Τα Ψάρια της Ασημένιας Οθόνης
.

Όνειρα, ελπίδες, αποτυχία, θρίαμβος. Τόσες και τόσες ταινίες, έχουν αχοληθεί με αυτούς τους θεματικούς άξονες, αλλά ειδικά εκείνες που έχουν σαν θέμα τους διαγωνισμούς ταλέντων, οφείλουν να αναδείξουν τις 4 αυτές έννοιες με την ίδια ή διαφορετική σειρά. Με μια εβδομάδα eurovision και καλλιστείων πίσω μας, ας θυμηθούμε (ή ας ανακαλύψουμε για πρώτη φορά)διαγωνιστικές ταινίες που μας διασκέδασαν, μας παγίδεψαν στην αγωνία τους, και ανέδειξαν την κινηματογραφική μας αγάπη νικήτρια.

Miss "Inspiring Undercover Nun" : Sister Act 2 - Back in the Habit (1993)

Η Whoopi Goldberg επιστρέφει στο μοναστήρι που την έσωσε από τα εγκληματικά κυκλώματα της πρώτης ταινίας, για να ανταπωδώσει την χάρη στις αγαπημένες της "αδελφές". Το τραγούδι ήταν πάντα αυτό που έκανε καλά, αυτή τη φορά όμως, η χορωδία δεν θα αποτελείται από καλόγριες, αλλά από τους μαθητές του σχολείου της μονής. Η "Ασυμβίβαστη Γενιά" πάει για "Ρεσιτάλ" με το γνωστό τρικ των αξεπέραστων δυσκολιών που καταλήγουν σε έναν ανέλπιδα επιτυχημένο διαγωνισμό τραγουδιού.
Οι βαθμοί μας πάνε: στη Whoopi και τις τρελές καλόγριες, στο soundtrack

Miss "Clumsy Transformed" : Miss Congeniality (2000)

Διαγωνισμός ομορφιάς κινδυνεύει να ανατιναχτεί στον αέρα κυριολεκτικά, μέχρι που το FBI αποφασίζει να λάβει μέρος στα καλλιστεία. Με την Bullock στον πιο απολαυστικά άκομψο ρόλο της καριέρας της, που ξεκινά με μια αντισυμβατική εικόνα γυναίκας, μπερδεμένη με την συμβατική εικόνα του άνδρα πράκτορα, που ρεύεται τις μπύρες και τα ντόνατ, αλλά στο τέλος ξελασπώνει τις υποθέσεις, και καταλήγει με την ολική μεταμόρφωσή της σε σύμβολο ομορφιάς των καλλιστείων. Θα καταφέρει να κερδίσει και την υπόθεση, και τον τίτλο και τον άνδρα της καρδιάς της;
Οι βαθμοί μας πάνε: στην πολυαγαπημένη Bullock, στο πολυσυλλεκτικό καστ

Miss "Never Ending Beauty" : We're Not Married! (1952)

Στην κωμωδία καταστάσεων του Edmund Goulding ένας δικαστής ανακαλύπτει ότι πάντρεψε 5 ζευγάρια, πριν ισχύσει η άδεια του. Ξεκινά μια προσπάθεια λοιπόν να βρει και τα 5 και να τους ανακοινώσει μετά από πολλά χρόνια ότι τελικά δεν είναι παντρεμένα. Πώς θα επηρρεάσουν οι τρέχουσες καταστάσεις την αντίδραση των ζευγαριών. Τι γίνεται όταν σε ένα από αυτά, το απόλυτο γυναικείο σύμβολο ομορφιάς, αφήνει τον "σύζυγο" της να μεγαλώνει το παιδί, όσο εκείνη τρέχει από διαγωνισμό σε διαγωνισμό;
Οι βαθμοί μας πάνε: στο εκπληκτικό καστ με την Marilyn Monroe και την Ginger Rogers να κλέβουν την παράσταση, στο μοναδικό είδος κωμωδίας που καθιέρωσαν ο Goulding, ο Wylder και οι άλλοι αγαπημένοι, και δεν υπάρχει σήμερα.

Miss "Fave Independent Talent" : Little Miss Sunshine (2006)

"Μια νευρική κρίση στα πρόθυρα οικογένειας" μετά από κόντρες ξεκινά ένα ταξίδι που θα συνεχίσει τις κόντρες, για έναν ξεχωριστό παιδικό διαγωνισμού ταλέντου. Ο συμβολικός δρόμος του ταξιδιού, θα δράσει σαν πολυθρόνα αυτο-ψυχανάλυσης, και αλληλο-εξόντωσης των χαρακτήρων που θα καταλήξει στο πιο ευχάριστα ισχυρό δέσιμο την στιγμή πριν την πραγματική αποτυχία. Όταν ο ανεξάρτητος κινηματογράφος έχει κέφια, παραδίδει μαθήματα ανθρωπιάς, που ξεπερνούν κάθε καθοδηγούμενα οργανωμένη προσπάθεια ψυχολογικού καταναγκασμου των μεγάλων κινηματογραφικών studio.
Οι βαθμοί μας πάνε: σε κάθε λεπρομέρεια της ταινίας, από το καστ μέχρι το soundtrack, κι από την πλοκή μέχρι την συναισθηματική της απλοχεριά.

Εσείς που θα δίνατε το "άριστα" σας;

 


Από τις 29 Μαΐου ως τις 4 Ιουνίου, στο Τριανόν Filmcenter.

Φεστιβάλ Κινηματογράφου με 9 σπάνιες ταινίες και ντοκιμαντέρ για την Μπολιβαριανή Επανάσταση, τον Ούγκο Τσάβες και την Βενεζουέλα, για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Θα προβληθούν οι ταινίες:

Ο ΤΣΑΒΕΣ, Η ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ ΚΙ Η ΝΕΑ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ
ΜΠΟΛΙΒΑΡ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. ΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΘΕΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
ΜΙΑ ΖΩΗ, ΔΥΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΤΑΔΟΘΕΙ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ
ΜΠΟΛΙΒΑΡΙΑΝΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ.Ο ΛΑΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ. Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑΣ ΣΗΜΕΡΑ
REVOLUTION: ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ

Καθημερινά από τις 8.30 τρεις ταινίες με ένα εννιαίο εισητήριο

Περισσότερα για το φεστιβάλ και τις ταινίες ΕΔΩ

 

SHINE A LIGHT



Σκηνοθέτης: Martin Scorsese
Εμφανίζονται: The Rolling Stones, Martin Scorsese

Το μουσικό ντοκυμαντέρ του μεγάλου Αμερικανού σκηνοθέτη, σε ένα από τα πιο σημαντικά μουσικά συγκροτήματα της ροκ ξεκινά με ένα pre-makin' of όπου καταγράφονται τα άγχη και τα προβλήματα της κινηματογράφησης, σε βαθμό που ο θεατής δεν πιστεύει πως ολοκληρώθηκε εν τέλει η ταινία αυτή. Με την εκρηκτική έναρξη του show όμως όλες οι λεπτομέρειες πέφτουν στην σωστή θέση ως δια μαγείας, σαν αγνό rock n roll. Ο Scorsese καταφέρνει να πιάσει την απόλυτη ενέργεια των γερόλυκων της ροκ, με κάμερες από παντού και μερικά πλάνα σκέτα διαμάντια (βλ. ακρότητες Jagger και σταχτομοιράσματα Richards), με το αυθεντικό κλίμα μιας "πέτρινης" συναυλίας διάχυτο στην οθόνη. Κρίμα που το καταγεγραμμένο event ήταν συναυλία για φιλανθρωπικό σκοπό, και το κοινό δεν αποτελεί τους φανατικούς θαυμαστές του συγκροτήματος, κάτι που σε συνδυασμό με τις λήψεις της κάμερας, το ρίχνει στην αφάνεια σε μεγάλο κομμάτι της συναυλιάς. Το setlist όμως, είναι πολυσυλλεκτικό, κι ακόμα κι αν στο ευρύ κοινό διαφεύγουν κάποια από τα λιγότερο γνωστά τραγούδια που ακούγονται, αρκεί η σκηνοθετική ιδιοφυία του Scorsese και η δυναμική επανεκτέλεση από τους Stones στο Satisfaction, που καθιστά την εμπειρία μουσικό γεγονός της χρονιάς.


