Ο χρυσός κανόνας του χρυσού φοίνικα
By zamuc
Αύριο 14 Μαΐου 2008 ανοίγει τις πύλες του το 61ο φεστιβάλ των Καννών. Ο κανόνας λέει ότι η ταινία που κερδίζει στις Κάννες είναι κινηματογραφικό αριστούργημα και μία από τις καλύτερες της επόμενης σεζόν. Ισχύει άραγε παντα ή μήπως έχει και αυτός τις εξαιρέσεις του; Ας δούμε τι συνέβη την τελευταία πενταετία:
2007 - 4 luni, 3 saptamâni si 2 zile του Christian Mungiu
Πέρυσι ο κανόνας επιβεβαιώθηκε. Το 4 μήνες 3 εβδομάδες και 2 ημέρες ενός σχετικά άγνωστου ρουμάνου σκηνοθέτη καταφέρνει να κλέψει από την αρχή τις εντυπώσεις, να επικρατήσει ανάμεσα σε σημαντικές παρουσίες μεταξύ των οποίων και η μετέπειτα νηκήτρια των OSCAR, το Νο Country For Old Men δηλαδή των αδερφών Coen και να αποτελέσει μία από τις καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής περιόδου που διανύουμε.
2006 - The Wind That Shakes The Barley του Ken Loach
O Ken Loach έτσι κι αλλιώς μας αρέσει ιδιαίτερα αλλά εδώ ξεπερνάει τον εαυτό του, μεγαλουργεί και κερδίζει πανάξια το φοίνικα για τον οποίο ταινίες του ήταν υποψήφιες αρκετές φορές στο παρελθόν. Σημαντικότεροι "αντίπαλοι" του εκείνη τη χρονιά οι μεξικάνοι Guillermo Del Toro και Alejandro Inarritu με τα El laberinto del fauno και Babel αντίστοιχα αλλά και η κατά πολλούς "μαθήτρια" του, Andrea Arnold με το Red Road.
2005 - L' Enfant των αδερφών Dardenne
Μόνο 6 σκηνοθέτες στην ιστορία του φεστιβάλ έχουν καταφέρει να κερδίσουν 2 φορές το χρυσό φοίνικα και μεταξύ αυτών βρίσκονται οι αδερφοί Dardenne. Οι Βέλγοι ήταν οι νικητές και το 1999 με το Rosetta και μάλιστα είναι και φέτος ανάμεσα στους υποψήφιους με το νέο τους πόνημα Le Silence de Lorna. Το 2005 Το παιδί, outsider κατά τις περισσότερες προβλέψεις, κατάφερε να "κλέψει" το βραβείο από ένα σωρό άλλες ταινίες καθώς εκείνη τη χρονιά δεν έλειπε κανείς από τις Κάννες. Ενδεικτικά το διαγωνιστικό τμήμα περιείχε μεταξύ άλλων τα: Cache του Michael Haneke, A History of Violence του David Cronenberg, Broken Flowers του Jim Jarmusch, Sin City των Miller & Rodriguez, Τhe Three Burrials of Melquiades Estrada του Tommy Lee Jones, αλλά και έργα των Wim Wenders, Lars von Trier, Johnny To, Gus Van Sant, Atom Egoyan, Hou Hsiao Hsien. Μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι Το Παιδί δεν ήταν η ταινία που μας άρεσε περισότερο απ' όλες εκείνη τη χρονιά αλλά όποιος το έχει δει ξέρει καλά ότι δεν είναι η εξαίρεση που ψάχνουμε στο χρυσό κανόνα.
2004 - Fahrenheit 9/11 του Michael Moore
Την οποία εξαίρεση μάλλον μόλις βρήκαμε. Όχι δεν έχουμε κάτι προσωπικό με τον κύριο Michael Moore, το αντίθετο μάλιστα, συνήθως τα λέει αρκετά κάλα. Είναι καθαρά κινηματογραφικό το θέμα. Πολλοί θα πουν ότι με τη βράβευση αυτή η επιτροπή με πρόεδρο εκείνη τη χρονιά τον Quentin Tarantino ήθελε να στείλει ένα πολιτικό μήνυμα. Καμία αντίρρηση, αλλά ήταν πραγματικά μία τόσο καλή ταινία ώστε να αξίζει το χρυσό φοίνικα; τη στιγμή που το τελευταίο ντοκιμαντέρ που είχε κερδίσει στις Κάννες ήταν το Le monde du silence των Cousteau και Malle το 1956! Και κυρίως τη στιγμή που ανάμεσα στις διαγωνιζόμενες υπήρχε ένα Oldboy του Chan-wook Park.
