Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας

Είναι ό,τι πιο όμορφο έχω διαβάσει. Είναι ο Μάρκες στα καλύτερά του. Είναι το ίδιο καλογραμμένο και δυνατό με το 100 χρόνια μοναξιά, με τις ίδιες ωραίες, ζωντανές περιγραφές, τις δυναμικές λατινοαμερικάνες, που όταν θυμώνουν, πετούν αγκάθια και με άντρες που τηρούν τον λόγο τους και που τιμούν την οικογένειά τους. Μόνο που στο 100 χρόνια μοναξιά, τον κύριο λόγο τον έχει η μοναξιά. Ενώ στον Έρωτα στα χρόνια της χολέρας, τον πρώτο λόγο τον έχει ο έρωτας…

Στην αρχή είναι ο έρωτας ο ουτοπικός, ο έρωτας ο εφηβικός. Ο σαρωτικός αυτός έρωτας που σε τυφλώνει και σου θολώνει την κρίση. Στην περιγραφή του Μάρκες, ο έρωτας αυτός μυρίζει λουλούδια, αλλά έχει τα συμπτώματα της χολέρας…Στη συνέχεια, είναι ο έρωτας του γάμου, που δεν είναι σίγουρα έρωτας, αλλά ένα βαθύ συναίσθημα πίστης, αγάπης και συμπόνιας.


Το βιβλίο είναι επίσης μια επιτομή στο γάμο και στη συμβίωση ενός ζευγαριού. Μιλάει για τους καυγάδες, για τα προβλήματα, για την ηλικία, για τη φροντίδα και τελικά για τον έρωτα, είτε εντός του ζευγαριού, είτε σε ένα τρίτο πρόσωπο…

Ο σαρκικός έρωτας καταλαμβάνει μεγάλο τμήμα της αφήγησης, καθώς ο πρωταγωνιστής χρησιμοποιεί το σεξ για να ξεπεράσει τον έρωτα. Στην προσπάθειά του, θα νιώσει ξανά το βέλος του θεού να του σκίζει την καρδιά και θα βρει τον εαυτό του σε μια κατάσταση που μπορεί να δεσμευτεί, αλλά δε θα το κάνει, πεισματικά περιμένοντας τον εφηβικό του έρωτα να επιστρέψει.


Κλείνει με τον γεροντικό έρωτα, έναν έρωτα που αηδιάζει τους μικρότερους. Τον θεωρούν γελοίο και τον εξαχρειώνουν. Αλλά όσοι τον ζουν, καταλαβαίνουν ότι είναι ο πιο ώριμος, ο πιο γεμάτος.


Όλα αυτά, ο Μάρκες τα δίνει μέσα από μια υπέροχη ιστορία, χωρίς πρωταγωνιστή, που σε κρατάει καθηλωμένο, που σε κάνει να γελάς, να συγκινείσαι, να σκέφτεσαι και, πάνω απ’ όλα, σε κάνει να αισθάνεσαι ερωτευμένος.


Η ΤΑΙΝΙΑ

Μια τέτοια ιστορία δε θα μπορούσε να γίνει κακή ταινία. Βέβαια, έχει πάρει πολύ κακές κριτικές. Ανεξαρτήτως, η ταινία μου άρεσε πολύ και πριν διαβάσω το βιβλίο, και αφού το διάβασα. Το μόνο που με χαλάει είναι ότι μιλάνε όλοι αγγλικά με ισπανική προφορά. Αλλά αυτό είναι κλασικό παράπονο. Η ταινία έχει σεβαστεί το βιβλίο, σαν περιεχόμενο, σαν ιστορία και σαν feeling και το έχει αποδώσει με τον καλύτερο τρόπο. Δε λείπει κάτι βασικό – για την ακρίβεια, μέσα σε 2 ώρες, έχει καταφέρει να δείξει πάρα πολλά -, ούτε υπάρχει κάποια περιττή ή άσχημη προσθήκη. Eίναι μια συναισθηματική ταινία, αλλά δεν είναι ερωτική κομεντί αμερικανιά. Την παρακολουθεί κανείς άνετα και ευχάριστα.

Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας είναι μια υπέροχη ιστορία για τον έρωτα, την αγάπη, την πίστη, το σεξ, το γάμο, το ρομαντισμό, την ζωή και τα γηρατειά. Λύνει μυστήρια, απαντάει σε απορίες, βγάζει γνωμικά. Και συγκινεί για την ευαισθησία και το συναίσθημα που βγάζει. Και ως λογοτεχνικό, αλλά και ως κινηματογραφικό έργο.