Πριν από ένα μήνα περίπου ο dunno έγραψε ένα ενδιαφέρον κείμενο περί νουάρ και remake με αφορμή το remake του "Le Deuxieme Souffle" από τον Corneau. Συμφωνώ με την περί νουάρ προβληματική, αλλά και επαυξάνω: Μάλλον με απωθεί γενικότερα η έννοια του remake.

Οι ταινίες γίνονται σε κάποια χρονική συγκυρία και είναι - ηθελημένα ή άθελα - προϊόντα της εποχής τους. Βλέποντας μια παλιά ταινία, ανεξάρτητα αν είναι καλή ή κακή, εκτός από την ταινία καθ' εαυτή, το στόρι, τη σκηνοθεσία κλπ., ο θεατής αντιλαμβάνεται "παραπλέυρως" και άλλα στοιχεία που αφορούν την εποχή κατά την οποία γυρίστηκε: Την αισθητική της, την κοινωνική κατάσταση και τις αξίες της, συχνά το "ντοκιμαντερίστικο" στοιχείο της καταγραφής χώρων του τότε που σήμερα έχουν πλέον αλλάξει κλπ. κλπ. κλπ. Τα remake ισχυρίζονται ότι έρχονται να "εκσυγχρονίσουν" το παλιό φιλμ. Τις περισσότερες φορές όμως απλώς προσπαθούν να ξανααρμέξουν την ίδια αγελάδα, βγάζοντας κι άλλα λεφτά από κάτι που πλέον δεν αποδίδει, και αφού οι (οικονομικοί) ιθύνοντες έκριναν ότι το πράγμα, αν μεταφερθεί στο σήμερα, έχει ακόμα ψωμί. Άλλες φορές πάλι δείχνει απλώς έλλειψη πρωτότυπης έμπνευσης: Όσο περισσότερα remakes παράγονται σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, τόσο πιο στείρα είναι δημιουργικά η περίοδος αυτή. Αφείστε πια τη μόδα να γυρίζονται remakes μη αγγλόφωνων, καθόλου παλιών ή παρωχημένων ταινιών από αμερικάνους, μόνο και μόνο επειδή οι τελευταίοι, πολύ απλά, βγάζουν σπυράκια όταν η ταινία δεν μιλά αγγλικά...

Όχι δεν είμαι απόλυτος. Φυσικά και υπάρχουν αρκετές εξαιρέσεις, όπου το remake ήταν το ίδιο καλό ή και καλύτερο από το πρωτότυπο (The Thing του Κάρπεντερ, το αμερικάνικο Ring του Verbinski κλπ., για να αναφέρω δύο από τις προσωπικές μου προτιμήσεις). Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις όπου ένας δημιουργός παίρνει μια εν γνώσει του κακή παλιά ταινία (b movies κλπ.) και, γοητευμένος από το στόρι της, κάνει κάτι εντελώς καινούριο και διαφορετικό. Ωστόσο όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά εξαιρέσεις που, κατά τη γνώμη μου πάντοτε, επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Η εμπειρία μας λέει ότι συνήθως τα remake είναι κακά ή, τουλάχιστον, χειρότερα από τα πρωτότυπα. Τα διάφορα "Getaway", "Με κομμένη την ανάσα" (το αμερικάνικο με τον Γκιρ), "Διαβολογυναίκες" κλπ. κλπ. είναι ελάχιστα μόνο παραδείγματα του γεγονότος ότι συνήθως οι "ξαναδημιουργοί" τρώνε τα μούτρα τους. Ακόμα και καλό να είναι όμως το αποτέλεσμα, η αίσθηση του "δεύτερου χεριού" και της εξ ορισμού έλλειψης πρωτότυπης έμπνευσης που πρωανέφερα παραμένει.

Γράψτε αν θέλετε ταινίες που σαν άρεσαν περισσότερο σαν remake ή άλλες που μισήσατε βαθιά όταν "αναστηλώθηκαν".