2003 - Elephant του Gus Van Sant
Το αγαπημένο κατά πολλούς παιδί του φεστιβάλ o Gus Van Sant κερδίζει με τον Ελέφαντα το χρυσό φοίνικα αλλά και το βραβείο σκηνοθεσίας την ίδια χρονιά, γεγονός πολύ σπάνιο στα χρονικά των Καννών. Αν και υπάρχουν πολλές αντιρρήσεις για αυτό το γεγονός η προσωπική μας άποψη είναι ότι ο αμερικανός σκηνοθέτης από το Kentucky δίκαια κέρδισε τα 2 βραβεία. Άλλα "μεγάλα" ονόματα εκείνη τη χρονιά: ο Lars von Trier, o Clint Eastwood και o Aleksandr Sokurov σε ένα φεστιβάλ πάντως που η ταινία που συζητήθηκε περισσότερο από όλες ήταν το Brown Bunny του Vincent Gallo...
Τι θα γίνει φέτος και κατά πόσο θα επιβεβαιωθεί ο κανόνας δεν γίνεται να το γνωρίζουμε καθότι δεν έχουμε παρακολουθήσει τις ταινίες που περιλαμβάνει το διαγωνιστικό τμήμα. Με μία ματιά πάντως ξεχωρίζουν τα ονόματα των παλιών γνώριμων Egoyan, Soderbergh, Eastwood, Wenders, Dardenne, του πρωτάρη στις Κάννες Fernando Meirelles που μάλιστα με το Blindness θα ανοίξει το φεστιβάλ, αλλά περισσότερο από όλα, με ιδιαίτερη περιέργη και χαρά, αναμένουμε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Charlie Kaufman με τίτλο Synecdoche, New York.
2007 - 4 luni, 3 saptamâni si 2 zile του Christian Mungiu
Πέρυσι ο κανόνας επιβεβαιώθηκε. Το 4 μήνες 3 εβδομάδες και 2 ημέρες ενός σχετικά άγνωστου ρουμάνου σκηνοθέτη καταφέρνει να κλέψει από την αρχή τις εντυπώσεις, να επικρατήσει ανάμεσα σε σημαντικές παρουσίες μεταξύ των οποίων και η μετέπειτα νηκήτρια των OSCAR, το Νο Country For Old Men δηλαδή των αδερφών Coen και να αποτελέσει μία από τις καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής περιόδου που διανύουμε.
2006 - The Wind That Shakes The Barley του Ken Loach
O Ken Loach έτσι κι αλλιώς μας αρέσει ιδιαίτερα αλλά εδώ ξεπερνάει τον εαυτό του, μεγαλουργεί και κερδίζει πανάξια το φοίνικα για τον οποίο ταινίες του ήταν υποψήφιες αρκετές φορές στο παρελθόν. Σημαντικότεροι "αντίπαλοι" του εκείνη τη χρονιά οι μεξικάνοι Guillermo Del Toro και Alejandro Inarritu με τα El laberinto del fauno και Babel αντίστοιχα αλλά και η κατά πολλούς "μαθήτρια" του, Andrea Arnold με το Red Road.
2005 - L' Enfant των αδερφών Dardenne
Μόνο 6 σκηνοθέτες στην ιστορία του φεστιβάλ έχουν καταφέρει να κερδίσουν 2 φορές το χρυσό φοίνικα και μεταξύ αυτών βρίσκονται οι αδερφοί Dardenne. Οι Βέλγοι ήταν οι νικητές και το 1999 με το Rosetta και μάλιστα είναι και φέτος ανάμεσα στους υποψήφιους με το νέο τους πόνημα Le Silence de Lorna. Το 2005 Το παιδί, outsider κατά τις περισσότερες προβλέψεις, κατάφερε να "κλέψει" το βραβείο από ένα σωρό άλλες ταινίες καθώς εκείνη τη χρονιά δεν έλειπε κανείς από τις Κάννες. Ενδεικτικά το διαγωνιστικό τμήμα περιείχε μεταξύ άλλων τα: Cache του Michael Haneke, A History of Violence του David Cronenberg, Broken Flowers του Jim Jarmusch, Sin City των Miller & Rodriguez, Τhe Three Burrials of Melquiades Estrada του Tommy Lee Jones, αλλά και έργα των Wim Wenders, Lars von Trier, Johnny To, Gus Van Sant, Atom Egoyan, Hou Hsiao Hsien. Μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι Το Παιδί δεν ήταν η ταινία που μας άρεσε περισότερο απ' όλες εκείνη τη χρονιά αλλά όποιος το έχει δει ξέρει καλά ότι δεν είναι η εξαίρεση που ψάχνουμε στο χρυσό κανόνα.
2004 - Fahrenheit 9/11 του Michael Moore
Την οποία εξαίρεση μάλλον μόλις βρήκαμε. Όχι δεν έχουμε κάτι προσωπικό με τον κύριο Michael Moore, το αντίθετο μάλιστα, συνήθως τα λέει αρκετά κάλα. Είναι καθαρά κινηματογραφικό το θέμα. Πολλοί θα πουν ότι με τη βράβευση αυτή η επιτροπή με πρόεδρο εκείνη τη χρονιά τον Quentin Tarantino ήθελε να στείλει ένα πολιτικό μήνυμα. Καμία αντίρρηση, αλλά ήταν πραγματικά μία τόσο καλή ταινία ώστε να αξίζει το χρυσό φοίνικα; τη στιγμή που το τελευταίο ντοκιμαντέρ που είχε κερδίσει στις Κάννες ήταν το Le monde du silence των Cousteau και Malle το 1956! Και κυρίως τη στιγμή που ανάμεσα στις διαγωνιζόμενες υπήρχε ένα Oldboy του Chan-wook Park.