Setlist και Guests:
1. Jumpin' Jack Flash
2. Shattered
3. She Was Hot
4. All Down the Line
5. Loving Cup - with Jack White III
6. As Tears Go By
7. Some Girls
8. Just My Imagination
9. Far Away Eyes
10. Champagne & Reefer - with Buddy Guy
11. Tumbling Dice
12. You Got the Silver - Keith Richards Solo
13. Connection - Keith Richards Solo
14. Sympathy for the Devil
15. Live with Me - with Christina Aguilera
16. Start Me Up
17. Brown Sugar
18. (I Can't Get No) Satisfaction
19. Shine a Light (end titles)

{imdb}

 

Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ (CIDADE DOS HOMENS)




Σκηνοθέτης: Paulo Morelli
Παίζουν: Douglas Silva, Darlan Cunha, Jonathan Haagensen

Μία ταινία για τα παιδιά που ζουν στις φαβέλες, στις πολιτείες από παράγκες στους λόφους του Ρίο. Για δύο φίλους, ο ένας λίγο πριν γίνει 18 ψάχνει να βρει τον πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ και ο άλλος λίγο μετά την ενηλικίωση του αναζητά το ρόλο του πατέρα για να μεγαλώσει το γιο του, ενώ γύρω τους μένεται ο πόλεμος μεταξύ των συμμοριών.
Η ταινία ακολουθεί επάξια την επιτυχία της Πόλης του Θεού (Cidade de Deus) του Fernando Meirelles ο οποίος εδώ εχεί περάσει στην παραγωγή. Στο ενδιάμεσο μεσολάβησε και τηλεοπτική σειρά με τον ίδιο τίτλο Cidade dοs Homens και τους ίδιους χαρακτήρες που εμφανίζονται στην ταινία. Τόσο ο Meirelles όσο και ο Morelli έχουν σκηνοθετήσει κάποια από τα επεισόδια της σειράς. Θα ήταν άδικο να μπούμε σε διαδικασία σύγκρισης με την ταινία του 2002, που είχε σκάσει σαν βόμβα στις κινηματογραφικές αίθουσες, παρότι ακολουθείται παρόμοια συνταγή με πολλούς από τους πρωταγωνιστές να είναι οι ίδιοι και να μοιάζουν πιο κοντά στην πραγματικότητα από οτιδήποτε άλλο έχουμε δει στο σινεμά. Είναι προτιμότερο να αντιμετωπιστεί ως μία αυτόνομη παραγωγή και να αποδωθούν τα εύσημα στους συντελεστές και ειδικά στο σκηνοθέτη για την αξιόλογη δουλειά του.


{imdb}

 

Η ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΗ (NIGHT AND THE CITY)



Σκηνοθέτης: Jules Dassin
Παίζουν: Richard Widmark, Gene Tierney, Googie Withers

Ένας μικροαπατεώνας που ζει από κομπίνες και τρέχει να σωθεί από μπερδέματα όλη του την ζωή, αποφασίζει να πιάσει την καλή, με ένα τελευταίο σχέδιο που θα εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή για τον ίδιο και την σχέση του. Μπλεγμένος όμως με κυκλώματα που λειτουργούν πιο δυναμικά από τον ίδιο, θα διχαστεί ανάμεσα στην λύτρωση και την αυτοθυσία. Ο Dassin σκηνοθετεί άλλο ένα film noir στην προ-Μελίνας εποχή του (για πολλούς το πιο υποτιμημένο αριστούργημά του), με την εμφάνιση των στοιχείων που αργότερα θα αποτελούσαν σφραγίδα του. Κάτω από τις σκιές που φανερώνουν περισσότερα απ'όσα κρύβουν, και τις ανάμεικτες γωνίες λήψεις, δρουν (σχεδόν καταπιεσμένα) οι χαρακτήρες-συμβολά μιας ολόκληρης εποχής, που μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις και τα μπερδέματα, παρουσιάζουν το διαχρονικό status quo της εξουσίας και της εναλλαγής της δύναμης, και επαναφέρουν στο μυαλό την ξεχασμένη αγάπη για το πλούσιο από αξίες παρελθόν που πρέπει να διατηρηθεί.


{imdb}

 


ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΘΑΝΑΤΟΥ
(SHUTTER)




Σκηνοθέτης: Masayuki Ochiai
Παίζουν: Joshua Jackson, Rachael Taylor, Magumi Okina

Το πνεύμα μίας κοπέλας εμφανίζεται στις φωτογραφίες νιόπαντρου ζευγαριού προσπαθώντας να μας πει κάτι και να ζητήσει δικαιοσύνη. Αφού μπήκαν σε σοφίτες, βιντεοκασέτες, κινητά τώρα βρίσκουν χώρο και στα φιλμ των φωτογραφικών μηχανών. Αυτό βέβαια δεν είναι το βασικότερο πρόβλημα της ταινίας, η οποία είναι remake ομότιτλης Ταϋλανδέζικης παραγωγής, καθώς η αρχική του 2004 είχε αποσπάσει εξαιρετικά σχόλια σε αντίθεση με αυτήν εδώ που δεν προσφέρεται ούτε καν για εφηβικό χαβαλέ σε multiplex. Μόνο για πολύ φανατικούς του είδους αν και ούτε σε αυτούς θα προσφέρει τίποτα καινούριο. Τελικά αποδεικνύει περίτρανα ότι στην Αμερική πρέπει να αποφασίσουν να αφήσουν ήσυχες τις ασιατικές παραγωγές και να μην τους φέρονται κατά αυτόν τον τρόπο γιατί δεν θα αργήσει η ώρα που θα εμφανιστεί κανένα πνεύμα στις αίθουσες και θα ζητήσει δικαιοσύνη.


{imdb}

 

Την βλέπει μια φορά την εβδομάδα. Την συναντάει κάθε Τετάρτη.

Αυτή πηγαίνει σπίτι του. Της ανοίγει την πόρτα. Χαιρετιούνται τυπικά, αλλά λίγο δειλά. Άβολα. Ορμάει μέσα βιαστική. Αφήνει τα πράγματά της και αρχίζει να τον φιλάει. Μέσα σε λίγα λεπτά, βρίσκονται γυμνοί στο πάτωμα και κάνουν παθιασμένα έρωτα. Το sex τους φαίνεται ότι δεν έχει οικειότητα. Δεν έχουν άνεση. Δεν φαίνεται καν η καύλα. Έχουν όμως επιθυμία, Πόθο…


Τελειώνουνε. Κάθονται για λίγο ξαπλωμένοι, χωρίς να αγγίζονται ιδιαίτερα, χωρίς να μιλάνε. Αυτή σηκώνεται, ντύνεται και φεύγει όσο βιαστικά ήρθε.

