Την βλέπει μια φορά την εβδομάδα. Την συναντάει κάθε Τετάρτη.

Αυτή πηγαίνει σπίτι του. Της ανοίγει την πόρτα. Χαιρετιούνται τυπικά, αλλά λίγο δειλά. Άβολα. Ορμάει μέσα βιαστική. Αφήνει τα πράγματά της και αρχίζει να τον φιλάει. Μέσα σε λίγα λεπτά, βρίσκονται γυμνοί στο πάτωμα και κάνουν παθιασμένα έρωτα. Το sex τους φαίνεται ότι δεν έχει οικειότητα. Δεν έχουν άνεση. Δεν φαίνεται καν η καύλα. Έχουν όμως επιθυμία, Πόθο…


Τελειώνουνε. Κάθονται για λίγο ξαπλωμένοι, χωρίς να αγγίζονται ιδιαίτερα, χωρίς να μιλάνε. Αυτή σηκώνεται, ντύνεται και φεύγει όσο βιαστικά ήρθε.

Αυτός πηγαίνει στο μπαρ που δουλεύει. Συζητάει λίγο για την περίεργη σχέση του με αυτήν τη γυναίκα, της οποίας ούτε το όνομα δεν ξέρει.

Πολλοί έχουν βρεθεί σε τέτοια σχέση. Και ξέρουν πόσο μπορεί να σου πάρει το μυαλό. Είναι το μυστήριο; Είναι η αγωνία; Είναι ο Πόθος; Είναι το απαγορευμένο; Είναι η έλλειψη οικειότητας; Δεν ξέρω.
Ξέρω όμως ότι η «Σαρκική εξάρτηση» του Patrice Chéreau (Gabrielle κ.ά.) είναι ρεαλιστική. Είναι πειστική. Είναι απόμακρη, όπως και η πρωταγωνίστριά του (Kerry Fox). Είναι γεμάτη παράπονο και θλίψη για το ανέλπιδο, όπως ο Mark Rylance (The other Boleyn girl). Eίναι σκληρή, όπως οι ελεύθερες σχέσεις. Είναι δύσκολη, όπως είναι δύσκολη και η προσπάθεια να μην ερωτευτείς, όταν μπλέκεις σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Πονάει, όπως πονάει καθετί απραγματοποίητο. Κάθε σχέση που δεν πάει πουθενά. Γιατί δεν μπορεί να πάει πουθενά. Εκτός αν πάρεις απόφαση στην πορεία να πληγώσεις τους γύρω σου. Αλλά θα το κάνεις;