαλύτερα ταξιδάκια για να την απολαύσουν, η απόφαση είναι πάντα δική μας.

Πέρα από τα άχρωμα τσιμέντα και τις δυσωδίες απλώνεται ένας πολύχρωμος κόσμος που έχει το θάρρος να στέκεται αυτόνομα, κι όμως να παραμένει πάντα ανοιχτός χαρίζοντας απλόχερα τις ομορφιές του. Τι κι αν οι κίνδυνοι παραμονεύουν στα κρυφά, κι η επιβίωση περιορίζεται στους πιο δυνατούς; Η φύση δεν υπέκυψε ποτέ σε κανόνες κι ό,τι αντιστέκεται σ'αυτό το γεγονός, γνωρίζει γρήγορα το σκληρό της πρόσωπο.

Η φύση όμως δεν εκδικείται, απλώς αμύνεται στις προσπάθειες ιδιοκτησίας. Οι ζωές πέραν των ανθρωπίνων δεν αντεπιτίθενται, παρά μόνο αντιδρούν ενστικτοδώς προσπαθώντας να διατηρήσουν την θέση τους σε έναν κόσμο που ορισμένες φορές μοιάζει τόσο ξένος... ένα συναίσθημα που καταλαμβάνει συχνά και τους πιο ισχυρούς από τους ισχυρούς.

Άραγε ποιό ένστικτο μας ωθεί να καταστρέφουμε καθημερινά την γη που μας φιλοξενεί; Ποιό συναίσθημα επιβίωσης μας αναγκάζει να κρεμάμε στους τοίχους μας κεφάλια ζώων, να ντύνουμε το δέρμα μας με ξένα δέρματα; Με πόση αλλαζονεία κυνηγάμε την ιδιοκτησία των πάντων ώσπου να χάσουμε την κυριαρχία του ίδιου μας του εαυτού;

Ας βρούμε το δικό μας άγριο ζώο, μέσα μας, ή στην αυλή μας, ή σε ένα δάσος μακρινό, κι ας το ακολουθήσουμε, μέχρι να συναντηθούν οι κόσμοι μας κάπου στην μέση. Μέχρι η ομορφιά που μας περιτριγυρίζει να ενωθεί ξανά σε έναν εννιαίο πλανήτη στον οποίο όλοι έχουμε θέση. Χωρίς να καταργούμε τον μικρόκοσμο κανενός.

Κι αν τα παραπάνω μοιάζουν αφελείς παιδικές σκέψεις που προήλθαν απο μιά αφελή παιδική ταινία, δεν πειράζει. Αυτός ήταν ο σκοπός μου, αυτές ήταν οι πρώτες ιδέες μετά "Το παιδί κι η αλεπού". Ο κόσμος μοιάζει πιο όμορφος στις παιδικές σκέψεις, κι αυτό γιατί τα παιδιά μπορούν να αναγνωρίσουν και τα πιο απλά δώρα και να νοιώσουν τέτοια χαρά που τα πιο σημαντικά δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν σε έμας τους μεγάλους. Στις δύο ώρες προβολής της ταινίας, χάθηκα σ'αυτόν τον παιδικό κόσμο, και λίγες μέρες μετά προσπαθώ να μην αφήσω την ανέμελη επιρροή της να φύγει μέσα από τα χέρια μου. Εσείς, πότε αφεθήκατε για τελευταία φορά, στον αγνό κόσμο της παιδικότητας που ανταμοίβει χωρίς να ζητά ανταλλάγματα;