Αυτός πηγαίνει στο μπαρ που δουλεύει. Συζητάει λίγο για την περίεργη σχέση του με αυτήν τη γυναίκα, της οποίας ούτε το όνομα δεν ξέρει.

Πολλοί έχουν βρεθεί σε τέτοια σχέση. Και ξέρουν πόσο μπορεί να σου πάρει το μυαλό. Είναι το μυστήριο; Είναι η αγωνία; Είναι ο Πόθος; Είναι το απαγορευμένο; Είναι η έλλειψη οικειότητας; Δεν ξέρω.
Ξέρω όμως ότι η «Σαρκική εξάρτηση» του Patrice Chéreau (Gabrielle κ.ά.) είναι ρεαλιστική. Είναι πειστική. Είναι απόμακρη, όπως και η πρωταγωνίστριά του (Kerry Fox). Είναι γεμάτη παράπονο και θλίψη για το ανέλπιδο, όπως ο Mark Rylance (The other Boleyn girl). Eίναι σκληρή, όπως οι ελεύθερες σχέσεις. Είναι δύσκολη, όπως είναι δύσκολη και η προσπάθεια να μην ερωτευτείς, όταν μπλέκεις σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Πονάει, όπως πονάει καθετί απραγματοποίητο. Κάθε σχέση που δεν πάει πουθενά. Γιατί δεν μπορεί να πάει πουθενά. Εκτός αν πάρεις απόφαση στην πορεία να πληγώσεις τους γύρω σου. Αλλά θα το κάνεις;

 


Το σωτήριο έτος 2001 ο Nick Cave και οι Bad Seeds, η σχεδόν μόνιμη μπάντα του, κυκλοφόρησαν το δίσκο No More Shall We Part, τον πλέον υποτιμημένο δίσκο στην προσωπική του δισκογραφία αλλά και στην ιστορία της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Ένα δίσκο με τον οποίο επί 2 συναπτά έτη ξυπνούσα κάθε πρωί και ξάπλωνα κάθε βράδυ. Ο δίσκος αυτός αποτελούσε συνέχεια και ολοκλήρωση της στροφής που είχε επιχειρήσει ο Cave σε κάτι πιο αργό και μπαλαντοειδές, η οποία ξεκίνησε τη διετία 1996-1997 με την κυκλοφορία των Murder Ballads και The Boatman’s Call τα οποία ακολούθησαν τον πλέον εμπορικό του δίσκο Let Love In του 1994.
Για τις «Φονικές Μπαλάντες», από το φανατικό του κοινό αρχικά του καταλογίστηκε το ντουέτο με την Kylie αλλά τελικά έλαβε άφεση αμαρτιών, αφού στο τέλος του Where The Wild Roses Grow τη σκοτώνει. Το «Βαρκάρη» τον γλίτωσε από το ναυάγιο ένα Into My Arms, πριν το περιλάβει βέβαια ο Σαββόπουλος και γίνει ένας μικρός Τιτανικός. Τέσσερα χρόνια μετά η υπομονή τους είχε εξαντληθεί. Το No More Shall We Part αυτό το μουσικό αριστούργημα, πετάχτηκε αβίαστα στον Καιάδα του μουσικού στερεώματος απλά και μόνο επειδή ο Nick για ακόμα μία φορά δεν είχε γκαζώσει.
Η συνέχεια, εν συντομία, δόθηκε το 2003 με το γρήγορο και πρόχειρο Nocturama που έμεινε στην ιστορία κυρίως για το διάρκειας 15 λεπτών Baby I’m On Fire και κατόπιν το 2004 με το ιδιαίτερα προσεγμένο και ολοκληρωμένο διπλό άλμπουμ Abattoir Blues / Lyre of Orpheus. Ο ήχος σκληραίνει, η ένταση δυναμώνει και ο Cave επανέρχεται σιγά σιγά στα γνώριμα, προ δεκαετίας, μονοπάτια του. Η ολοκλήρωση της επαναφοράς θα επέλθει με την κυκλοφορία του Grinderman το 2007 από τον Cave και το ομώνυμο συγκρότημα -που αποτελείται από μέλη των Bad Seeds. Ο ήχος πιο σκληρός και βρόμικος από οτιδήποτε άλλο είχε κάνει τα τελευταία χρόνια. Η επιστροφή του μάλιστα στη δισκογραφία πρόσφατα με τους Bad Seeds και το Dig Lazarus Dig!, αν και με σαφώς λιγότερο σκληρό ήχο από το Grinderman, επιβεβαίωσε ότι μάταια ορισμένοι από εμάς περιμένουμε επιστροφή στις αργές και σκοτεινές μελωδικές του αναζητήσεις της περιόδου 1996-2003. Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Κάπου εδώ μπαίνει στην ιστορία μας το σινεμά. Χώρος όχι τελείως άγνωστος στο Nick. Ποιος ξεχνάει την εμφάνιση του στο Der Himmel über Berlin (1987) του Wim Wenders; Ίσως κάποιοι να τον έχετε δει και στο Johnny Suede (1991) του Tom DiCillo με πρωταγωνιστή τον Brad Pitt. Οι δυο τους συναντήθηκαν και στο πρόσφατο The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (2007) του Andrew Dominik. Μήπως, όσοι το είδατε, προσέξατε τη μουσική; Μάλλον την προσέξατε γιατί πρόκειται για ένα αριστουργηματικό score που συνέθεσε ο Nick Cave μαζί με τον Warren Ellis. Τον άνθρωπο μαζί με τον οποίο 2-3 χρονάκια πριν είχαν γράψει το επίσης έξοχο soundtrack για την ταινία The Proposition (2005) του John Hillcoat. Ταινία στην οποία ο Nick είχε γράψει και το σενάριο (και μάλιστα τώρα γράφει νέο σενάριο για τον ίδιο σκηνοθέτη). Όσο λοιπόν ο Nick στην επιφάνεια ξεγελούσε τους απανταχού fans του με τον σκληρό ήχο των πρόσφατων albums του, στο υπόγειο δούλευε αυτά τα διαμάντια ώστε να έχουμε και εμείς κάτι για να ακούμε κάθε βράδυ πριν πάμε για ύπνο.
Το βράδυ της 7ης Ιουνίου πάντως θα πάμε για ύπνο έχοντας στα αυτιά μας τη φωνή του Cave αφού εκείνη τη βραδιά θα εμφανιστεί ζωντανά στο Λυκαβηττό με τη συνοδεία φυσικά των Bad Seeds και εμείς ασφαλώς θα είμαστε εκεί για να τους ακούσουμε.
Y.Γ. Ευχαριστώ θερμά τον Basu για την παραχώρηση των φωτογραφιών από την προ διμήνου παρουσίαση του τελευταίου δίσκου του Cave σε γνωστό δισκοπωλείο του Λονδίνου. Στην αρχή του post στιγμιότυπα από την εκδήλωση -στο βάθος δεξιά διακρίνεται ο Warren Ellis και στο τέλος το υπογεγραμμένο booklet και το play list της βραδιάς.