2003 - Elephant του Gus Van Sant
Το αγαπημένο κατά πολλούς παιδί του φεστιβάλ o Gus Van Sant κερδίζει με τον Ελέφαντα το χρυσό φοίνικα αλλά και το βραβείο σκηνοθεσίας την ίδια χρονιά, γεγονός πολύ σπάνιο στα χρονικά των Καννών. Αν και υπάρχουν πολλές αντιρρήσεις για αυτό το γεγονός η προσωπική μας άποψη είναι ότι ο αμερικανός σκηνοθέτης από το Kentucky δίκαια κέρδισε τα 2 βραβεία. Άλλα "μεγάλα" ονόματα εκείνη τη χρονιά: ο Lars von Trier, o Clint Eastwood και o Aleksandr Sokurov σε ένα φεστιβάλ πάντως που η ταινία που συζητήθηκε περισσότερο από όλες ήταν το Brown Bunny του Vincent Gallo...
Τι θα γίνει φέτος και κατά πόσο θα επιβεβαιωθεί ο κανόνας δεν γίνεται να το γνωρίζουμε καθότι δεν έχουμε παρακολουθήσει τις ταινίες που περιλαμβάνει το διαγωνιστικό τμήμα. Με μία ματιά πάντως ξεχωρίζουν τα ονόματα των παλιών γνώριμων Egoyan, Soderbergh, Eastwood, Wenders, Dardenne, του πρωτάρη στις Κάννες Fernando Meirelles που μάλιστα με το Blindness θα ανοίξει το φεστιβάλ, αλλά περισσότερο από όλα, με ιδιαίτερη περιέργη και χαρά, αναμένουμε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Charlie Kaufman με τίτλο Synecdoche, New York.
6 Σχόλια στο Ο χρυσός κανόνας του χρυσού φοίνικα
Αναμφισβήτητα αγαπημένη μου χρονιά το 2006, μιας και το Wind that shakes the barley είναι από τις ταινίες εκείνες που δύσκολα πιστεύεις ότι υπάρχουν.Η αρτιότητα της λεπτομέρειας σε όλο της το μεγαλείο.
Και ο Murphy, έλεγα ότι δεν είναι δυνατόν να με συγκινήσει ξανά όπως στο Breakfast on Pluto, κι όμως είχα άδικο.
Το 2001 είχα πάει στις Κάννες από σπόντα , νομίζω το κέρδισε ο Μορέτι τότε.
τυχερέ, το 2001 ήταν από τις καλές χρονιές. "το δωμάτιο του γιου μου" μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, αλλά ακόμα προσπαθώ να χωνέψω την επιτυχία του Haneke εκείνη τη χρονιά με τη δασκάλα του πιάνου.
Αν έπρεπε να διαλέξω έναν από τους φοίνικες των τελευταίων ετών μάλλον και η δική μου επιλογή θα ήταν ο Άνεμος αλλά θεωρώ ότι το 2005 ήταν η πιο γεμάτη χρονιά με πολλές καλές ταινίες. Αν έπρεπε να επιλέξω μία από όλα τα διαγωνιστικά της τελευταίας πενταετίας θα ήταν το Oldboy.
Για το 2001 επίσης θα συμφωνήσω, δεν τρελαίνομαι για τη δασκάλα αλλά η αλήθεια είναι ότι σάρωσε.
Η βραβευση στις Καννες αποτελει για μενα ασφαλες κριτηριο για να δω μια ταινια . Οσες ταινιες εχω δει(συμπεριλαμβανομενης και "Της δασκαλας του πιανου")ηταν ταινιες διαμαντια...παρολαυτα, δεν μπορω να κατανοησω πως "Οι ζωες των αλλων" με τις τοσες πολλες διακρισεις, oscar, bafta cesar ...ειχε απορριφθει απο τις Καννες, αλλα και το περσινο "no country for old men" των Coen δεν κερδισε τιποτα. Σιγουρα θα υπαρχουν και αλλα τετοια λαθη-πες το και καραμπολες- που θα βρεις αν ανατρεξεις σε παλαιοτερες χρονιες.ισως σε ενα απο τα επομενα αρθρα σου μας τα παρουσιασεις.
Οι ζωές των άλλων είναι μία καλή ταινία αλλά για μένα όχι τόσο καλή για το ντόρο που δημιούργησε. Επίσης δεν πιστεύω ότι έπρεπε να πάρει το OSCAR από το Λαβύρινθο.
Όσο για το Νο Country δεν το θεωρώ ανώτερο από το 4 μήνες ώστε να μιλήσω για αδικία.
Σίγουρα υπάρχουν λάθη και εξαιρέσεις στον κανόνα αλλά τελικά όπως λες και εσύ "Η βραβευση στις Καννες αποτελει ασφαλες κριτηριο"
Άφησε το σχόλιο σου