 


ΙΝΤΙΑΝΑ ΤΖΟΟΥΝΣ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΟΥ ΚΡΑΝΙΟΥ

(INDIANA JONES AND THE KINGDOM OF THE CRYSTAL SKULL)




Σκηνοθέτης: Steven Spielberg
Παίζουν: Harrison Ford, Karen Allen, Cate Blanchett, Shia LaBeouf, John Hurt

Αμφιλεγόμενο το εγχείρημα για 4η ταινία με τις περιπέτειες του αρχαιολόγου, ειδικά 19 χρόνια μετά την τελευταία και ενώ ο πρωταγωνιστής έχει 60ρίσει. Από τη μία, τα ονόματα είναι εγγύηση για μέγα blockbuster και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα τα καταφέρει. Από την άλλη όμως, η συνταγή μετά από 2 δεκαετίες έχει ξινίσει, δεν έχει τίποτα καινούριο να προσφέρει ούτε να δείξει κάτι που δεν έχουμε δει πολλές φορές από τότε. Πιο πολύ μου θύμισε τους Πειρατές της Καραϊβικής, παρά τον παλιό καλό Indiana Jones που έβλεπα όταν ήμουνα παιδί και μετά έπαιρνα τους δρόμους και έψαχνα κιβωτούς. Δεν ξέρω αν φταίει που μεγάλωσα εγώ ή απλά πάλιωσε το νέο. Τελικά, είναι μια μετριότητα, με ολοφάνερα ψεύτικα σκηνικά, αμερικανίστικες εξυπνάδες, περιττή δράση και ένα πολύ αρνητικό στοιχείο στην υπόθεση, τόσο αρνητικό, που ξεπέρασε τα όποια θετικά (πολύ γέλιο, happy ending, μυστικισμός), τα οποία, τώρα που το σκέφτομαι, είναι δεδομένα.


{imdb}

 

ZABRISKIE POINT



{Επανέκδοση}
Σκηνοθέτης: Michelangelo Antonioni
Παίζουν: Mark Frechette, Daria Halprin, (Harrison Ford)

Μια ταινία για τον ελεύθερο έρωτα, την επανάσταση και τα ανθρώπινα δικαιώματα, με αντιεξουσιαστικά μηνύματα και με αναρχικό, χίπικο χαρακτήρα. Μια ταινία του 1970, ιδωμένη μέσα από τη ματιά ενός από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες και με την χαοτική και μελωδική μουσική των πλέον κατάλληλων, των Pink Floyd. Με βάση ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων, που προσπαθούν ο καθένας με τον τρόπο του να εκφράσουν την αντίθεσή τους με το σύστημα και τον πόλεμο, ο Antonioni μας ταξιδεύει από τις καταλήψεις των πανεπιστημίων, στην αμερικανική έρημο. Σε μια πορεία χωρίς προορισμό, γιατί δε χρειάζεται προορισμός. Το αποτέλεσμα είναι ονειρικό, αλλά όχι μαγευτικό. Δεν κρύβεται η ασχήμια, ούτε ωραιοποιείται τίποτα. Δεν είναι road movie, δεν είναι αισθηματική, ούτε κοινωνική ταινία. Είναι ο Antonioni, όχι στην κορυφαία στιγμή της κινηματογραφίας του, αλλά σε μια προσπάθεια παρουσίασης μιας περίεργης σχέσης σε μια ακόμα πιο περίεργη εποχή. Αξίζει γιατί είναι ιστορική. Δεν αξίζει γιατί έχουμε δει καλύτερα.


{imdb}

 

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ (LA CLEF)



Σκηνοθέτης: Guillaume Nicloux
Παίζουν: Guillaume Canet, Marie Gillain, Vanessa Paradis
Γλώσσα: Γαλλικά

Ένας άνδρας μαθαίνει για τον θάνατο του πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ, και ξεκινά μια αναζήτηση στοιχείων που ξεσκεπάζει σταδιακά σκοτεινά παιχνίδια του παρελθόντος, και καταλήγει σε εσωτερική αναζήτηση ταυτότητας με ρίσκο την ίδια την αυτοκαταστροφή. Παρελθόν και παρόν μπλέκουν όμορφα σε μια αστυνομική ιστορία που επιβεβαιώνει περίτρανα το αρχαίο ρητό για τις αμαρτίες γονέων και τις επιδράσεις τους στα "τέκνα". Η ιστορία αποτελεί το κλείσιμο της τριλογίας του Nicloux -οι δύο προηγούμενες ήταν οι Une affaire privée (2002) και Cette femme-là (2003)-, αλλά βλέπεται αυτόνομα χωρίς πρόβλημα. Το καστ αποδίδει εξαιρετικά, και την προσοχή σας ίσως κλέψει λίγο παραπάνω η εκκεντρικά πολυτάλαντη Vanessa Paradis (τραγουδίστρια, μοντέλο, ηθοποιός, σύζυγος σύντροφος Depp).

Προβλήθηκε πρόσφατα στην χώρα μας στα πλαίσια του Γαλλόφωνου κινηματογραφικού φεστιβάλ. Όσοι την έχασαν εκεί, έχουν πλέον την δεύτερη ευκαιρία τους.


{imdb} {Αναλυτικότερη κριτική}

 

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ (KING OF CALIFORNIA)



Σκηνοθέτης: Mike Cahill
Παίζουν: Michael Douglas, Evan Rachel Wood

Πατέρας διαλυμένης οικογένειας, βγαίνει από το τρελάδικο, κι αποφασίζει να αναθερμάνει τις σχέσεις με την κόρη του,με ένα κυνήγι θησαυρού, που σχεδίαζε όλα τα χρόνια που πέρασε στο ίδρυμα. Αν έχετε πληρωμένα εισητήρια από άλλον, ένα 2ωρο ελεύθερο, και καλή διάθεση ώστε να αντέξετε την στερεότυπη ιστορία, της τόσο προχειρογυρισμένης αυτής ταινίας (να φανταστείτε το μικρόφωνο του booman βγάζει μάτι τουλάχιστον 8 φορές), πηγαίνετε να την δείτε. Ο Cahil πάντως μαζί με τους γυμνούς κινέζους του έργου μοιάζει να κυνηγά ανεπιτυχώς το αμερικανικό (σκηνοθετικό) όνειρο. Όσο για την ερμηνεία του Douglas, ακόμα και το "αδέσμευτα" φαρδύ παντελόνι του, εμφανίζεται πιο πειστικά τρελιάρικο από τον ίδιο. Η γλυκειά ερμηνεία της Wood είναι ίσως το μοναδικό στοιχείο που αξίζει, σ'αυτήν την απροσδιόριστα άνιση απόπειρα ταινίας.


{imdb} {Επίσημο Site}

 

Tι: το 2ο φεστιβάλ queer cinema, με ταινίες, παρουσιάσεις, σχολιασμούς και ηδονοβλεπτικές ματιές μέσα σε έναν κόσμο άγνωστο, αλλά τόσο κοντινό.

Πότε: από Παρασκευή 23 και για 5 μέρες, μέχρι δηλαδή τις 27 Μαΐου.

Πού: στον κινηματογράφο Τριανόν ( Κοδριγκτώνος 21 & Πατησίων, Μετρό Βικτώρια, τηλ: 210 8215469 ).

Eπίσης, την Κυριακή 25 Μαΐου στις 18.00 ο σύγχρονος Ελληνικός queer κινηματογράφος θα δώσει περήφανα το παρών του στο OUTVIEW 08 με δυο ταινίες μικρού μήκους, Οι Άντρες δεν Κλαίνε του Κυριάκου Χατζημιχαηλίδη και το εκπληκτικό ντοκυμαντέρ Chip & Ovi του Παναγιώτη Ευαγγελίδη.

Για πρόγραμμα και παρουσίαση του φεστιβάλ, δείτε στο lesbian.gr

 

Masters of Horror

By Wonder

Μια σειρά διαφορετική από τις άλλες. Δύο σαιζόν μέχρι στιγμής, 13 επεισόδια η καθεμία. Καθένα από τα 13 επεισόδια είναι σκηνοθετημένο από έναν μεγάλο σκηνοθέτη ταινιών τρόμου. Καθένας λοιπόν έχει σκηνοθετήσει από 2 επεισόδια (για περισσότερα, δείτε το wikipedia). Έτσι, έχουμε 26 διαμαντάκια, διάρκειας 1 ώρας το καθένα, που έρχονται να σοκάρουν με την ωμότητα και τη βία τους.

Οld school τρόμος. Αίμα, σχιζοφρενείς, στοιχειωμένα σπίτια, βλάχοι αμερικάνοι, αλλά και creepy γιαπωνέζες, κλόουν, παραμορφωμένοι, μικρά τρομαχτικά κοριτσάκια, φτηνά μοτέλ στη μέση του πουθενά, μαύρες γάτες, αράχνες, ζωάνθρωποι, κανίβαλοι, σκελετοί, ζόμπι, διαμελισμένοι, εξωγήινοι και γενικά ό,τι μπορεί να τρομάξει και ό,τι κατεξοχήν τρομάζει.


Κάποια επεισόδια δε μου άρεσαν. Κάποια μου άρεσαν πολύ. Και όλα με τρόμαξαν. Όλα μου προκάλεσαν φόβο και ανατριχίλα. Ακόμα και η πιο μέτρια – κατά τη γνώμη μου – ιστορία, ήταν σκηνοθετημένη με τέτοιο τρόπο, που με καθήλωνε, μου έκοβε την ανάσα, μου προκαλούσε αγωνία και πανικό. Κάποια μου έφεραν εφιάλτες, κάποια τα χάρηκα, κάποια όχι. Αλλά όλα έχουν κάτι να πουν.


Μην περιμένετε να δείτε κάτι σαν το Lost, το Prison Break ή το 24. Το Masters of Horror δεν είναι politically correct. Σιγά μην ήτανε. Δεν είναι μόνο ότι λένε fuck χωρίς ντροπές. Είναι ότι τόσο αίμα, τόση βία και τόσο sex δε θα μπορούσε να γυριστεί από οποιαδήποτε άλλο δίκτυο εκτός από το Showtime (Californication, Dexter, Family Business). Άντε το HBO (Sopranos, Sex and the City, Curb your enthusiasm).

Μην περιμένετε επίσης να φάτε κόλλημα. Αλλά σίγουρα θα δείτε κάτι ποιοτικό, κάτι που δε γίνεται κάθε μέρα. Είναι μια καλή δουλειά, μια ωραία ιδέα. Και είναι βασικό να σας αρέσουν τα θρίλερ ή τουλάχιστον, να θέλετε να δείτε θρίλερ.


Masters of Horror - official website
{tv.com}

 

Κανονικά δε χρειάζεται να το διευκρινίσω αλλά στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να είναι σαφές ότι οι απόψεις σε κάθε post είναι προσωπικές και δεν εκφράζουν το σύνολο των συμμετεχόντων στο blog. Έχοντας λοιπόν πλήρη επίγνωση των συνεπειών των λόγων μου και αψηφώντας τον κίνδυνο της κατακραυγής και του λιθοβολισμού δηλώνω πως δεν έχω καμία ιδιαίτερη πρεμούρα να δω τις εξής ταινίες:

1. Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull του Steven Spielberg.
Γιατί ξαφνικά μετά από 20 χρόνια θυμήθηκαν την ύπαρξη του αγαπημένου ήρωα; Σίγουρα θα έχουν τους λόγους τους αλλά είμαστε εμείς υποχρεωμένοι να βλέπουμε το γεροντοπαλίκαρο Harrison Ford να επιδίδεται σε κάθε είδους ανδραγαθήματα σε ηλικία 66 ετών με κίνδυνο πρώτα από όλα την ίδια τη σωματική του ακεραιότητα; η απάντηση ίσως είναι ψηφιακά εφφέ αλλά δεν ξέρω αν αυτό θα μας αρέσει. Αυτό που σίγουρα δεν μας αρέσει είναι η παρουσία στην ταινία του νέου πουλέν του Χόλυγουντ Shia LaBeouf , τον οποίο από ότι ακούγεται ετοιμάζουν για αντικαταστάτη του Harrison Ford. Αυτό που μας άρεσε είναι ότι κάποιοι άλλοι έδειξαν την απαραίτητη αξιοπρέπεια και αγνόησαν τόσο το χρήμα όσο και μία ύστατη στιγμή δόξας γιατί απλά δεν την έχουν ανάγκη. Για αυτό είναι Sir.
Θες trailer; Δες το.

2. Sex and the city: The Movie του Michael Patrick King
Δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος των τηλεοπτικών σίριαλ και έχω παρακολουθήσει το συγκεκριμένο ελάχιστες φορές. Ας δεχτούμε όμως ότι πρόκειται για μία άκρως διασκεδαστική και επιτυχημένη σειρά. Η οποία τέλειωσε στην ώρα της και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Ποιος ακριβώς ο λόγος να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη και ειδικά από ένα σκηνοθέτη που έχει κάνει μόνο T.V.; (τα εισιτήρια και οι εισπράξεις. Οk εκτός από αυτό). Δεν βλέπω κάποιον. Το πιο πιθανό είναι να χαλάσουν την εικόνα που είχαν φτιάξει τόσο καιρό στο γυαλί. Και θυμηθείτε το: Οι πρώτοι που θα το κράξουν θα είναι οι φανατικοί της σειράς. Πάντα έτσι γίνεται.
Θες trailer; Δες το.


3. The X-Files: I Want to Believe του Chris Carter
Ψάχνατε σειρά που να έγινε ταινία και να απογοήτευσε το κοινό της. Να σας βοηθήσω: 1998 - The X-Files του Rob Bowman. Εδώ δεν το βάζουν κάτω. 10 χρόνια μετά επιμένουν με σκηνοθέτη το σεναριογράφο της σειράς και της 1ης ταινίας. Εδώ το εγχείρημα συνδυάζει τα αρνητικά των δύο προηγούμενων καθώς βασίζεται σε σειρά και προσπαθεί να ξεθάψει μνήμες και ήρωες. Αλλά το χειρότερο είναι ότι ήδη υπάρχει κακό προηγούμενο. Εκτός των άλλων, εδώ προβλέπω και εμπορική αποτυχία.
Θες trailer; Δες το.

 


Κάθε άνθρωπος που αποφυλακίζεται από κάποιο σωφρονιστικό κατάστημα της χώρας έχει δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία. Στη «διόρθωση». Κατά πόσο είναι όμως αυτό εφικτό σε μια κοινωνία που δύσκολα συγχωρεί και επικρατεί ο στιγματισμός;

Μια οπτική αυτής της πραγματικότητας καταγράφει η νέα, βραβευμένη ταινία του Θάνου Αναστόπουλου, με τον αντιπροσωπευτικό τίτλο «Διόρθωση». Η ταινία θα προβληθεί την Κυριακή, 18 Μαΐου 2008 και ώρα 18.30 στην Αθήνα στον κινηματογράφο «ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ» (Συγγρού 106, ΜΕΤΡΟ Συγγρού-Φιξ, 210-9215305) ενώ στη Θεσσαλονίκη η προβολή θα πραγματοποιηθεί στις 17.00 στον κινηματογράφο ΦΑΡΓΚΑΝΗ (Αγ. Παντελεήμονος 10, Καμάρα, 2310-960063). Στη Θεσσαλονίκη μάλιστα θα βρεθεί και ο ίδιος ο σκηνοθέτης, Θ. Αναστόπουλος, για να μιλήσει για την ταινία του με το κοινό.

Η είσοδος κοστίζει 5 ευρώ και το σύνολο των εσόδων θα διατεθεί στα προγράμματα της PRAKSIS που στοχεύουν στην άρση του κοινωνικού και οικονομικού αποκλεισμού.


Η PRAKSIS, με βάση τα δύο Πολυϊατρεία στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη, προσφέρει εδώ και 12 χρόνια άμεση και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ψυχολογική και νομική υποστήριξη σε άστεγους, άπορους, ανασφάλιστους, νεο-αφιχθέντες αιτούντες άσυλο, πρόσφυγες και μετανάστες, παλιννοστούντες, παιδιά των φαναριών, αποφυλακισμένους καθώς και σε άλλες κοινωνικά και οικονομικά αποκλεισμένες ομάδες.

(από το δελτίο τύπου)

 

An Ellen Page moment

By dark tyler



Με αφορμή την κυκλοφορία της ταινίας 'An American Crime', μια ματιά στους 5 ρόλους που χαρακτηρίζουν -ως τώρα- την καριέρα της σημαντικότερης νεαρής ηθοποιού.


5. Shadowcat / Kitty Pryde ('X-Men: The Last Stand')
Ως η bitch του "I'm the Juggernaut, bitch!", λατρεμένη από τα κόμικς μεταλαγμένη Kitty Pryde, η άγνωστη ακόμα στο ευρύ κοινό Page καταφέρνει με τον τρίτοτέταρτο ρόλο της να κερδίσει τις εντυπώσεις μέσα από ένα γενικευμένο χάλι γεμάτο τριτοτέταρτους ρόλους που κανείς δε θυμάται.


4. Lilith Sandstrom ('Re-Genesis')
Τότε ακόμα έμοιαζε με αγοράκι, αλλά για την πρώτη εκείνη σεζόν του καναδέζικου sci-fi δράματος έκλεβε κάθε σκηνή στην οποία εμφανιζόταν, υποχρεώνοντας το θεατή να πάρει στα απολύτως σοβαρά την προσπάθεια του χαρακτήρα της να σώσει τη ζωή ενός γενετικού κλώνου που στην πορεία έγινε φίλος της. Ναι.


3. Hayley Stark ('Hard Candy')
Διεστραμμένης πραγματικότητας Κοκκινοσκουφίτσα από την κόλαση που τρώει τον κακό λύκο του του ανήμπορου (και σβησμένου από την παρουσία της) Patrick Wilson, η Page κάνει με αυτό το ρόλο περισσότερα από τα όσα απλουστευτικά υπήρχαν στο χαρτί, παραδίδοντας ίσως την ερμηνεία της καριέρας της και τσιμπώντας κάποια πρώτα σημαντικά βραβεία (Κριτικοί Austin οέ οέ οέ, εδώ προσκυνούμε βραβειάρες), προπομπούς του επερχόμενου τυφώνα Juno.


2. Tracey Berkowitz ('The Tracey Fragments')
Στο κέντρο ενός πειραματικού αλλά και άνισου φιλμ το οποίο σηκώνει αποκλειστικά στις πλάτες της, η Page παραδίδει έναν θρίαμβο ευαισθησίας στο πρόσωπο μιας έφηβης που ψάχνει τον εαυτό της, καταφέρνοντας να μαγνητίσει και να σοκάρει το θεατή ανάμεσα σε split screens και διαρκή χωροχρονικά αφηγηματικά άλματα.


1. Juno McGuff ('Juno')
Η mainstream αναγνώριση για την Page έρχεται επιτέλους με όχημα έναν από τους πιο ξεχωριστούς χαρακτήρες που μας έχει δώσει το σύγχρονο αμερικάνικο σινεμά, έναν χαρακτήρα που όλες οι ηθοποιοί μιας συγκεκριμένη ηλικίας θα ήθελαν να είχαν παίξει, ελάχιστες θα μπορούσαν να ξεπεράσουν στη συνέχεια της καριέρας τους (όπως με ευκολία θα το κάνει η Page), και καμία δε θα τον είχε ζωντανέψει με τον τρόπο που του έδωσε σάρκα και οστά η μικροσκοπική θεά από τη Nova Scotia. Tα Oscars μπορούν να συνεχίσουν να βραβεύουν ρόλους αρρώστων και ερμηνείες-Μητσικώστα, εμείς όμως ξέρουμε την αλήθεια.

 

Περί Remake

By vandimir

Πριν από ένα μήνα περίπου ο dunno έγραψε ένα ενδιαφέρον κείμενο περί νουάρ και remake με αφορμή το remake του "Le Deuxieme Souffle" από τον Corneau. Συμφωνώ με την περί νουάρ προβληματική, αλλά και επαυξάνω: Μάλλον με απωθεί γενικότερα η έννοια του remake.

Οι ταινίες γίνονται σε κάποια χρονική συγκυρία και είναι - ηθελημένα ή άθελα - προϊόντα της εποχής τους. Βλέποντας μια παλιά ταινία, ανεξάρτητα αν είναι καλή ή κακή, εκτός από την ταινία καθ' εαυτή, το στόρι, τη σκηνοθεσία κλπ., ο θεατής αντιλαμβάνεται "παραπλέυρως" και άλλα στοιχεία που αφορούν την εποχή κατά την οποία γυρίστηκε: Την αισθητική της, την κοινωνική κατάσταση και τις αξίες της, συχνά το "ντοκιμαντερίστικο" στοιχείο της καταγραφής χώρων του τότε που σήμερα έχουν πλέον αλλάξει κλπ. κλπ. κλπ. Τα remake ισχυρίζονται ότι έρχονται να "εκσυγχρονίσουν" το παλιό φιλμ. Τις περισσότερες φορές όμως απλώς προσπαθούν να ξανααρμέξουν την ίδια αγελάδα, βγάζοντας κι άλλα λεφτά από κάτι που πλέον δεν αποδίδει, και αφού οι (οικονομικοί) ιθύνοντες έκριναν ότι το πράγμα, αν μεταφερθεί στο σήμερα, έχει ακόμα ψωμί. Άλλες φορές πάλι δείχνει απλώς έλλειψη πρωτότυπης έμπνευσης: Όσο περισσότερα remakes παράγονται σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, τόσο πιο στείρα είναι δημιουργικά η περίοδος αυτή. Αφείστε πια τη μόδα να γυρίζονται remakes μη αγγλόφωνων, καθόλου παλιών ή παρωχημένων ταινιών από αμερικάνους, μόνο και μόνο επειδή οι τελευταίοι, πολύ απλά, βγάζουν σπυράκια όταν η ταινία δεν μιλά αγγλικά...

Όχι δεν είμαι απόλυτος. Φυσικά και υπάρχουν αρκετές εξαιρέσεις, όπου το remake ήταν το ίδιο καλό ή και καλύτερο από το πρωτότυπο (The Thing του Κάρπεντερ, το αμερικάνικο Ring του Verbinski κλπ., για να αναφέρω δύο από τις προσωπικές μου προτιμήσεις). Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις όπου ένας δημιουργός παίρνει μια εν γνώσει του κακή παλιά ταινία (b movies κλπ.) και, γοητευμένος από το στόρι της, κάνει κάτι εντελώς καινούριο και διαφορετικό. Ωστόσο όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά εξαιρέσεις που, κατά τη γνώμη μου πάντοτε, επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Η εμπειρία μας λέει ότι συνήθως τα remake είναι κακά ή, τουλάχιστον, χειρότερα από τα πρωτότυπα. Τα διάφορα "Getaway", "Με κομμένη την ανάσα" (το αμερικάνικο με τον Γκιρ), "Διαβολογυναίκες" κλπ. κλπ. είναι ελάχιστα μόνο παραδείγματα του γεγονότος ότι συνήθως οι "ξαναδημιουργοί" τρώνε τα μούτρα τους. Ακόμα και καλό να είναι όμως το αποτέλεσμα, η αίσθηση του "δεύτερου χεριού" και της εξ ορισμού έλλειψης πρωτότυπης έμπνευσης που πρωανέφερα παραμένει.

Γράψτε αν θέλετε ταινίες που σαν άρεσαν περισσότερο σαν remake ή άλλες που μισήσατε βαθιά όταν "αναστηλώθηκαν".

 

ΜΕΡΑ ΝΥΧΤΑ ΜΕΡΑ ΝΥΧΤΑ (DAY NIGHT DAY NIGHT)



Σκηνοθέτης: Julia Loktev
Παίζουν: Luisa Williams

Μία νεαρή κοπέλα, αγνώστων στοιχείων, ξεκινά ένα ταξίδι προς το θάνατο (βομβιστική αυτοχειρία), θέλοντας να παρασύρει μαζί της χωρίς γνωστό λόγο, εκατοντάδες άλλους. Με την πρώτη ουσιαστικά ταινία της η Julia Loktev καταφέρνει να εγκλωβίσει τον θεατή (από την πρώτη κιόλας σκηνή), στο δικό της δεξιοτεχνικό παιχνίδι ψυχολογικής βίας, όπου η γύμνια των φυσικών ήχων, σε συνδυασμό με τα διεισδυτικά κοντινά, και την τρεμάμενη κάμερα, δημιουργούν μια ηθελημένα αποπνυκτική ατμόσφαιρα που ξεχειλίζει από τρόμο. Με το βάρος της χρονικής σημασίας του τίτλου, και με έξυπνα σκηνοθετικά τεχνάσματα, καταλήγει σε σκηνές που αναστατώνουν καρδιά και μυαλό, και αφήνουν τον θεατή έρμαιο στον οίκτο τους. Πόσες φορές θα αντέχατε να αυτοκτονήσετε;


{imdb}

 

ΔΕΚΑ ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΒΡΑΔΥ (10:30 PM SUMMER)



Σκηνοθέτης: Jules Dassin
Παίζουν: Melina Mercouri, Peter Finch, Romy Schneider

Σε ένα ισπανικό χωριό φτάνει ένα παράξενο τρίο που απαρτίζεται από έναν Άγγλο τουρίστα, την ελληνίδα γυναίκα του, και την Αγγλίδα φίλη τους, και μαζί τους κι η κόρη του ζευγαριού. Tο βράδυ της άφιξης τους, ένας φόνος αναστατώνει όλο το χωριό, και όλοι ψάχνουν για τον "απατημένο" δολοφόνο που σκότωσε την γυναίκα του και τον εραστή της. Η ατμόσφαιρα ξεχειλίζει από την ζέστη του καλοκαιριού και την υγρασία της βροχής, που παρασέρνουν στην επιφάνεια κρυφά αποθημένα, και καταπιεσμένα συναισθήματα, τα οποία μπλέκουν τις απροσδιόριστες σχέσεις της τριάδας ακόμα περισσότερο. Με φόντο τον μυστικισμό του φόνου, ο Jules Dassin σκηνοθετεί ένα όνειρο καλοκαιρινής νυχτός, που μοιάζει με συναισθηματικό όργιο μέσα σε μία αλλόκοτη ιστορία αγάπης, όπου η ευτυχία είναι άνισα μοιρασμένη,η απιστία αναπροσδιορίζεται ποικιλοτρόπως, και όλοι οι δρόμοι οδηγούν παραδόξως στην αυτοθυσία. Η φωτογραφία είναι εθιστικά εξαιρετική και το μοναδικό ταμπεραμέντο της Μελίνας την κάνει να ξεχωρίζει σ'αυτόν τον ηδονικά διεστραμμένο ρόλο της, και να στέκεται με άνεση δίπλα στην εκθαμβωτική Romy Schneider.


{imdb}

 

AN AMERICAN CRIME



Σκηνοθέτης: Tommy O'Haver
Παίζουν: Ellen Page, Catherine Keener, James Franco

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, το American crime ακολουθεί την συγκινητική ιστορία μιας έφηβης(στον ρόλο της οποίας η πολυαγαπημένη Ellen "Juno" Page) και της αδερφής της που αναγκάζονται από τους γονείς τους , να περάσουν το καλοκαίρι, με την σχεδόν άγνωστη οικογένεια της ψυχολογικά ασταθούς Gertrude Baniszewski (Catherine Keener) και τα 6 παιδιά της.Όταν η οικονομική κατάσταση της τελευταίας γίνει τραγική και οι εφιάλτες του παρελθόντος δεν περιορίζονται με φάρμακα, θα αρχίσει να ξεσπάει στα φιλοξενούμενα κορίτσια, μέχρι να χάσει τελείως τον έλεγχο και να διαπράξει ένα από τα πιο ειδεχθή εγκληματα στην αμερικανική ιστορία. Αν και η απάνθρωπη ιστορία αποπνέει ένα εξαιρετικό δυναμισμό, και τα συναισθήματα που πηγάζουν από αυτόν καταλήγουν απεριόριστα, η ταινία μένει εγκλωβισμένη σε ατυχείς σκηνοθετικές προσεγγίσεις, και δεν εκμεταλλεύεται στο έπακρο το εκπληκτικό της καστ.Παρόλα αυτά μόνο και μόνο για το δίδυμο Keener-Page αξίζει να τη δείτε.


{imdb} {Επίσημο Site}

 

Ο ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΟΥΛΙΕΤΑ ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ (O CASAMENTO DE ROMEU E JULIETTA)



Σκηνοθέτης: Bruno Barreto
Παίζουν: Marco Ricca, Luana Piovani, Luiz Gustavo
Γλώσσα: Πορτογαλικά Βραζιλίας

Ο Ρωμαίος κι η Ιουλιέτα τη σημερινή εποχή που τα ονόματα δεν κουβαλούν βαριά ιστορία, αντιμετωπίζουν το πρόβλημα των αντίπαλων ποδοσφαιρικών ομάδων των οικογενειών τους. Ο έρωτας τους πηγαίνει γήπεδο, και μέσα από την απαγορευμένη σχέση τους, θα αναγκαστούν να κρατήσουν κάποια μυστικά, για να γίνουν αποδεκτοί. Τί συμβαίνει όμως όταν η αφοσίωση για την ομάδα ξεσπάσει κάθε καταπιεσμένη αντίδραση, και μια σειρά από ατυχή περιστατικά φέρει τις δύο οικογένειες στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού; Το γκόλ υπέρ της αγάπης θα μετρήσει ή θα καταλογιστεί off-side; Μια γρήγορων ρυθμών ρομαντική κομεντί, τόσο όμορφα γελοία που καταντά αστεία.


{imdb} {Επίσημο Site}

 

JAR CITY (Mýrin)



Σκηνοθέτης: Baltasar Kormákur
Παίζουν: Ingvar Eggert Sigurðsson, Atli Rafn Sigurasson
Γλώσσα: Ισλανδικά

Ένας αστυνομικός ξεκινά έρευνες για μια φαινομενικά τυπική ισλανδική δολοφονία, όπου το θύμα είναι κάποιος ασήμαντος, και ο φόνος γίνεται χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Το αίμα όμως φανερώνει κρυφούς δεσμούς που θάφτηκαν στον χρόνο, και σκοτεινά μυστικά έρχονται επικίνδυνα στην επιφάνεια. Βασισμένη στο βιβλίο Tainted Blood (Mýrin) του ισλανδού Arnaldur Indriðason, η ταινία σκηνοθετημένη από τον καταξιωμένο Baltasar Kormákur (101 Reykjavík, The Sea), διαδραματίζεται σε μία αποστειρωμένη συναισθηματικά και χωροταξικά ατμόσφαιρα, κινείται σε αργούς ρυθμους, και μπερδεύει με την πολιτισμική της ιδιομορφία, αλλά διατηρεί ένα σταθερό επίπεδο ενδιαφέροντος, ξαφνίαζει με απροσδόκητες αποκαλύψεις, και κλείνει με ένα ικανοποιητικά λυτρωτικό τέλος. Στα ατού της, η αχόρταγη ματιά της κάμερας στην πανέμορφα μυστικιστική ισλανδική γη.


{imdb} {Αναλυτικότερη κριτική}

 

ΤΖΑΚ ΠΟΤ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ (What happens in Vegas...)



Σκηνοθέτης: Tom Vaughan
Παίζουν: Cameron Diaz, Ashton Kutcher

What happens in Vegas...stays in Vegas, συνεχίζει η παροιμία. Όχι όμως όταν αυτό που συμβαίνει στο Βέγκας είναι ένας γάμος υπό την επήρρεια άφθονου αλκοόλ, συνδυασμένου με ένα τζακ ποτ των 3.000.000 δολαρίων…Γιατί τον γάμο σε αυτήν την ακραία περίπτωση, τον παίρνεις μαζί σου στη Νέα Υόρκη και, ή κάνεις τα πάντα για να κρατήσει και να ζήσεις παντρεμένος και με τα λεφτά που κέρδισες, ή…ακολουθείς τη απόφαση ενός τσαντισμένου δικαστή. Το δεύτερο έκανε λοιπόν το απολαυστικό πρωταγωνιστικό ζευγάρι και ξεκινάει έναν πόλεμο, στον οποίο δείχνει ο ένας στον άλλον όλα του τα ελαττώματα, τις παραξενιές και τις κακίες, για να προκαλέσουν αντιπάθειες, να πάρουν διαζύγιο και να μοιραστούν τα λεφτά. Όταν όμως μια σχέση έχει βάση την ειλικρίνεια, όταν δεν δείχνεις συνέχεια τον καλύτερό σου εαυτό και όταν δεν καταβάλεις υπεράνθρωπες προσπάθειες για να κάνεις κάποιον να σε ερωτευτεί, τότε ίσως να προκύψει κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν περιμένεις. Έχει λοιπόν και μήνυμα αυτή η κομεντί του συρμού, και δεν μπαίνει καν στον κόπο να καλύψει τυχόν αμερικανιές, αλλά τις χρησιμοποιεί προς όφελός της και προσφέρει άπλετο γέλιο και, γιατί όχι; Συγκίνηση!


{imdb}

 

Τρίτη και 13. Πόσοι από εσάς πριν ξεκινήσετε από τα σπίτια σας για τις δουλειές σας σήμερα το πρωί, κάνατε μια έξτρα προσευχή; Πόσοι κουβαλήσατε ένα φυλακτό και πόσοι αρνηθήκατε ανοιχτά τις προλήψεις σας ακόμα κι αν κατά βάθος δεν περνάτε ποτέ κάτω από σκάλες, και τρέμετε στην ιδέα ενός σπασμένου καθρέπτη;

Όπως και να ήταν η μέρα σας, πέρασε. Για χαλαρώστε λοιπόν, αράξ'τε στον καναπέ σας και δείτε κάποια από τις ακόλουθες ταινίες και αποδείξτε στην παρέα σας ότι υπάρχουν και χειρότεροι προληπτικοί από εσάς.

Το Σκοτεινό χωριό (The Village - 2004)

Ένα φαινομενικά φιλήσυχο και παραμυθένιο χωριό στην μέση του πουθενά, όπου όλα κυλάνε ήρεμα. Στην πραγματικότητα όμως οι άνθρωποι του χωριού τρέμουν όταν ματωμένα "σημάδια" παρουσιάζονται από το πουθενά. Νεκρά ζώα, γδαρμένα δέρματα και κουφάρια, στοιχειώνουν και προμηνύουν μεγάλες συμφορές. Μεχρί που θα τραβούσαν την τύχη τους μερικοί, για να αποκτήσουν τον απόλυτο έλεγχο;

Ο Χρησμός της Πεταλούδας (The Mothman Prophecies - 2002)

Ένας δημοσιογράφος ερευνά τον ξαφνικό θάνατο της γυναίκας του. Με οδηγό κάποια σχέδια της ίδιας που παρουσιάζουν μια φιγούρα σε μορφή πεταλούδας, φτάνει σε ένα χωριό όπου οι άνθρωποι ζουν στον τρόμο των εμφανίσεων ενός αντίστοιχου πλάσματος. Θεωρίες και προλήψεις, σε ένα θρίλερ μυστυρίου που αγγίζει τα όρια του υπερφυσικού.

Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events - 2004

Όχι τόσο προληπτική όσο μια τρυφερή εξιστόρηση των δραματικών περιπετειών των 3 ορφανών Baudelaire, που έρχονται αντιμέτωπα με μια σειρά από ατυχή γεγονότα. Στην πορεία τους όμως θα συναντήσουν μια εξαιρετικά υπερ-προστατευτική και προληπτική γυναίκα (ρόλο που υποδύεται μοναδικά, όπως πάντα, η Meryl Streep), η οποία φοβάται μέχρι και το πόμολο της πόρτας.Η ταινία παρεπιπτόντως έχει τα καλύτερα παρουσιασμένα opening και closing credits που έχω δει ποτέ.

Life or Something Like It - 2002

Μια ξανθιά angelina Jolie στον ρόλο μιας σίγουρης για τον εαυτό της δημοσιογράφου που πιστεύει ότι η ζωή είναι στα χέρια του κάθε ανθρώπου να την διαμορφώσει όπως θέλει. Τι θα γίνει όμως όταν στην συνέντευξη με έναν αστεγο οραματιστή-μελλοντολόγο θα μάθει ότι η ημερομηνία θανάτου της πλησιάζει;Πόσο θα αναταράξει την τέλεια ζωή της η πρώτη αναπόφευκτη είσοδος των προλήψεων σ'αυτή;